Ανάμεσα στον Ντόναλντ Τραμπ και την Κάμαλα Χάρις, αν υπάρχει ένα φαινόμενο αυτό σίγουρα δεν είναι ο Τραμπ. Εξ ορισμού, φαινόμενο είναι μια αλλαγή στον κόσμο η οποία παρατηρείται συστηματικά. Η άνοδος της Κάμαλα Χάρις στις δημοσκοπήσεις, ιδιαίτερα στις πολιτείες-κάστρα των Ρεπουμπλικανών, είναι φαινόμενο. Ο Πρόεδρος Μπάιντεν είχε υποστεί δημοσκοπική διολίσθηση λίγο πριν της παραδώσει τη σκυτάλη. Αλλά και η ίδια η Χάρις είχε, ως αντιπρόεδρος, τη χαμηλότερη απήχηση στον κόσμο και κατάφερε να αντιστρέψει υπέρ της ένα πολύ αρνητικό δημοσκοπικό κλίμα. Η μεταμόρφωση της Κάμαλα Χάρις από αντιπρόεδρος με τη χαμηλότερη αποδοχή του κόσμου, σε εκφράστρια της ελπίδας για την αλλαγή και της φυγής προς τα εμπρός, αυτό αποτελεί φαινόμενο.
Φαινόμενο ήταν η Χάρις και πολύ πριν μπει στην κούρσα για την διεκδίκηση της προεδρίας των ΗΠΑ. Προτού γράψει ιστορία ως η πρώτη γυναίκα και η πρώτη έγχρωμη και Νοτιοασιάτισσα Αμερικανίδα αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, η Χάρις είχε εκλεγεί η πρώτη γυναίκα και πρώτη έγχρωμη γενική εισαγγελέας της πολυπληθέστερης πολιτείας της Αμερικής, της Καλιφόρνια. Το φαινόμενο Χάρις ανέβαινε σκαλί σκαλί τα στρώματα της πολιτικής της σταδιοδρομίας και κάθε σκαλί αποτελούσε ένα μικρό φαινόμενο από μόνο του. Φαινόμενο είναι η Κάμαλα Χάρις γιατί μόλις τέσσερα χρόνια πριν, στην προκριματική κούρσα για το ποιος θα αναλάβει να ρίξει τον Τραμπ από την εξουσία, ως υποψήφια για το χρίσμα των Δημοκρατικών πήρε μόλις 3% και ήρθε 6η στην κατάταξη, πολύ πιο πίσω από τον Τζο Μπάιντεν, τον Μπέρνυ Σάντερς και την Ελίζαμπεθ Γουόρεν.
Το φαινόμενο Χάρις είναι φαινόμενο, γιατί από τελευταία, ήρθε πρώτη. Φαινόμενο όμως είναι και γιατί κατάφερε από ανέκδοτο, να γίνει ελπίδα για το μέλλον. Κατάφερε να αλλάξει το δυσμενές κλίμα υπέρ της, κατάφερε να εμπνεύσει ένα πολυσυλλεκτικό κοινό και να μετατρέψει την απελπισία σε ελπίδα. Στα χρόνια της αντιπροεδρίας της, είχε χλευαστεί από πολιτικούς εχθρούς και φίλους ως άφαντη, ως άπραγη, ως μη δημοφιλής και ως ασήμαντη. Αυτά τα χαρακτηριστικά όμως, την έκαναν άτρωτη στις επιθέσεις του Τραμπ. Ο πρώην προεδρος δεν μπορούσε να της προσάψει τίποτα, όπως έκανε στην Χίλαρυ Κλίντον, γιατί η Κάμαλα Χάρις δεν κουβαλούσε κανένα βαρύ φορτίο πολιτικής στην πλάτη της, ούτε εφάρμοσε ποτέ δική της πολιτική ατζέντα. Δεν είχε να επιδείξει τίποτα απτό, τίποτα συγκεκριμένο που να ήταν αποτέλεσμα της δικής της απευθείας πολιτικής, από το οποίο θα μπορούσε να πιαστεί ο Τραμπ και να την στοχοποιήσει. Αυτό ανάγκασε τον πρώην πρόεδρο να εξαπολύει ανοίκειες προσωπικές επιθέσεις που είχαν να κάνουν με κάθε τι άλλο παρά πολιτικές θέσεις – το γέλιο της, η φυλή της, το χρώμα του δέρματος της, η ευφυία της, ο πατέρας της, ο σύζυγος της, τα θετά παιδιά της.
Πέρα από το μεταναστευτικό, όπου κι εκεί δεν είχε αναλάβει να φέρει σε πέρας καμία συγκεκριμένη ανατρεπτική ή διχαστική πολιτική, η Χάρις δεν είχε να διαχειριστεί κάποιο σημαντικό χαρτοφυλάκιο και περνούσε σχεδόν απαρατήρητη, κάτι «χρήσιμο» αν έχεις σκοπό κάποια στιγμη να διεκδικήσεις το υπέρτατο αξίωμα. Και αυτό από μονο του αποτελεί φαινόμενο. Κατάφερε να αντιστρέψει σε πλεονέκτημα, το γεγονός ότι δεν είχε ασκήσει έμπρακτα πολιτική, αλλά ήταν μόνο «γλάστρα» στο προεδρικό σκηνικό του Μπάιντεν. Μετέτρεψε την έλλειψη σαφούς αντικειμένου πολιτικής, σε ασπίδα ενάντιον όλων των επίδοξων επικριτών της. Μόνο ο Ρόναλντ Ρέιγκαν κατάφερε να αντιστρέψει το κλίμα υπέρ του τόσο γρήγορα και να γίνει από μέτριος ηθοποιός και περίγελος των ελίτ, εμβληματικός ηγέτης των Ρεπουμπλικανων. Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στο να μετατρέπεσαι «εν μία νυκτί» από αντικείμενο λοιδωρίας, σε ηγετική φιγούρα. Εκτός από τον Ρήγκαν, το έχει κάνει με εξαιρετική επιτυχία στην από δω μεριά του Ατλαντικού και η Άνγκελα Μέρκελ.
Η Κάμαλα Χάρις παρόλα αυτά, δεν θα μπορούσε να γίνει από μόνη της φαινόμενο, αν δεν συνέτρεχε και ένα ακόμα, πιο συλλογικό φαινόμενο ταυτόχρονα. Το φαινόμενο της ενωτικής στάσης και συσπείρωσης των Δημοκρατικών. Φαινόμενο σπάνια ορατό και σπανιότατα καταφερτό. Και είναι φαινόμενο γιατί κανεις δεν περίμενε ότι οι Δημοκρατικοί θα κατάφερναν να ενωθούν σαν μια γροθιά πίσω από την υποψηφιότητα Χάρις. Τουναντίον, όταν άρχισε να διαφαίνεται πως ο Μπάιντεν δεν μπορεί να συνεχίσει, οι πάντες θεωρούσαν το παιχνίδι της αλλαγής υποψηφίου χαμένο και προέβλεπαν ατέρμονη και βασανιστική εσωστρέφεια για τους Δημοκρατικούς. Κανείς δεν περίμενε ότι οι Δημοκρατικοί θα ξυπνήσουν από τον λήθαργο και θα αρχίσουν τον πόλεμο στον Τραμπ, χρησιμοποιώντας μάλιστα ως όπλα τα όπλα που ο ίδιος ο Τραμπ εκμεταλλεύτηκε.
Κανείς δεν περίμενε ότι οι Δημοκρατικοί θα έκλεβαν τα συνθήματα των Συντηρητικών και θα μιλούσαν ανοιχτά και περήφανα στις συγκεντρώσεις τους για την ελευθερία ή την οπλοκατοχή. Κανείς δεν περίμενε ότι οι Δημοκρατικοί θα φώναζαν στις συγκεντρώσεις τους το σύνθημα U.S.A – U.S.A! Μετά το αποκαρδιωτικό για τον Μπάιντεν ντιμπέιτ, κανείς δεν περίμενε ότι οι Δημοκρατικοί θα παίξουν στρατηγικά και θα αφήσουν να εννοηθεί ότι ο Μπάιντεν θα συνεχίσει να είναι ο υποψήφιος τους, μέχρι να επιλεγεί από την άλλη πλευρά ο Τζέι Ντι Βανς ως υποψήφιος αντιπρόεδρος δίπλα στον Τραμπ. Ο Βανς επιλέχθηκε με το δεδομένο ότι ο Μπάιντεν θα ήταν ο υποψήφιος της άλλης πλευράς. Αν ο Τραμπ γνώριζε ότι θα είχε απέναντι του την Κάμαλα, το πιθανότερο είναι να είχε επιλέξει άλλον ή και άλλην για την αντιπροεδρία του.
Κανείς δεν περίμενε ότι οι Δημοκρατικοί θα επέλεγαν στρατηγικά να γίνει το πρωτο ντιμπέιτ μεταξύ Τραμπ και Μπάιντεν τόσο νωρίς. Η παράδοση στις ΗΠΑ θέλει το πρωτο ντιμπέιτ να λαμβανει χώρα στις αρχές του Σέπτεμβρη, αλλά ποτε νωρίτερα, γιατί το καλοκαιρι θεωρείται νεκρός χρόνος και ο ψηφοφόρος αρχίζει να σκέφτεται τις εκλογές μετά την 1η Δευτέρα του Σεπτέμβρη, την εργατική «πρωτομαγιά» των Αμερικανών. Κανείς δεν περίμενε ότι οι Δημοκρατικοί θα είχαν την φαεινή ιδέα να βάλουν το ντιμπέιτ τόσο νωρίς, έτσι ώστε αν κάτι πήγαινε στραβά, να έχουν παραπάνω χρόνο να οργανώσουν την εκστρατεία της νέας υποψηφίου.
Κανείς δεν περίμενε ότι οι Δημοκρατικοί θα μάθαιναν να παίζουν το παιχνίδι της διεκδίκησης της εξουσίας καλύτερα από τον Τραμπ. Κανείς δεν περίμενε ότι οι Δημοκρατικοί θα μάθαιναν από τον αντίπαλο και θα στοιχίζονταν, ψυχή τε και σώματι, χωρίς περιστροφές και αμφισβητήσεις πίσω από τη νέα υποψήφιά τους. Πιάστηκαν στα πράσσα οι Ρεπουμπλικανοί. Και αυτό ήταν κάτι που επίσης πολλοι δεν το περίμεναν, μιας και το ενδεχόμενο να αναλάβει η Κάμαλα, σε περίπτωση που πάθαινε κάτι ο υπέργηρος Μπάιντεν, ήταν κάτι που συζητιόταν εντόνως, και πίσω από κλείστες πόρτες και κάτω στην κοινωνία.
Κανείς δεν περίμενε ότι οι Δημοκρατικοί θα διέψευδαν το ρητό που θέλει τους Ρεπουμπλικανούς να ακολουθούν τη γραμμή του κόμματος πιστά και να ψηφίζουν τον υποψήφιο αρχηγό τους τυφλά και ευλαβικά, ενώ τους Δημοκρατικούς να ακολουθούν την καρδιά τους και να ψηφίζουν για αρχηγό όποιον ταυτίζεται απόλυτα με τις δικές τους προσωπικές θέσεις και απόψεις. Republicans fall in line, Democrats fall in love. Φαινόμενο οπότε είναι και η στάση των Δημοκρατικών που πήγαν κόντρα στον παλιό, κακό και αναποτελεσματικό τους εαυτό, ξεπέρασαν την φαγωμάρα, υπερέβησαν την εσωστρέφεια, έπαιξαν στρατηγικά, οικειοποιήθηκαν τα συνθήματα της άλλης πλευράς, έφεραν αισιοδοξία και την υπόσχεση της ομόνοιας, στο κόμμα και την κοινωνία. Τίποτα από αυτά δεν ήταν δεδομένο δύο μήνες πριν. Άλλαξαν όλα άρδην και αυτό αποτελεί φαινόμενο.
Διαβάστε επίσης
Πολάκης σε Γεωργιάδη: «Εγώ δεν ζητάω συγγνώμη από κανέναν, είσαι λαδέμπορας και αδιευκρίνιστος»
Ερώτηση «βόμβα» Κακλαμάνη σε Σκυλακάκη για το χρηματιστήριο ενέργειας: «Καρτελοποίησε την αγορά»
Πού πάνε τα λεφτά των μετόχων της Eurobank κύριε Καραβία;
Μεγάλο φιάσκο με το «ελληνικό FBI»: Διέρρευσαν όλα τα ονόματα!
Πλημμύρες Ιανός: Ένοχος ο Αγοραστός και άλλοι τρεις – Ποινή 15 μηνών με τριετή αναστολή