Τι είναι το “δρομικό κίνημα” επιτέλους; Μην είν’ οι κάμποι; Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά…;
Του Μάνου Χατζηγιάννη (Κουζουλοί Δρομείς-Ομάδα Αλληλεγγύης)
Δυστυχώς η κορωνοκρουσμένη νέα πραγματικότητα απέδειξε πως το “δρομικό κίνημα” είναι μια φαντασίωση ή απλώς μια αποτυχία. Γιατί η λέξη “κίνημα” προϋποθέτει διεκδίκηση. Το “δρομικό κίνημα” την εποχή του κορωνοϊού απέδειξε πως έχει κάτσει τόσο πολύ καιρό στα αβγά του, που πλέον αδυνατεί να “σπάσει αβγά για να κάνει ομελέτα”.
Το “δρομικό κίνημα”, λοιπόν, απέδειξε αυτήν την περίοδο πως αποτελείται από ένα αμάλγαμα ρομαντικών αθλουμένων, συνειδητοποιημένων προσωπικοτήτων, πωρωμένων προπονουμένων, μερικών περιστασιακά τρεχαλατζήδων, κάποιων διοργανωτών που φάνηκαν συνεπείς και στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και άλλων πολλών κάτω του μετρίου διοργανωτών δρομικών δρώμενων.
Και σίγουρα δεν ήταν έτοιμο να υποδεχτεί τους λεγόμενους “δρομείς της καραντίνας”. Για όλους εμάς που αγαπούμε το τρέξιμο, δρομέας είναι κάθε ένας ο οποίος επιλέγει να τρέξει γιατί το θέλει, γιατί νιώθει την εσωτερική ανάγκη να το κάνει, ασχέτως αν τρέχει αργά ή γρήγορα, πολλά ή λιγα χλμ, αλλά και δεν εξωθείται από την βαρεμάρα της καραντίνας βρίσκοντας λυτρωμό στο “Μετακίνηση 6”. Ακόμη και με αυτό το ερέθισμα όμως να βγει κάποιος να τρέξει, πού είναι το “δρομικό κίνημα” να τον αγκαλιάσει και να αγαπήσει κι εκείνος αληθινά το τρέξιμο και να μην το αντιμετωπίζει συγκυριακά; Η αβάσταχτη ελαφρότητα του “δρομικού κινήματος” έβγαλε μάτι!
Ο όρος “δρομικό κίνημα”, λοιπόν, είναι παράταιρος αφού το “κίνημα” είναι μια λέξη στην οποία συνδυάζονται δύο άλλες, η κινητοποίηση και η έμπνευση. Και τίποτε από τα δύο δεν υπάρχει αυτήν την στιγμή. Ο αθλητισμός, και ιδίως ο ερασιτεχνικός, δεν χρειάζεται “ζόμπι” αθλουμένους και καιροσκόπους.
Οι πρώτες, που εθίγησαν από τον κορωνοϊό ήταν οι ομάδες, οι οποίες πληρώνονται για να μαθαίνουν στους επίδοξους δρομείς να τρέχουν. Δεν είδα πολλή κινητικότητα. Κάποιες επιχείρησαν να κρατήσουν τους “πελάτες” ζεστούς με βιντεάκια ασκήσεων από το σπίτι, αλλά ένα άρθρο, ένα βίντεο, με οδηγίες για όσους βγήκαν τώρα στο δρόμο και δεν γνωρίζουν τα βασικά δεν είδα. Γιατί αν αυτές οι ομάδες θα ήθελαν να περηφανεύονται πως υπάγονται στο “δρομικό κίνημα” θα μπορούσαν, αφού έχουν τους ειδικά καταρτισμένους ανθρώπους-προπονητές να κατευθύνουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όλους εκείνους, που η καραντίνα τους οδήγησε να ξεσκονίσουν τα αθλητικά τους παπούτσια. Αλλά φευ…
Κατόπιν, οι “ναρκο-δρομείς”. Όλοι εκείνοι για τους οποίους το τρέξιμο έχει μετατραπεί σε σκληρή εξάρτηση, έχοντας απολέσει την μαγεία του. Και δεν μιλώ ασφαλώς για τους επαγγελματίες ή ερασιτέχνες αθλητές, που το κάνουν επ΄αμοιβή, είτε με την μορφή χορηγιών είτε με άλλους τρόπους, αλλά για όσους έπαθαν στέρηση -και θα πάθουν πολύ ακόμη-με την ακύρωση των αγώνων δρόμου και βουνού. Το δηλητήριο του ανταγωνισμού-και όχι του καλώς νοούμενου συναγωνισμού με την χαρά την επιτυχίας και της βελτίωσης- έχει ποτίσει τις φλέβες τους. Είναι πραγματικά αξιολύπητοι.
Τρίτον, οι διοργανωτές που υπάγονται στο “δρομικό κίνημα”. Διοργανώσεις με απλώς μια υπεύθυνη δήλωση (άραγε με χαρτόσημο ή καλύτερα δρομόσημο;) και επιπολαιότητες είναι απαράδεκτες! Όταν βλέπεις να ακυρώνονται ακόμη και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, με ενδεχόμενο να μην γίνουν ούτε του χρόνου, αλλά το “ΔρυμίκλαναTrail” ή το “κουτοπόνηροςRun” έχουν την…εξωγήινη ενημέρωση και κατ΄ επέκτασιν ορίζουν και ημερομηνία διεξαγωγής, και μετά νέας διεξαγωγής, και μετά κι από αυτήν νέας διεξαγωγής, μέχρι να γελάνε μαζί τους και τα κορδόνια των παπουτσιών, τι άλλο να πει κανείς;
Με λίγα λόγια ο κορωνοϊός αποκάλυψε δρομικούς χαρακτήρες και ξεγύμνωσε συμπεριφορές αποκαθηλώνοντας αυτό που μάθαμε να αποκαλούμε “δρομικό κίνημα”.
Κι όμως δεν είναι αργά.. Υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι στο χώρο, στους συλλόγους αλλά και μεμονωμενα, διοργανωτές αλλα και προπονητές, οι οποίοι μπορούν να προσφέρουν στην αναγέννηση του “δρομικού ασθενή” και νέα κάνουν μετάγγιση στο δρομικό κίνημα με τις παραπάνω δύο λέξεις: κινητοποίηση και έμπνευση.
Υ.Γ. Γράφοντας αυτές τις αράδες αντιλαμβάνομαι πόσοι θα “έχουν την μύγα” και θα αντιδράσουν, αλλά σαν τον αλησμόνητο Νίκο Σταυρίδη στις αθάνατες κωμωδίες του ελληνικού κινηματογράφου θα απαντήσω: “αχ και δεν με νοιάζει”…
Πηγή: runnfun.gr