Ο Αντώνης Σαμαράς έχει μια αξιοπερίεργη στόφα πολιτικού. Γεννήθηκε (πολιτικά) ηλικιωμένος και πορεύεται με γνώμονα την εμπάθεια και την εμφυλιοπολεμική ρητορική.
Η στρατηγική του είναι ακόμα, εν έτει 2018, βαθιά ποτισμένη από τις διδαχές του μέντορά του Ευάγγελου Αβέρωφ και η αντίληψή του για το μέλλον της χώρας, προσδιορίζεται ακόμα από τον εμμονικό πόθο για την εξαφάνιση από προσώπου γης αριστερών και κομμουνιστών μια και ακόμα είναι βαθιά πεπεισμένος ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό την απειλή του κομμουνιστικού κινδύνου.
Εξ ου και το χρυσαυγίτικο σύνθημα που υιοθέτησε: «Χαβιάρι και φαγοπότι με Άρη Βελουχιώτη»… καταχειροκροτούμενος από τους συνέδρους της ΝΔ.
Πόσο περήφανος θα ήταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ εάν μπορούσε να τον ακούσει. Ξέρετε, «ο φωτιά και τσεκούρι». Ο πολιτικός που το 1982 κατά τη συζήτηση στη Βουλή για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, εμφανίστηκε λάβρος κατά του σχεδίου νόμου λέγοντας ότι «δίνει συγχωροχάρτι στο ΚΚΕ» και ότι «θα πρέπει να βραβευθούν μόνοι οι αγνοί πατριώτες που παρασύρθηκαν και πήγαν στο ΕΑΜ»…
Ο Αντώνης Σαμαράς ζει ακόμα σε ένα φαντασιακό σιδηρούν παραπέτασμα και βλέπει παντού εχθρούς που καιροφυλακτούν για να καταλύσουν τη δημοκρατία μας, να αφήσουν σε ξένα χέρια την Βόρειο Ήπειρο, να καταργήσουν την ορθόδοξη θρησκεία…
Μόνο που το πρόβλημα είναι ότι αυτά δεν τα πιστεύει και τα πρεσβεύει ένας γραφικός τύπος που ακόμα δεν του έχει πει η οικογένειά του ότι ο εμφύλιος τελείωσε, αλλά ο σκιώδης αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας.
Η ομιλία του στο συνέδριο της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν θλιβερή και επικίνδυνη, με μια essence(παλαιο)μαγκιάς. Γιατί είναι εμφανές ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει ακόμα ξεπεράσει το γεγονός ότι έχασε την εκλογική μάχη από τον Αλέξη Τσίπρα. Από εκείνον που ως πρωθυπουργός έλεγε: «εγώ δεν χάνω από αυτόν». Άλλωστε το παραδέχθηκε και στην ομιλία του: «Εγώ πάντως, να το θυμούνται, δεν ξεχνάω! Και να ξέρουν πως όταν λέω ότι “θα τους πάω μέχρι τέλους”, το εννοώ!».
Και δεν το έχει ξεπεράσει γιατί ο Τσίπρας είναι αριστερός. Θα το είχε ξεπεράσει εάν έχανε από τη Φώφη (άλλωστε η ΝΔ ήταν ο καλύτερος πελάτης του ΠΑΣΟΚ), θα το είχε ξεπεράσει ακόμα κι αν έχανε από τον Βασίλη Λεβέντη (μπορεί να εύρισκε και σημεία σύγκλισης). Όχι, όμως, από τους αριστερούς.
Το τραγικό, όμως, για την Νέα Δημοκρατία είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο σκιώδης αρχηγός της και ο Κυριάκος Μητσοτάκης απλώς ο εκλεγμένος που θα κάνει τα πάντα για να γίνει ο εκλεκτός. Και είναι τραγικό γιατί οι σύνεδροι (ανάμεσά τους νέοι άνθρωποι) που χειροκροτούσαν τον Αντώνη Σαμαρά, χειροκροτούσαν την αντίληψή του για μια Ελλάδα όχι του μέλλοντος αλλά του παρελθόντος. Την αντίληψή του για μια Ελλάδα φοβική και ξεκάθαρα διχαστική.
Έτσι στις προκλήσεις του μέλλοντος, για τον Αντώνη Σαμαρά το ερώτημα είναι εάν αγαπάμε και πόσο αγαπάμε τον Παύλο Μελά. Εάν θεωρούμε τον Κατσίφα αγωνιστή που θα πρέπει να βρει τη θέση του δίπλα στον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη. Εάν νοιώθουμε και πόσο νοιώθουμε την ορθοδοξία σαν πολύτιμο κομμάτι της εθνικής μας ταυτότητας. Και βέβαια, ποια είναι η θέση μας για την Αμφίπολη… Ερώτημα ζωής για μια χώρα.
Για τον Αντώνη Σαμαρά αυτά είναι τα κεντρικά ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει κάθε πολίτης της χώρας. Και όχι τί είδους αναπτυξιακό δρόμο πρέπει να πάρει η χώρα. Ή εάν μπορεί να βρεθεί κοινός τόπος για την αντιμετώπιση της διαφθοράς.
Για τον Αντώνη Σαμαρά όλα πήγαιναν περίφημα στη χώρα μέχρι το 2015. Και, ίσως, ήταν ακόμα καλύτερα μέχρι το 1974, που το ΚΚΕ ήταν παράνομο και ο νόμος και η τάξη επιβαλλόταν με τον αποκλεισμό δια των φρονημάτων.
Αλήθεια, πόσο καταπιεσμένος θα πρέπει να νοιώθει ο πρώην αρχηγός της ΝΔ από την πολιτική ορθότητα που επέβαλε ο ιδρυτής της παράταξης Κωνσταντίνος Καραμανλής.
