Ήταν χιλιάδες ο κόσμος στο Pride. Το κίνημα για τα Δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, δεν έχει να κάνει τόσο με τη σεξουαλικότητα, όσο με τη δομή της κοινωνίας, τις επιλογές, και την μάχη με την περιγραφή πως οτιδήποτε έξω από την οικογένεια που εγκιβωτίζεται στο τρίπτυχο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», είναι άχρηστο και λειτουργεί ως απαγορευμένο.
Και σε αυτή τη νεοπουριτανική κοινωνία, όπου η θλιβερή απενοχοποίηση του «Νόμος και Τάξη» διεκδικεί την επιστροφή της, όλοι αυτοί οι νεολαίοι που μαζεύτηκαν να προασπίσουν το Δικαίωμα, ήταν ένα ζωογόνο αεράκι.
Κανένα Δικαίωμα δεν χαρίστηκε. Ποτέ. Στο «δεν υπάρχει τζάμπα γεύμα», η απάντηση είναι «δεν υπάρχει τζάμπα Δικαίωμα».
Πενήντα χρόνια μετά το Στόουνγουολ αλλά στη μνήμη του, επιχειρείται από τα ιερατεία του «Νόμου και της Τάξης», να χωρέσουν και αυτοί, σε αυτό που επετεύχθη με αγώνες, με θύματα και θύτες, με ξύλο, με καταστολή, με εξέγερση. Κι αυτό θα ήταν πολύ καλό αν δεν επιχειρούσαν ταυτόχρονα να το παραπέμψουν σε ένα άοσμο και πολιτικά άγευστο πανηγύρι.
Διαβάστε τη συνέχεια στο koutipandoras.gr
