Οταν ένας πρωθυπουργός αναγκάζεται να υπενθυμίσει με… διάγγελμα ότι πριν από 20 μήνες κέρδισε τις εκλογές, μόνο ένα πράγμα σημαίνει: οι ψηφοφόροι έχουν ήδη αποφασίσει ότι ο κύκλος του αρχίζει να κλείνει. Γιατί αυτό το 20άμηνο –αντίθετα από ό,τι αντιλαμβάνεται ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης– δεν ήταν μόνο προκατασκευασμένες συνεντεύξεις, αγιογραφίες στα μπουκωμένα από το «επιτελικό» σύστημα ΜΜΕ και φωτογραφίες στα social media.
Ηταν η αποφυγή ενίσχυσης του ΕΣΥ, η αδιαφορία για τα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι απευθείας αναθέσεις με «ονοματεπώνυμο» και οι διορισμοί «ημετέρων». Ηταν ακόμη οι διχαστικές νεοφιλελεύθερες επιλογές σε όλους τους τομείς της κοινωνίας: την παιδεία, το περιβάλλον, την οικονομία.
Και βέβαια ήταν η επιλογή της στρατηγικής της έντασης, οι όλο και διευρυνόμενες αστυνομικές επιχειρήσεις, η άρνηση οποιασδήποτε διαφωνίας, αλλά και κάθε διαβούλευσης για οποιοδήποτε θέμα: από τα εθνικά ζητήματα μέχρι την εγκατάλειψη των μικρομεσαίων επιχειρηματιών και την αδιαφορία για τον κόσμο της εργασίας. Το φακέλωμα που αποκάλυψε ο Κυρανάκης και αποδέχτηκαν ως κάτι φυσιολογικό για μια «μεταρρυθμιστική» κυβέρνηση όλοι οι υπόλοιποι δείχνει ότι η ακύρωση κανόνων δικαίου, ο περιορισμός και το στένεμα της δημοκρατίας είναι δομικά στοιχεία του «επιτελικού» κράτους τους. Στον στόχο αυτής της… αστυνομικής δημοκρατίας συναντώνται ακροδεξιοί με «προϋπηρεσία», όπως ο υπουργός Εσωτερικών πλέον Μάκης Βορίδης, και… συνταγματολόγοι «κεντρώας» προέλευσης, όπως ο Γιώργος Γεραπετρίτης. Με αυτές τις θέσεις όμως και τις πρακτικές τύπου ΔΡΑΣΗ που συνεπάγονται, όλοι αυτοί και προφανώς και ο πρωθυπουργός επικεφαλής τους είναι κωμικοτραγικό να μιλούν για ενότητα. Γιατί ο εμφυλιοπολεμικός λόγος ήταν και παραμένει διχαστικός. Χωρίζει εξ ορισμού τους πολίτες σε «ημετέρους» και «αντίπαλους». Και επιφυλάσσοντας στους πρώτους ειδική μεταχείριση και προνόμια αντιμετωπίζει τους δεύτερους ως εχθρούς που πρέπει να φρονηματιστούν. Αλλά εν έτει 2021 αυτή την επιστροφή στο… 1951 δεν μπορούμε να τη δεχτούμε.
