Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι πρόσφατες εξελίξεις στον Νίγηρα αλλά και γενικότερα στην περιοχή του Σαχέλ έρχονται να υπογραμμίσουν πως στην ουσία η αποικιοκρατία δεν τελείωσε ποτέ – αν όχι για όλη την αφρικανική ήπειρο, τότε σίγουρα για κάποιες χώρες-κλειδιά της Αφρικής. Οι κρατικές δομές αλλά και οι οικονομίες του Σαχέλ όχι μόνο δεν έχουν «απεξαρτηθεί» και ανεξαρτητοποιηθεί από την επιρροή της Δύσης, αλλά αντιθέτως, έχουν προσδεθεί σφιχτά στο άρμα Γαλλίας, ΗΠΑ και ΕΕ.
Αν όμως σταθούμε μόνο σε αυτά, αφαιρούμε σημαντικά στοιχεία που συνθέτουν τη γενικότερη εικόνα. Η κατάρρευση των καθεστώτων που ξεκίνησε το 2011 με την Αραβική Ανοιξη στις ακτές τις Μεσογείου, η αυξανόμενη επιρροή των ακραίων ισλαμιστών με τη βία και άλλα μέσα αλλά και οι συνεχώς επιδεινούμενες συνθήκες όσον αφορά την επισιτιστική ασφάλεια και το κλίμα, όλα επηρεάζουν πιο άμεσα από το αποικιοκρατικό παρελθόν (ή και παρόν) τις εξελίξεις στο Σαχέλ. Τα παραπάνω συνθέτουν τη σκακιέρα των αναγκών των χωρών αυτών και δίνουν τη δυνατότητα σε πλουσιότερες χώρες ή στις επιχειρήσεις τους να έχουν λόγο στα τεκταινόμενα της περιοχής. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι πως στη Νιαμέ τα συνθήματα κατά της Γαλλίας και υπέρ της Ρωσίας δονούσαν τις διαδηλώσεις υπέρ των πραξικοπηματιών. Αντίστοιχα ενδεικτική είναι η παρουσία στη Ρωσία των πραξικοπηματιών ηγετών της Μπουρκίνα Φάσο και του Μάλι, οι οποίοι δήλωσαν τη στήριξή τους στον πόλεμο της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας για να πάρουν σιτηρά. Η αντιαποικιακή ρητορική των πραξικοπηματιών στις χώρες του Σαχέλ έχει βάση, όμως τελικά δεν είναι εναντίον όλων των ιμπεριαλισμών. Φαίνεται ότι απλώς ποντάρουν την ύπαρξη και την ασφάλειά τους σε άλλες δυνάμεις και συγκεκριμένα στη Ρωσία του Πούτιν.
