Θα μπορούσε να είναι απλώς ένα ακόμη παραπολιτικό ανέκδοτο, όπως οι περισσότερες δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη και των καλόπαιδων με τα οποία συντονίζεται στο Μαξίμου, αλλά είναι μάλλον μια ακόμη κωμικοτραγική ιστορία όπως όλες όσες σχετίζονται με τους ιδιοτελείς ακροκεντρώους: γελοίες στα όσα λέγονται για να δικαιολογηθούν και απολύτως δυσάρεστες έως τραγικές στις συνέπειές τους στη ζωή μας.
Είναι όμως γεγονός ότι η Wikipedia έχει λήμμα για το… επιτελικό κράτος!
Αντιγράφω λοιπόν χωρίς να παραλείψω ούτε λέξη: «Το Επιτελικό κράτος είναι σύστημα διοίκησης του ελληνικού κράτους που καθιερώθηκε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τον νόμο 4622/2019 κατ’ απομίμηση, όπως αναφέρεται, του αμερικανικού συστήματος διοίκησης.
Οι βασικοί πυλώνες του νέου συστήματος είναι η Εθνική Αρχή Διαφάνειας, στην οποία συγχωνεύθηκαν όλα τα ελεγκτικά σώματα του δημοσίου, και η Προεδρία της Κυβέρνησης, ως αυτοτελής, απευθείας υπαγόμενη στον Πρωθυπουργό υπηρεσία.
Για τη λειτουργία του χρησιμοποιούνται μέθοδοι και εργαλεία του μάνατζμεντ, συμπεριφορικού ή μη».
Αρκεί αυτή η λιτή αναφορά για να αντιληφθεί όποιος δεν το έχει κάνει ήδη το ψευδώνυμο όσων δηλώνει ο επικεφαλής του «επιτελικού κράτους» και την απόσταση μεταξύ όσων λένε και όσων πραγματικά εννοούν ο ίδιος και τα στελέχη που του κρατούν το ίσο. Ποια Εθνική Αρχή Διαφάνειας; Ή, για να μην κοροϊδευόμαστε και να μην αφήνουμε καθόλου χώρο για τις λαθροχειρίες τους, ποια… διαφάνεια; Ποιος την έχασε για να τη βρουν αυτοί που έστησαν ένα πρωτοφανές σύστημα διαπλοκής με τα ΜΜΕ ώστε να μην περνάνε –ή να περνάνε αφού περάσουν από σαράντα κύματα με ισάριθμες αλλοιώσεις– όσες ειδήσεις θίγουν την εικόνα τους;
Η ακροδεξιά αντιμετώπιση των προσφύγων στον Εβρο «για εθνικούς λόγους», όπως έσπευσαν να μας πουν τα εξαπτέρυγα και τα παπαγαλάκια, και η αντιδημοκρατική και αντισυνταγματική πρακτική των παρακολουθήσεων που επίσης δηλώνεται ότι γίνεται για «εθνικούς λόγους» –για να σταθούμε στα δύο πιο πρόσφατα κατορθώματα του Κυριάκου Μητσοτάκη και των συν αυτώ– είναι απτές αποδείξεις για το τι πραγματικά σημαίνει «επιτελικό κράτος». Ενώ η ιδιοτέλεια της πολιτικής τους και η απανθρωπιά του χαρακτήρα τους καταδεικνύουν γιατί όσο παραμένουν στην κυβέρνηση τα πράγματα γίνονται διαρκώς χειρότερα.
Βέβαια, η ιδιοτέλεια, η μισανθρωπία τους και οι ακραία συντηρητικές απόψεις τους, που όλες μαζί υπήρξαν το φόντο και το περιβάλλον του υπαρκτού μητσοτακισμού, δεν είναι καινούργια στοιχεία. Υπάρχουν, έστω και μακιγιαρισμένα, από την αρχή. Κρύβονταν όμως από το προπέτασμα πυρών του επικοινωνιακού πυροβολικού τους που είχαν αναλάβει οι πρώην ποταμίσιοι, οι πρώην κιναλίτες και οι πρώην αριστεροί! Αλλά πλέον ακόμη και αυτοί οι εργολάβοι της παραχάραξης αδυνατούν να παίξουν τον ρόλο τους.
Το εκσυγχρονιστικό της διαπλοκής «μεταρρυθμιστικό» μπλοκ στη μητσοτακική εκδοχή του καταρρέει και οι παραγκωνισμένες νεοδημοκρατικές ομαδοποιήσεις προσπαθούν να επαναποκτήσουν ζωτικό χώρο. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι η επόμενη μέρα έχει ανατείλει ούτε, πολύ περισσότερο, ότι είναι βαμμένη με ρόδινα χρώματα. Σημαίνει όμως ότι οι ρηγματώσεις του συστήματος ξαναείναι πολλές και επειδή ζούμε σε «ενδιαφέροντες καιρούς» αυτό δίνει δυνατότητες για να αλλάξουν τα πράγματα.
