Η διαπίστωση που πολλάκις επαναλαμβάνεται προκειμένου κάποιοι να δικαιολογήσουν την κατάσταση των μέσων ενημέρωσης «εικόνα μας είναι και μας μοιάζουν» είναι ένα κατασκευασμένο ψέμα που υποδύεται τον ρόλο της αδιαπραγμάτευτης αλήθειας.
Κάθε ψέμα που καμώνεται την αλήθεια και για το οποίο υπάρχει η δυνατότητα να αποκτήσει μαζική απήχηση είναι στον πυρήνα του καθησυχαστικό, ως εκ τούτου τρομακτικό. Διατηρεί τη διεκδίκησή μας για ποιοτικότερη ενήμερωση σε καταστολή στρέφοντας τη συζήτηση στη δική μας προσωπική και συλλογική πολιτεία. Ιδιοι είμαστε, οπότε δεν χρειάζεται να διαμαρτυρόμαστε και να επιτιμούμε τα ΜΜΕ, τα οποία μπορεί να μην διακονούν την έννοια της ενημέρωσης αλλά όσο να ’ναι φροντίζουν τα της ψυχαγωγίας μας μπλέκοντας την πολιτική με τη σόουμπιζ. Εξάλλου ποια η χρεία της πολιτικής αν οι «υπηρέτες του δημόσιου συμφέροντος» δεν μπορούν να τροφοδοτήσουν τη συζήτηση σχετικά με τα νέα ρεύματα στα κουρέματα, τα μπουφάν, στη στάση του σώματος;
Ποια η χρεία της όταν «όλες οι κοινωνικές ομάδες» συμφωνούν με τις επιταγές των συστημικών ΜΜΕ; Τα ΜΜΕ ορίζουν τη δική τους πολιτική ατζέντα η οποία φυσικά δεν συμπίπτει με τη δική μας. Και δεν μπορεί να συμπίπτει ούτε μπορεί να είμαστε εικόνα τους καθώς τα συμφέροντά μας με εκείνα των ιδιοκτητών τους και των πειθήνιων οργάνων τους κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Εξ όσων μπορώ να αντιληφθώ, κανείς αναγνώστης του Documento δεν διεκδίκησε δημόσια έργα τα οποία με την περάτωσή τους τα υπερκοστολόγησε, κανείς δεν υπερχρέωσε τον δημόσιο τομέα για να στηρίξει την επιχειρηματικότητά του, κανείς την ώρα της κατάρρευσης της οικονομίας δεν τραβούσε τις καταθέσεις του για να τις εναποθέσει σε τραπεζικά ιδρύματα του εξωτερικού.
Εικόνα τους είναι τα ΜΜΕ κι εμείς αγωνιζόμαστε για να τα αναδιατάξουμε. Δική τους η στρεβλή –όχι όμως και άδολη– αντίληψη που διαμορφώνουν για την πραγματικότητα. Δική τους και η άποψη πως «η τέχνη να κυβερνάς τον λαό είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού» (Μπρεχτ). Ας φροντίσουμε να την αλλάξουμε.
