Ενδεχοµένως να είναι ένας συνηθισµένος τίτλος, που παρατίθεται όµως σε µια ασυνήθιστα κρίσιµη περίοδο τόσο για τα διεθνή όσο και για τα ελληνικά δεδοµένα. Αδυναµίες στις πολιτικές επιλογές της ΕΕ να επιτύχει την κοινωνική συνοχή, να εξισορροπήσει τις ανισότητες, να αντιµετωπίσει την κρίση ασφάλειας, αλλά και να καταστεί η φωνή της λογικής παίρνοντας τις αντίστοιχες ειρηνευτικές πρωτοβουλίες για τους πολέµους στην Ουκρανία και τη Γάζα γίνονται η αφορµή για την πρωτόγνωρη στροφή των Ευρωπαίων πολιτών στην ακροδεξιά.
Τα αντίστοιχα προβλήµατα στην Ελλάδα εντείνονται, καθώς µια αυταρχική και αλαζονική κυβέρνηση αποτυγχάνει να δώσει λύσεις σε οποιοδήποτε ζήτηµα επιβαρύνει την καθηµερινότητα των πολιτών. Ο δε θεσµικός κατήφορος στα ζητήµατα του κράτους δικαίου που επισηµαίνεται στις εκθέσεις που υποβλήθηκαν από διεθνείς φορείς και οργανισµούς, βάσει των οποίων προέκυψε το καταδικαστικό ψήφισµα του Ευρωκοινοβουλίου για πολύ σοβαρές απειλές κατά της δηµοκρατίας και των θεµελιωδών δικαιωµάτων, επιβεβαιώνει ότι στο τιµόνι της χώρας βρίσκεται µια κυβέρνηση ταγµένη στην υπηρεσία των συµφερόντων, είτε των δικών της είτε των οικονοµικών είτε συνδυαστικά και των δύο. Το αποδεικνύουν οι οκτώ θέσεις που χάσαµε για το 2023, από την 51η στην 59η, σύµφωνα µε την έκθεση της ∆ιεθνούς ∆ιαφάνειας.
Τα παραπάνω δεν επιτρέπουν σε καµία περίπτωση η ψήφος των ευρωεκλογών να χαρακτηριστεί ως «χαλαρή» ή «διαµαρτυρίας». Το Ευρωκοινοβούλιο αποτελεί το κορυφαίο θεσµικό όργανο της ΕΕ και οι αποφάσεις του διαµορφώνουν τις πολιτικές των κρατών-µελών.
Μπορούµε να εµπιστευτούµε µια κυβέρνηση που έχει πλήξει το διεθνές κύρος και την αξιοπιστία της Ελλάδας; Που παραµένει άβουλη και θεατής των διεθνών εξελίξεων, ασκώντας επικίνδυνη εξωτερική πολιτική για την προάσπιση των εθνικών συµφερόντων, περιθωριοποιώντας τις πρωτοβουλίες της πολυµερούς διπλωµατίας και στέλνοντας οπλισµό στην Ουκρανία; Που συντάσσεται µε τις πολιτικές λιτότητας και πλεονασµάτων του ευρωπαϊκού βορρά; Που κλείνει το µάτι στην ακροδεξιά φοβούµενη τις εκλογές; Μπορούµε να εµπιστευτούµε µια κυβέρνηση που έριξε τη χώρα προτελευταία της ΕΕ βάσει του βιοτικού επιπέδου;
Χαλαρά και διαµαρτυρόµενοι δεν θα επιτύχουµε τις παρεµβάσεις οι οποίες απαιτούνται για τη διαµόρφωση των πολιτικών που υπηρετούν τις ιδρυτικές αρχές και αξίες της ΕΕ και κατ’ επέκταση θα βελτιώσουν τις συνθήκες στη χώρα µας. Πρέπει να δοθούν µάχες για την αναθεώρηση του Συµφώνου Σταθερότητας, ώστε να επιτευχθεί η βιώσιµη ανάπτυξη και σύγκλιση µε κοινωνικά κριτήρια και όχι µόνο δηµοσιονοµικά. Να επιδιώξουµε την καθιέρωση του στρατηγικά αυτόνοµου ρόλου της ΕΕ σε σχέση µε το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Να διεκδικήσουµε την εφαρµογή του ευρωπαϊκού πυλώνα κοινωνικών δικαιωµάτων µε προοπτική να αποκτήσει νοµικά δεσµευτική ισχύ για όλες τις χώρες-µέλη. Να επιβάλουµε την προώθηση της φορολογικής δικαιοσύνης. Και, τέλος, να αντιµετωπίσουµε το µεταναστευτικό µε στοχευµένες διεθνείς πολιτικές που θα αντιµετωπίζουν τα αίτια της µετανάστευσης, αλλά και µε τη θέσπιση συµφώνου που θα διασφαλίζει την υποχρεωτική και δίκαιη κατανοµή των προσφυγικών ροών.
Το πρόγραµµα του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στοχεύει στην Ευρώπη της ειρήνης, της ισότητας, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Ο φόβος, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα για το αύριο τρέφουν τις ακραίες και λαϊκίστικες φωνές. Τρέφουν τον φασισµό. Και τον φασισµό τον νικάς στέλνοντας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ανθρώπους πρωτίστως έντιµους και ικανούς να αντισταθούν σε κάθε είδους πειρασµούς των ευρωπαϊκών λόµπι.
