Ζούμε σε μια περίοδο όπου τα πάντα (;) είναι ή θεωρούνται «επικοινωνία». Η συντριπτική πλειονότητα άλλωστε όσων σχολιάζουν την όντως πολύ μεγάλη επιτυχία της ΝΔ του Μητσοτάκη μιλάνε για την εξαιρετική δουλειά των επικοινωνιολόγων του: για το πώς «αναδείχτηκε» η μια εικόνα και «υποβαθμίστηκε» ή «εξαφανίστηκε» η άλλη, δηλαδή πώς τελικά «εμφανίστηκε» και όχι πώς στην πραγματικότητα είναι.
Στις μέρες μας λοιπόν από τη μια υπάρχει η επικοινωνιακή εικόνα, η οποία προωθείται και εντέλει «πουλιέται» και η πραγματική, που πρέπει να φτιασιδώνεται για να μην επηρεάσει τις… πωλήσεις ή να εξαφανίζεται τελείως.
Υπό αυτές τις συνθήκες ο ψηφοφόρος όλο και περισσότερο καταπίνει αμάσητο ό,τι παράγει η τεράστια μηχανή της «επικοινωνίας», δηλαδή το ποικιλόμορφο σανό που διακινούν οι συστημικοί πυλώνες των media. Με άλλα λόγια, όλες οι «βιτρίνες» γεμίζουν με προϊόντα που έχουν πολύ μικρή πραγματική σχέση με αυτό που δηλώνεται ότι είναι.
Oποιος λ.χ. διαβάσει το προεκλογικό πρόγραμμα των κολαούζων του Μητσοτάκη πληροφορείται ότι σύμφωνα με τις «δεσμεύσεις» τους θα υπάρξει «αύξηση του νοσηλευτικού προσωπικού κατά 10.000 εργαζόμενους, ώστε να φτάσουμε στον ευρωπαϊκό μέσο με 2,2 νοσηλευτές ανά κλίνη». Και πάνω σε αυτές τις λίγες αλλά (υποτίθεται) σταράτες φράσεις οικοδομείται ένα μεγάλο παραμύθι για «στήριξη» του ΕΣΥ και κρύβονται οι μεγάλες αλήθειες της εκχώρησης των πάντων στα ιδιωτικά συμφέροντα.
Γιατί προτού καλά καλά βγει από το τυπογραφείο το προσπέκτους της ΝΔ με τις υποτιθέμενες δεσμεύσεις του Μητσοτάκη, βγήκε ο ίδιος στην τηλεόραση και ούτε λίγο ούτε πολύ δήλωσε ότι «όσες συνταξιοδοτήσεις έχουμε άλλες τόσες νέες προσλήψεις έχουμε. Προφανώς αυτός είναι και ο κανόνας τον οποίο ακολουθούμε όλα τα τελευταία χρόνια και αυτό δεν είναι μια πρόσθετη δαπάνη η οποία πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στο μεσοπρόθεσμο».
Με άλλα λόγια, καλές και κυρίως χρήσιμες πριν από την κάλπη οι παρόλες των προγραμμάτων, αλλά καλύτερα τα μνημόνια που άλλωστε, όπως ο ίδιος έχει προ πολλού ξεκαθαρίσει, τα ενστερνίζεται μέχρι κεραίας.
Δεν υπάρχουν λοιπόν οι 10.000 προσλήψεις στην υγεία παρά μόνο σαν σανό για εύπιστους και «υλικό» για τα τρολ της ιδιοτέλειας.
Αλλωστε γενικότερα στον λόγο του Μητσοτάκη δεν υπάρχουν αλήθειες παρά μόνο διεκπεραιωτικές ατάκες, ψευδώνυμοι ισχυρισμοί και φτιασιδωμένα ψέματα. Και όλα αυτά διά της «επικοινωνίας» μετασχηματίζονται σε «αλήθειες» του… Μητσοτάκη ώστε μετά, διά των πετσωμένων ΜΜΕ, των μετακλητών και των συμφερόντων να οικοδομήσουν την «κανονικότητα» των καιρών μας.
Σε όλο αυτό το σύστημα λοιπόν της «πολιτικής επικοινωνίας» υπάρχει πολύ λίγη επικοινωνία και ελάχιστη πολιτική, αλλά περισσεύουν η προπαγάνδα και η χειραγώγηση, που για να πιάσουν τόπο χρειάζονται «ειδικούς».
Τώρα βέβαια, εάν αναρωτηθούμε ποια είναι πραγματικά η δουλειά όλων αυτών των διανοουμένων του μητσοτακισμού, η απάντηση βρίσκεται σε μια παράφραση της διάσημης ρήσης του Ζακ Σεγκελά για τη διαφήμιση: «Μην πείτε στη μητέρα μου ότι είμαι στην πολιτική επικοινωνία, με νομίζει πιανίστα σε μπορντέλο».
