Η περιπέτεια της εθνικής ομάδας στο Nations League ολοκληρώθηκε με μια μεγάλη αποτυχία.
Αποτύχαμε στην πιο βατή αποστολή που είχε ποτέ η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου, θυμίζοντας προηγούμενες αποτυχίες τής μετά Σάντος εποχής, τότε που το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα γινόταν βορά στις ύαινες της ΕΠΟ και ταυτόχρονα περίγελος σε όλη την Ευρώπη.
Σε σχέση πάντως με εκείνες τις εποχές υπάρχει μια σημαντική διαφορά: το φιλότιμο και η προσπάθεια προπονητή και διεθνών να ξαναβγάλουν την εθνική στα ψηλότερα πατώματα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Ο Φαν’τ Σχιπ μέσα από τα λάθη του κατάφερε να δημιουργήσει ένα γκρουπ νεαρών διεθνών που δείχνει ότι νοιάζεται για την εθνική και θέλει να διακριθεί μέσα από αυτήν.
Ομως, πέρα από τον ενθουσιασμό και το φιλότιμο, ο Ολλανδός έφτιαξε μια ομάδα με περιορισμένες δυνατότητες.
Επαιξε και παίζει με αδύναμους αντιπάλους και δεν μπορεί να διακριθεί. Ισως λείπουν οι προσωπικότητες που θα πάρουν την ομάδα πάνω τους στα δύσκολα. Ισως απουσιάζουν έμπειροι διεθνείς που θα βοηθούσαν τους νεότερους. Αν ψάξει κανείς, θα βρει πολλούς λόγους για τη νέα αποτυχία.
Ομως σημαντικό μερίδιο ευθύνης ανήκει και στους συλλόγους, που δεν εμπιστεύονται τα δικά τους παιδιά, δεν προωθούν παίκτες από τις ακαδημίες για να τους μπολιάσουν στο ψηλότερο επίπεδο ανταγωνισμού. Κλασικό παράδειγμα η έλλειψη γκολτζή, που αποτελεί και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Δείτε τις ομάδες. Ολοι ξένοι. Δείτε το πρόβλημα π.χ. με τον δεξιό μπακ. Με το ζόρι βρέθηκε και επιστρατεύτηκε από τα παλιά ο Μαυρίας.
Παντού ξένοι, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, κι αυτό δεν φτάνει. Οπως δεν φτάνει το φιλότιμο των παικτών. Χρειάζονται ταυτόχρονα οργάνωση, υπομονή, ταλέντο, εμπιστοσύνη και φυσικά να μείνει η εθνική μακριά από κάθε «βλαχοπρόεδρο» της ΕΠΟ που θέλει να παίξει τα δικά του… παιχνίδια στην ομοσπονδία.