Προφανώς δεν υπάρχει λογικός άνθρωπος να γιορτάζει την αρχή, τη μέση, ή το τέλος του εμφύλιου.
Ενός αδελφοκτόνου πολέμου που θέρισε τον ανθό της ελληνικής νεολαίας, γέμισε τη χώρα ερείπια, και θεμελίωσε ένα καθεστώς τρόμου, αίματος, εκτελέσεων, διωγμών, εξορίας, φυλακής, παρακράτους.
Ένα δράμα δεκαετιών ακολούθησε το δράμα του εμφύλιου, αυτή είναι η αλήθεια. Και δεν την πλήρωσαν μόνο οι κομμουνιστές, αλλά όλη η δημοκρατική Ελλάδα. Εξαφάνισε εξήντα χρόνια τους ηττημένους από την πολιτική ζωή, λέει ο νεόκοπος ιστορικός των «Νέων». Και δεν ντρέπεται!
Ότι εξαφάνισε κάθε ίχνος δικαιοσύνης, ισοτιμίας, δημοκρατίας, ασφάλειας για τον μισό φακελωμένο πληθυσμό της Ελλάδας δεν το είδε, δεν το άκουσε, δεν το ξέρει.
Ότι η πιο σκληρή, αιμοβόρα, και διεφθαρμένη Δεξιά, με το παλάτι κορώνα στο κεφάλι της, ρήμαζε τη χώρα και τον δημοκρατικό κόσμο δεν το διάβασε πουθενά. Ούτε στις παλιές εκδόσεις της εφημερίδας του δεν έριξε μια ματιά, για να δει τον τρόμο, την καταπίεση και το αίμα των δεκαετιών που οι «νικητές» επέβαλαν στη χώρα.
Άθλια ηγεσία, άθλιες μέθοδοι, άθλιοι σκοποί, για μια παράταξη που τσάκιζε συστηματικά κάθε φύτρο δημοκρατίας.
Που βάφτισε τους δωσίλογους, τους γερμαντοντυμένους, τους φονιάδες του λαού, εθνικόφρονες και τους ανέδειξε σε απόλυτη, ένοπλη, και βάναυση εξουσία.
Που κυνήγησε με φονική μανία την Αριστερά.
Που ανέτρεψε με τον χειρότερο τρόπο τον Πλαστήρα.
Που ανέτρεψε με παλατιανό πραξικόπημα τον Παπανδρέου.
Που έφερε τη χούντα με όλες τις εθνικές και κοινωνικές συμφορές.
Αυτοί, λέει, μπορούν να γιορτάσουν. Ως νικητές.
Με γεια τους, με χαρά τους. Γιατί να μη γιορτάσουν; Και λεφτά, και ανεξέλεγκτη εξουσία, και τόπο για τα βίτσια τους, και χώρο για τον σαδισμό τους, και θηριώδη προνόμια, και νομή της αμερικανικής βοήθειας, και όλα τα καλά απολάμβαναν για χρόνια, εν ονόματι της σωτηρίας μας από τον κομμουνισμό.
Εμείς όμως όχι. Δεν μπορούμε να τιμήσουμε τους ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους σε άνιση μάχη κι αγώνα.
Ο Πρετεντέρης και ο Άδωνις μας το κάνουν σαφές:
Δεν έχουμε δικαίωμα να αφήσουμε ένα λουλούδι εκεί που τα αμερικάνικα αεροπλάνα δοκίμαζαν για πρώτη φορά τις βόμβες ναπάλμ στα ζωντανά σώματα των ανδρών και των γυναικών του Δημοκρατικού Στρατού.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να θυμηθούμε και να θυμίσουμε εκείνους που άφησαν τα κόκκαλά τους στον Γράμμο, πολεμώντας για το δικό τους όνειρο.
Αλλά που να καταλάβουν οι σύγχρονοι ασφαλίτες της «παράταξης των νικητών» ότι στο Γράμμο – και για τον Γράμμο -, δεν γιορτάζουμε. Δικό τους είναι το πανηγύρι, που άρχισε με νταούλια και ζουρνάδες κάτω από τα κομμένα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλα.
Στο Γράμμο η δημοκρατική Ελλάδα σκύβει το κεφάλι με θλίψη. Για όλες τις χαμένες ζωές, και για το δράμα που ακολούθησε. Τιμά εκείνες κι εκείνους που για χρόνια η προπαγάνδα του μίσους συκοφαντούσε. Και εξακολουθεί να τους θεωρεί -τους νεκρούς, τους δολοφονημένους, τους εκτελεσμένους, τους άνδρες και τις γυναίκες του ΔΣΕ- τόσο επικίνδυνους, ώστε να τους συκοφαντεί ακόμα και σήμερα.
Αν η στάση μας δεν αρέσει στους πολιτικούς απογόνους του Δάγκουλα, του Τσολάκογλου, του Λάμπου, του Παρθενίου, του Σούρλα, του Βόδαρου, του Ζέρβα, του Μανιαδάκη, του Μακρή, των Γκοτζαμάνηδων, και των άλλων τέκνων της εθνικόφρονος Ελλάδας, δεν μπορούμε να τους ευχαριστήσουμε. Προφανώς δεν μπορούμε να ευχαριστήσουμε και όσους σήμερα επικαλούνται παλιά φαντάσματα για να στηρίξουν το νέου τύπου πογκρόμ κατά της Αριστεράς.
Να είμαστε εξηγημένοι. Τα συν και τα πλην, τα γιατί και τα διότι, στους ιστορικούς. Αλλά η έφοδος στον ουρανό που ο Γράμμος συμβολίζει δεν πρόκειται να ξεχαστεί. Πολλά μας στέρησαν από το 1946 μέχρι το 1974. Και μέχρι σήμερα.
Δεν θα μας στερήσουν και το δικαίωμα στη μνήμη.
