Ας αφήσουμε στην άκρη τις πολιτικές συμπάθειες και αντιπάθειες. Ας μιλήσουμε για αξιοπρέπεια. Την αξιοπρέπεια που οφείλει να έχει ένας υπουργός, που και αυτός πέρα από τις συμπάθειες ή τις αντιπάθειές του, είναι υπόλογος στο θεσμικό του ρόλο.
Στο βίντεο που δημοσιοποίησε το Documento, με τη συνάντηση του Υφυπουργού Αθλητισμού, Λευτέρη Αυγενάκη με τον Ιβάν Σαββίδη, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα γιατί απλώς είναι καταγεγραμμένα. Ο Αυγενάκης, περιμένει στο λόμπι του ξενοδοχείου Makedonia Palace, μαζί με κάμερες και δημοσιογράφους, τους οποίους έχει καλέσει για να καταγράψουν τη συνάντησή του με τον επιχειρηματία και αθλητικό παράγοντα. Να θυμίσουμε, ότι αυτή η συνάντηση επρόκειτο αρχικά να γίνει στις αρχές Αυγούστου με πρόσκληση του Σαββίδη και προκειμένου ο Αυγενάκης να μεταβεί στη Θεσσαλονίκη χρεώνοντας τον κρατικό προϋπολογισμό, είχε εγκρίνει για τον εαυτό του 40 ευρώ για προσωπική αποζημίωση. Κιμπάρης και φιλότιμος όσο και ο πρωθυπουργός του, που έκανε αίτηση αποζημίωσης από το κράτος φυσικά, ως πλημμυροπαθής, για 50 λιόδεντρα.
Ενώ λοιπόν ο Αυγενάκης περιμένει τον Σαββίδη συνομιλώντας με τους δημοσιογράφους, αυτός εμφανίζεται με εμφανή εκνευρισμό τον οποίο δείχνει όχι μόνο με όσα λέει αλλά και με χειρονομίες. Δεν χρειάζεται να ξέρεις ρώσικα για να καταλάβεις την έκταση του εκνευρισμού. Δίπλα του ο μεταφραστής , σε πλήρη αμηχανία, προσπαθεί να εξηγήσει στον υφυπουργό πως όλη αυτή η κατάσταση είναι ανεπιθύμητη και μεταφράζει δειλά το «φύγε από εδώ» που εκστομίζει πολλές φορές ο επιχειρηματίας.
Ο Σαββίδης απομακρύνεται επιδεικτικά, γυρνώντας την πλάτη στον καλεσμένο Αυγενάκη. Ο υφυπουργός, καταπίνει την προσβλητική συμπεριφορά και όσα λέει ο επιχειρηματίας, και τον ακολουθεί με ύφος δαρμένου σκύλου. Τον πλησιάζει διστακτικά ενώ έχει απομακρυνθεί από τους δημοσιογράφους και η κάμερα συλλαμβάνει για δεύτερη φορά το Σαββίδη να του γυρνάει εκνευρισμένος την πλάτη, να του κουνάει επιδεικτικά το χέρι και να του λέει να φύγει. Ο Αυγενάκης παραμένει, με το ίδιο πάντα ύφος και ακολουθεί και πάλι τον επιχειρηματία για να μιλήσει μαζί του.
Μπορεί φυσικά ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματά του για την «ανεκτικότητα» και την «υπομονή» του υφυπουργού Αθλητισμού απέναντι σε κάποιον που τον προσβάλει, αλλά στις δημοκρατίες συνηθίζεται, οι υπουργοί να μην παίρνουν εντολές από επιχειρηματίες, να μην ανέχονται απαξιωτικές συμπεριφορές και να υποστηρίζουν εκτός από το ρόλο τους την πολιτική τους περηφάνεια γενικώς και την προσωπική τους ειδικώς.
Δεν γίνεται οι υπουργοί να γίνονται αποδέκτες των καπρίτσιων των επιχειρηματιών, ούτε προσβλητικών συμπεριφορών. Επειδή είμαστε μικρή χώρα, γνωρίζουμε όλοι πως δυστυχώς η πολιτική δεν τηρεί αυτό τον κανόνα και οι πολιτικοί αντιλαμβάνονται την επιχειρηματική ελίτ ως πόλο εξουσίας στη χώρα και συγκυβερνήτη. Όταν όμως αυτό γίνεται δημόσια, με όλα τα στοιχεία του εξευτελισμού και καταγράφεται από κάμερες, ο πολιτικός οφείλει να εξαφανιστεί από προσώπου γης και αν δεν έχει το θάρρος να ζητήσει συγνώμη από αυτούς που τον ψήφισαν και αυτόν που του εμπιστεύτηκε τη θέση ευθύνης , τουλάχιστον να σιωπήσει.
Ο Λευτέρης Αυγενάκης δεν το έκανε, αλλά έβγαλε και γλώσσα. Με ανάρτησή του στο twitter, ανακάλυψε αυτούς που επιβουλεύονται τις επιτυχίες του. Έγραψε συγκεκριμένα «Οι πρωτοβουλίες για την βελτίωση και του ποδοσφαίρου, που αποκτούν όλο και περισσότερους συμμάχους, μαζί με την αγαστή συνεργασία της UEFA, είναι προφανές ότι κάποιους ενοχλούν. Η λάσπη που εκτοξεύθηκε απόψε από το Documento, γύρισε όλη εναντίον του. Εντελώς προβλέψιμοι πλέον…»
Φυσικά και έχει δικαίωμα να πει ό,τι θέλει ή να ανοίξει την ομπρέλα του πολύ πριν τα πρωτοβρόχια με τη δικαιολογία ότι βρέχει. Μπορεί να ανακαλύψει επιτυχίες στις πρωτοβουλίες του και περηφάνεια στη στάση του. Αυτά τα πράγματα είναι σχετικά και έχουν να κάνουν με το βαθμό αξιοπρέπειας του καθενός. Είναι γνωστές άλλωστε από δημοσιεύματα του Documento οι συνομιλίες που κατέγραψε ο κοριός της ΕΛΑΣ μεταξύ του Αυγενάκη και του ποινικού Μπαμπάμτση ο οποίος του ζητάει εξυπηρετήσεις και του αγοράζει ως αντάλλαγμα πουκάμισα. Σκοπός μας δεν είναι να συνετίσουμε τον Αυγενάκη ούτε να ανεβάσουμε το μέτρο της αξιοπρέπειάς του. Με την έννοια αυτή κατανοούμε ακόμη και την υβριστική του απάντηση. Ο καθείς και τα όπλα του αλλά και η περηφάνεια του.
Το πρόβλημα για μια ακόμη φορά βαραίνει τον πρωθυπουργό ο οποίος δέχεται τις δικαιολογίες του υπουργού του και παρουσιάζει την ίδια ανεκτικότητα με αυτόν παρά τον δημόσιο εξευτελισμό. Απέναντι στο Σαββίδη που συμπεριφέρθηκε όπως έκρινε και όπως αξιολόγησε και δεν έχει να απολογηθεί παρά μόνο στους κανόνες ευγένειας και σε τίποτα άλλο, στην ουσία ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ο οποίος επιτρέπει η προσβολή να επεκταθεί στο πρόσωπό του. Και μάλιστα από έναν επιχειρηματία για τον οποίο είχε αφήσει σοβαρές υπόνοιες όταν καταλόγιζε στο Συριζα πως τον βοηθάει.
Ο Μητσοτάκης έχει μετατρέψει την κυβέρνηση σε Ανώνυμη Εταιρεία, με τους απεσταλμένους του Λάτση, των εταιρειών Σεκιούριτι και των επιχειρηματιών σε θέσεις κλειδιά στο οικοδόμημα που ονομάζει εξουσία του. Δυστυχώς για τον πρωθυπουργό, σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει όσα ίσχυαν στην αρχαία Σπάρτη. Επιτρεπόταν σε κάποιον να κλέψει αλλά όταν τον έπιαναν ο εξευτελισμός και η ποινή ήταν μεγάλη.
Οι υπουργοί δεν είναι κατοικίδια επιχειρηματιών και συμφερόντων και η κυβέρνηση δεν είναι το business plan τους με άλλα μέσα. Αν ο πρωθυπουργός το επιτρέπει τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Όσο για τον κύριο Αυγενάκη, μπορεί να κάνει όσες βόλτες θέλει για να συναντήσει επιχειρηματίες. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό αλλά οι όροι με τους οποίους τις κάνει.
ΥΓ: Σύμφωνα με δημοσιεύματα, μετά από τηλεφωνήματα του Αυγενάκη προς την πλευρά Σαββίδη, βγήκε η ανακοίνωση με την οποία επιχειρείται να εμφανιστούν ως αποδέκτες του εκνευρισμού και της συμπεριφοράς του επιχειρηματία οι δημοσιογράφοι και όχι ο υφυπουργός. Αν ο Αυγενάκης δέχθηκε να υπάρξει μια τόσο προσβλητική συμπεριφορά σε δημοσιογράφους που ο ίδιος είχε καλέσει και σε κάθε περίπτωση πήγαν να κάνουν τη δουλειά τους, τότε τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Οι δημοσιογράφοι δεν είναι τα ζώα καταγραφής των δραστηριοτήτων και των γούστων τους. Στις θεσμικές αρμοδιότητες του υπουργού είναι και η υπεράσπιση του Τύπου και των ανθρώπων του. Ντροπή του που επέλεξε το ρόλο του δαρμένου σκυλιού αντί να υψώσει ανάστημα και λόγο.