Ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς έχει βρεθεί στο στόχαστρο των Πρασίνων, διότι αρνείται να αποστείλει οπλισμό βαρέως τύπου στην Ουκρανία.
Ο Σολτς, όντας ένας Σοσιαλδημοκράτης πολιτικός που ασπάζεται την Ostpolitik του Βίλλυ Μπραντ πάντοτε θα προσπαθεί να βρει τα περιθώρια ελιγμού ώστε να μην καταρρεύσουν οι σχέσεις της Γερμανίας με την Ρωσία.
Όμως οι Πράσινοι και κορυφαίοι υπουργοί τους όπως η Υπουργός Εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ και ο αντικαγκελάριος Ρόμπερτ Χάμπεκ τηρούν μια άκρως φιλοαμερικανική στάση και πιέζουν την γερμανική κυβέρνηση, να αλλάξει την πολιτική έναντι της Ουκρανίας, ζητώντας ουσιαστικά τον εξοπλισμό του ουκρανικού στρατού με άρματα μάχης, πυρομαχικά, πυραύλους κλπ.
Βέβαια, η επαμφοτερίζουσα στάση της Γερμανίας δεν είναι προνόμιο του Σολτς αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων, που έκαναν τα στραβά μάτια στην ενσωμάτωση της Κριμαίας από την Ρωσία το 2014, κατασκευάζοντας στη συνέχεια μαζί με την Gazprom τον αγωγό μεταφοράς φυσικού αερίου Nordstream2, ο οποίος συνδέει την Ρωσία και την Γερμανία μέσω της Βαλτικής Θάλασσας και παρακάμπτει εν πολλοίς παρόμοιους αγωγούς που διέρχονται από την Ουκρανία.
Συγχρόνως, οι ΗΠΑ ποτέ δεν έβλεπαν θετικά την ολοένα μεγαλύτερη εξάρτηση της Γερμανίας και της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο, αφού το δικό τους μερίδιο στην αγορά μειωνόταν και η επιρροή της Ρωσίας στην Γηραιά Ήπειρο αυξανόταν. Την ίδια στιγμή, οι Πράσινοι είχαν ταχθεί και προεκλογικά κατά του Nordstream2 τόσο για περιβαλλοντικούς, όσο και για γεωπολιτικούς λόγους.
Με την ρωσική εισβολή ο Nordstream2 αποτελεί παρελθόν, καθώς ο Σολτς υπέκυψε στις πιέσεις των γεγονότων. Παράλληλα, ο Γερμανός καγκελάριος ανακοίνωσε από το βήμα της Μπούντεσταγκ την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών κατά 100 δισεκατομμύρια ευρώ σε βάθος διετίας, ενώ προσέφερε στο Κίεβο σημαντική στρατιωτική βοήθεια, παρά την προπολεμική θέση της γερμανικής διπλωματίας που προέβλεπε μόνο την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας.
Ωστόσο, ο Σολτς γνωρίζει πως αν αποδεχθεί τις απαιτήσεις των Πρασίνων και των Αμερικανών τότε θα επανοπλίσει τον γερμανικό στρατό, ρίχνοντας επιπλέον λάδι στη φωτιά του πολέμου και διαταράσσοντας περαιτέρω τις ήδη κακές σχέσεις με την Μόσχα. Σε κάθε περίπτωση, η αναποφασιστικότητα του Σοσιαλδημοκράτη πολιτικού σχολιάζεται αρνητικά από τους αντιπάλους του στο Βερολίνο.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο ο πόλεμος βαθαίνει και κλιμακώνεται, τόσο η διπλωματική λύση απομακρύνεται. Η Γερμανία προκρίνει μια πολιτική λύση που θα εξυπηρετεί κάποιες από τις απαιτήσεις του Κρεμλίνου, όσο όμως ο ρωσικός στρατός αποτυγχάνει στους στόχους που ο ίδιος θέτει, οι φωνές που ζητούν την κλιμάκωση του πολέμου θα δυναμώνουν. Ενδεχομένως η επερχόμενη κρίσιμη μάχη στο Ντονμπάς θα κρίνει και τις τελικές αποφάσεις που θα λάβει η καγκελαρία.
