Σε άρθρο του ο διευθυντής της ιστοσελίδας euro2day.gr Γιώργος Παπανικολάου καταγγέλλει τη λίστα Πέτσα ως μνημείο παλαιοκομματισμού και προώθησης των «δικών μας (μιντιακών) παιδιών» ενώ χαρακτηρίζει σκανδαλώδη και τη μεταχείριση της λίστας Πέτσα για τα Μέσα που επισήμως και ρητώς πρόσκεινται στην αντιπολίτευση αναφέροντας ιστορικά φύλλα, όπως ο Ριζοσπάστης και η Αυγή ενώ όπως χαρακτηριστικά αναφέρει «δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε τον πλήρη αποκλεισμό του Documento».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Γιώργου Παπανικολάου στο euro2day.gr
«Tο φιάσκο με τη «λίστα Πέτσα» πλήττει τον Κυριάκο
Σπάνια συμβαίνει να δίνονται 20 εκατ. ευρώ στα ΜΜΕ από μια κυβέρνηση. Ακόμη σπανιότερα, όμως, δίνονται με τρόπο που διασφαλίζει ότι στο τέλος, θα βγει ζημιωμένη! Κι όμως, ο στενός κύκλος του Κυριάκου αυτό κατάφερε, εις βάρος του.
Η δημοσιοποίηση της «λίστας Πέτσα», όπως θα μείνει στην ιστορία, παρότι είναι σαφές ότι δεν ευθύνεται μόνο ο ίδιος ο Στέλιος Πέτσας για τον τρόπο κατάρτισής της αλλά και κάποιοι άλλοι, πιο «έμπιστοι», αποτελεί μνημείο παλαιοκομματισμού και προώθησης των «δικών μας (μιντιακών) παιδιών».
Από την ημέρα που κυκλοφόρησε, τόσο τα social media όσο και οι σελίδες διάφορων Μέσων έχουν γεμίσει σχόλια, συχνά ειρωνικά και καυστικά, καθώς οι πολίτες συνειδητοποιούν ότι οι αρμόδιοι της κυβέρνησης, αντί να χρησιμοποιήσουν κάποια αντικειμενικά κριτήρια, τα μοίρασαν όπως τους άρεσε. Σαν τα λεφτά να μην ήταν του κράτους (δηλαδή του φορολογούμενου πολίτη), αλλά «της μάνας τους».
Είναι χαρακτηριστικό, μέσα στην πληθώρα των συγκρίσεων που έχουν ήδη γίνει αυτές τις μέρες, ότι ιστοσελίδες αντίστοιχης και μικρότερης εμβέλειας από το Euro2day.gr έλαβαν έως και τετραπλάσια ποσά (το Euro2day.gr έλαβε 30.000 ευρώ), κάτι που δεν δικαιολογείται, όποιο κριτήριο κι αν επιλέξει κάποιος, είτε είναι ο τζίρος, είτε η θέαση, είτε οι θέσεις εργασίας, είτε οτιδήποτε άλλο.
Στα 19 χρόνια της ηγετικής του θέσης στον οικονομικό χώρο, το Euro2day.gr ουδέποτε υπήρξε κομματικό φερέφωνο, όποιος κι αν βρέθηκε στην εξουσία, όπως ουδέποτε ήταν κρατικοδίαιτο, έχοντας μαζί του τη δύναμη της ελεύθερης αγοράς. Ούτε ποτέ φίμωσε την οιαδήποτε αντιπολίτευση, για να ευχαριστήσει τα τσιράκια του εκάστοτε «γκουβέρνου». Έτσι επιλέξαμε και πορευόμαστε, οπότε δεν θα ζαλίσουμε τον αναγνώστη με «τον πόνο μας», αλλά με την πολιτική ουσία του θέματος.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξήλθε του «Μένουμε Σπίτι», έχοντας καταγράψει σημαντικές επιτυχίες. Λίγο οι καινοτομίες στον συνήθως «αραχνιασμένο» δημόσιο τομέα, λίγο η αποτελεσματική κινητοποίηση των υπηρεσιών υγείας και πολιτικής προστασίας, τα άμεσα μέτρα για τη στήριξη εργαζόμενων και εταιρειών έδωσαν στον πολίτη, ανεξαρτήτως αποχρώσεως, την αίσθηση ότι «κάτι αλλάζει», ότι ίσως έρχεται κάτι όντως καινούργιο.
Η μεγάλη δε επιτυχία, συνολικά, στη συγκράτηση της πανδημίας, αλλά και τα σωστά σε ύφος και περιεχόμενο διαγγέλματα, έφεραν τον κ. Μητσοτάκη, αδιαφιλονίκητο πρωταγωνιστή της συγκυρίας, με πολύ υψηλά ποσοστά αποδοχής και δημοφιλίας.
Αυτήν ακριβώς την εικόνα της διαφορετικότητας, της σύγχρονης αντίληψης, της κυβέρνησης που αφήνει πίσω της «τα παλιά», ήρθε να αμαυρώσει η λίστα-φιάσκο (μαζί με την περίφημη επιχορήγηση Βρούτση, που θα μείνει κι αυτή στην ιστορία ως «Σκοιλ Ελικικού»), με τρόπο που δεν επιδέχεται πλέον οιαδήποτε διόρθωση.
Ήδη η ΕΣΗΕΑ και όλες οι υπόλοιπες δημοσιογραφικές ενώσεις έχουν απευθύνει επισήμως σειρά ερωτήσεων στην κυβέρνηση και στον κ. Πέτσα, με πρώτιστη τη μεγάλη τους… απορία: Με ποια ακριβώς κριτήρια έγινε αυτό το μοίρασμα του δημόσιου χρήματος;
Απάντηση στο ερώτημα αυτό έως στιγμής δεν έχει δοθεί. Ούτε και πρόκειται. Διότι έτσι όπως τα έκαναν, δεν μπορεί να προκύψει «αθώα» απάντηση. Το γεγονός δε ότι η κυβέρνηση δέχεται τα πυρά όλης της αντιπολίτευσης κι όχι απλώς του ΣΥΡΙΖΑ τα λέει όλα, με χαρακτηριστική την ανακοίνωση του ΚΙΝΑΛ.
Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι σε αυτή τη συγκυρία, η κυβέρνηση -κι ακόμη περισσότερο ο πρωθυπουργός- δεν είχε ανάγκη να κάνει κάτι τέτοιο. Στη συντριπτική τους πλειονότητα, τα ΜΜΕ, δικαίως ή αδίκως, τη στηρίζουν. Έτσι, ο υπερβάλλων ζήλος ορισμένων «αξιωματούχων», στον στενότατο κύκλο του κ. Μητσοτάκη, να ευνοήσουν με τόσο απροκάλυπτο τρόπο, είτε εκείνους που «λατρεύουν», είτε εκείνους που ενδεχομένως θέλουν να… καλοπιάσουν, καθίσταται πολλαπλώς επικίνδυνος.
Αφενός, διότι η κυκλοφορία της λίστας (είτε είναι «μαγειρεμένη» όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και ζητά κατάθεση τιμολογίων είτε όχι) αποτελεί πλέον «ρετσινιά» των εξόφθαλμα ευνοημένων, καθιστώντας αίολη εφεξής την όποια αντικειμενικότητά τους, στα μάτια του κοινού. Για όσους αμφιβάλλουν, μια ματιά στα social media αρκεί για να πειστούν. Αφετέρου, διότι δημιουργεί νέους δυσαρεστημένους. Εκείνους τους εκδότες που αν και «φίλα προσκείμενοι», είδαν κάποιους άλλους να καρπώνονται δυσανάλογα μεγάλο όφελος, σε μια ομολογουμένως εξαιρετικά δυσχερή συγκυρία.
Και το σημαντικότερο, διότι ο οιοσδήποτε σκεπτόμενος άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι αυτή η λίστα αποτελεί απόδειξη ότι το «παλιό» ζει και βασιλεύει, με το «γκουβέρνο» να μοιράζει χρήμα με κριτήριο την κομματική συμπάθεια, χωρίς διαφάνεια, χωρίς αιδώ, αμαυρώνοντας την όποια εικόνα εκσυγχρονισμού. «Τι είχες, Γιάννη, τι είχα πάντα», αλλά αυτή τη φορά επισήμως, με στοιχεία!
Ο ντόρος που ξεσήκωσε η υπόθεση αλλά και το γεγονός ότι αφορά τον στενότατο κύκλο του, οδήγησε χθες τον πρωθυπουργό σε ένα σημαντικό ολίσθημα: Αντί να πάρει αποστάσεις, έσπευσε να υπερασπιστεί τα… αδικαιολόγητα: «Δεν θεωρώ ότι έγινε κάτι λάθος», είπε. «Ίσως δεν εξηγήσαμε πολύ καλά ότι την αναθέσαμε σε εξωτερική εταιρεία, τη μεγαλύτερη του χώρου. Εμείς δεν κάναμε καμία παρέμβαση, δεν ήταν μαγειρεμένα τα στοιχεία, δεν δόθηκαν με παρέμβαση πολιτική».
Μόνο που καμία εταιρεία δεν θα τολμούσε να κάνει μόνη της διαχωρισμούς με τον τρόπο που αυτοί έγιναν. Κι αν τους είχε κάνει, θα είχε ήδη παραδοθεί «στεγνά» στη δημόσια κριτική, από την ώρα που «έσκασε» το θέμα.
ΥΓ: Παλαιορομαντικό, θα πουν κάποιοι, αλλά σκανδαλώδης είναι και η μεταχείριση της λίστας Πέτσα για τα Μέσα που επισήμως και ρητώς πρόσκεινται στην αντιπολίτευση. Θα αναφερθούμε σε δύο, αν μη τι άλλο, ιστορικά φύλλα, όπως ο Ριζοσπάστης και η Αυγή, που πήραν από… 10.000 ευρώ, ως χαρτζιλίκι υποθέτουμε, ενώ δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε τον πλήρη αποκλεισμό του Documento.
Ο υπογράφων μπορεί να μην είναι θιασώτης των απόψεων και συχνά του ύφους της δημοσιογραφίας που ασκεί ο Κώστας Βαξεβάνης (όπως και άλλοι «στρατευμένοι» ένθεν και εκείθεν), ωστόσο αδυνατεί να αντιληφθεί πώς μπορεί μια δημοκρατική κυβέρνηση, ακόμη περισσότερο μια υποτίθεται «φιλελεύθερη» κυβέρνηση, να αρνείται κρατική ενίσχυση σε μια εφημερίδα που κυκλοφορεί νομίμως στην Ελλάδα, με τη λογική ότι… δεν της αρέσουν όσα γράφει».
