Υπάρχει μια παλιά ελληνική ταινία όπου ο πάμφτωχος Ντίνος Ηλιόπουλος προσπαθεί συνεχώς να κάνει τράκα ένα τσιγάρο και ρωτάει όποιον συναντάει: «Βάζω τα σπίρτα, βάζεις τα τσιγάρα;». Και ο μεν ήρωας της ταινίας είναι πάμφτωχος και η τράκα κατανοητή… Ακατανόητο είναι όμως να προάγεις τον καπιταλισμό της… τράκας. Να επιζητάς, να υπόσχεσαι δουλειές και κέρδη με… τράκα μηχανήματα και… τράκα πελατεία.
Δηλαδή άλλος να βάζει το κεφάλαιο (τομογράφους), να πληρώνει το προσωπικό (υψηλής εξειδίκευσης ακτινολόγους και γιατρούς), να βάζει και την πελατεία (ασφαλισμένοι ΕΦΚΑ), άρα και τα έσοδα (διότι τις τομογραφίες θα τις πληρώνει ο ΕΦΚΑ) και… άλλος να εισπράττει. Ακριβώς έτσι. Διότι στο ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού στην υγεία το οποίο επαγγέλλεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης ο καπιταλιστής, ο κεφαλαιοκράτης δεν βάζει… κεφάλαια. Ούτε πελατεία… Βάζει μόνο την… ομορφιά του.
Ωχριούν άπαντες οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού παγκοσμίως μπροστά στη φοβερής έμπνευσης πρόταση Μητσοτάκη. Ο Φρίντμαν και η Θάτσερ φαντάζουν απλώς γατάκια. Διότι ο καπιταλισμός που πρέσβευαν προέβλεπε την ιδιωτικοποίηση των πάντων αλλά με κεφάλαια του επιχειρηματία. Στην περίπτωση Μητσοτάκη αυτό δεν ισχύει. Πρόκειται ουσιαστικά για πρόταση νομής των «καλών» της εξουσίας από μια ομάδα φίλων… Ο παλιός κλασικός καπιταλισμός φαντάζει… αριστερών αποκλίσεων μπροστά σε αυτό το ανοσιούργημα. Πρόκειται εντέλει για το ανώτατο στάδιο του νεοφιλελευθερισμού: τον αμοράλ καπιταλισμό.
Δεν χρειάζονται κεφάλαια, δεν χρειάζεται ρίσκο ούτε επιχειρηματικότητα. Μόνο οι κατάλληλοι φίλοι στην εξουσία…
