Τώρα που ο Τραμπ βροντοχτυπά τα τύμπανα του πολέμου, ας ακούσουμε τη φωνή των αναλυτών που μεταφέρουν τις κρυφές σκέψεις πολιτικών.
«Νομίζω ότι στην παρούσα φάση το Κρεμλίνο θα δεχόταν μία περιορισμένη αμερικανική αεροπορική επιδρομή, όπως αυτή που σημειώθηκε πέρυσι» εκτίμησε μιλώντας στη βρετανική εφημερίδα The Independent ο Γεβγκένι Σερεμπρένικοφ, Ρώσος αναλυτής με πολύ καλές πηγές (διάβαζε : διαπλεκόμενες σχέσεις) με το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας.
Τι συνέβη πέρυσι; Τον Απρίλιο του 2017 πάλι οι κυβερνητικές δυνάμεις της Συρίας είχαν καταγγελθεί ότι χρησιμοποίησαν χημικά όπλα εναντίον αμάχων. Ο Τραμπ, φρέσκος στο Λευκό Οίκο, εξαπέλυσε 59 πυραύλους τύπου τόμαχοκ εναντίον συριακών αεροπορικών εγκαταστάσεων. Καμία ρωσική εγκατάσταση ή στρατιωτική αποστολή δεν έπαθε ούτε γρατζουνιά. Και το Πεντάγωνο ειδοποίησε το Κρεμλίνο 90 λεπτά πριν από την επίθεση.
«Εάν συμβεί μία επίθεση τέτοιου είδους, περιορισμένη σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις της Συρίας, μπορεί μεν να περιμένει κανείς μία ηχηρή αντίδραση (της Ρωσίας) αλλά τίποτα πολύ περισσότερο» είπε ο Σερεμπρένικοφ. «Αν όμως χτυπηθούν με οποιονδήποτε τρόπο ρωσικές υποδομές ή, Θεός φυλάξοι, αν τραυματιστούν ή σκοτωθούν Ρώσοι στρατιωτικοί, η απάντηση θα είναι ισχυρή: θα πληγούν κατευθείαν τα αμερικανικά πολεμικά πλοία».
Το άμεσο διακύβευμα λοιπόν στη Συρία είναι ένα πιθανό θερμό επεισόδιο ΗΠΑ – Ρωσίας, για πρώτη φορά στα χρονικά μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου το 1990.
Το μεγάλο επικοινωνιακό λάθος του Ντόναλντ Τραμπ είναι ότι απείλησε προσωπικά τον Βλαντίμιρ Πούτιν, με την παροιμιώδη αμετροέπεια που διακρίνει το λεκτικό οπλοστάσιο του Αμερικανού προέδρου όταν βάλλει κατά ριπάς με αναρτήσεις στο twitter. Και δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται πολλές παραμέτρους της συριακής εξίσωσης, ανάμεσά τους δύο βασικές.
Πρώτον, ότι για πρώτη φορά οι ΗΠΑ δρουν στη Μέση Ανατολή έχοντας τόσο πεντακάθαρα στο απέναντι στρατόπεδο την Τουρκία, καθώς ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει ευθυγραμμιστεί με το Κρεμλίνο και το Ιράν, συγκυριακά, στη βάση της αντικουρδικής του ατζέντας.
Δεύτερον, ότι στο έδαφος τον συριακό εμφύλιο, που ξεκίνησε το 2011 ως επεισόδιο της αραβικής άνοιξης, τον κερδίζει αυτή τη στιγμή ο Μπασάρ αλ Ασαντ. Οσους τόμαχοκ κι αν ρίξουν οι γιάνκηδες από τα νερά της Μεσογείου, στο μεταπολεμικό παζάρι ο Ασαντ θα εξασφαλίσει πιθανότατα μία πρωταγωνιστική θέση. Ακόμη κι αν η κατεστραμμένη του χώρα τριτοχομηθεί μεσοπρόθεσμα σε αλεβίτικο (φιλορωσικό), σουνίτικο (όπου θα αλωνίζουν και οι συντηρητικές μοναρχίες του Κόλπου) και κούρδικο τομέα (με αναπάντητο ερώτημα τον ρόλο της Τουρκίας).
Το καλύτερο σενάριο είναι να αφήσει ο Βλαδίμιρος τον Ντόναλντ να παίξει για λίγο τον καουμπόι. Προ ημερών εξάλλου ο Αμερικανός πρόεδρος ανακοίνωσε ότι «θα φύγουμε από τη Συρία». Το χειρότερο είναι ο καουμπόης να πάρει σοβαρά το ρόλο του και να ματώσει τη ρωσική αρκούδα. Ας ποντάρουμε στο πρώτο, γιατί στο δεύτερο θα ισχύει το αγγλοσαξωνικόν fire meets fire και δεν μας βλέπω καλά.
