«Αυτό που πρόκειται να δείτε είναι σοκαριστικό. Δεν είναι θέατρο, είναι πραγματικότητα. Το θέατρο είναι απάτη, ψευδαίσθηση, ενώ αυτό που πρόκειται να σας δείξουμε είναι η αλήθεια».
Κάπως έτσι μας παρουσιάζεται η πρώην γενική εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για τη Γιουγκοσλαβία Κάρλα ντελ Πόντε στην παράσταση «The Internationals» του Κοσοβάρου Γιετόν Νεζίραϊ (Jeton Neziraj) που είδαμε στον ανεξάρτητο χώρο τέχνης 1927 art space στην Κυψέλη, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Ακτίνας Σταθάκη.
Διόλου τυχαία αναφέρουμε την Ντελ Πόντε. Αυτή είναι ο κεντρικός άξονας επί του οποίου κινείται το δράμα του πολέμου στο Κόσοβο στο θεατρικό έργο του διεθνούς φήμης Νεζίραϊ – διευθυντή του Qendra Multimedia και, κατά το θεατρικό περιοδικό «Theater der Zeit», του «Κάφκα των Βαλκανίων». Παρεμβάλλεται όλη η φρικιαστική παλέτα των πρωταγωνιστών της σφαγής: Μαντλίν Ολμπράιτ, Μπιλ Κλίντον, μητέρα Τερέζα.
Ομως η Ντελ Πόντε ως συνδετικό νήμα διαπερνά το δράμα του πολέμου, το προσγειώνει από τον κόσμο της πολιτικής πρωτοβουλίας σε αυτόν της καταγραφής συμφερόντων διά της απαρίθμησης του θλιβερού καταλόγου των νεκρών και των τραυματιών, των βιασθεισών και όσων τα όργανα πουλήθηκαν στη μαύρη αγορά. «Η Κάρλα ντελ Πόντε πίνει βανίλια τσάι λάτε σ’ ένα Στάρμπακς στην Πρίστινα» είναι άλλωστε ο αυθεντικός τίτλος του έργου. Ο τρόπος με τον οποίο η αμφιλεγόμενη δικαστικός αναγνωρίζει στους Βαλκάνιους ιθαγενείς την πρόοδο στην παροχή γευστικών υπηρεσιών είναι η επιτομή της πλέον απτής ερμηνείας ενός βρόμικου εκδυτικισμού.
Στην παράσταση είναι κυρίαρχη όχι χρονικά αλλά νοηματικά και η φιγούρα της Μαρίνα Αμπράμοβιτς, σε μια εμφανή ειρωνεία για το τι εστί πολιτιστικό ξέπλυμα του δυτικού ιμπεριαλισμού. Και κάπου στη μέση της performance ένα καθ’ όλα ενδιαφέρον παιχνίδι με το κοινό, εν είδει κλήρωσης και δημοψηφίσματος, βασισμένο σε ρήσεις και δηλώσεις όσων διαμόρφωσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το βαλκανικό δράμα. Ολα αυτά θα ήταν ανέφικτα δίχως την έμπλεη ζωντανής αυθάδειας μετάφραση της Ακτίνας Σταθάκη και την παράλληλη ικανότητά της να αξιοποιεί τον λιγοστό χώρο του art space για να συντονίσει το τρίο των πρωταγωνιστριών σε ένα ενιαίο ρυθμικό σύνολο, ένα χορό προσώπων και κινήσεων αρμονικά ενταγμένων σε ένα ενιαίο project, που συγκροτεί μια συνεκτική σειρά από σημεία-κλειδιά ενταγμένα ως πρέπει σε ένα δεδηλωμένα χαλαρό από άποψη μορφής συγκρότησης έργο.
Αναστασία Κατσιναβάκη, Βιβή Πέτση και Αριάννα Χατζηγαλανού εναλλάσσονται αρμονικά στους ρόλους όσων κερδίζουν από το εμπόριο του πολέμου. Ο τόνος τους –από την αρχή ως το τέλος παιγνιώδης– εξυπηρετεί ακριβώς τον σκοπό μιας πληθωρικής πολιτικής σάτιρας στο φόντο μιας σύρραξης που σημάδεψε τα Βαλκάνια με τον πλέον ζοφερό τρόπο.
