«Υποταγή» και «τακτική υποχώρηση διά της αδράνειας και της αφωνίας» μπροστά στον «επιβουλέα των εδαφών μας» καταγγέλλει το φιλοσαμαρικό Antinews.
Δε λένε να σταματήσουν οι επιθέσεις του φιλοσαμαρικού σάιτ Antinews στην κυβέρνηση. Αυτή τη φορά παίρνει την αφορμή από το χθεσινό διάγγελμα του Κυριάκου Μητσοτάκη, για να μιλήσει για «κόκκινες, πράσινες και κίτρινες γραμμές» που «όλες έχουν παραβιαστεί», βλέποντας συνολικά μια κυβέρνηση-«πατριώτες του γλυκού νερού» που «ποιεί την νήσσαν» και λειτουργεί υπό καθεστώς φόβου. «Φόβος μην γίνει καμιά στραβή και βρεθούν ξαφνικά (…) στη θέση του Μεταξά που είπε το “ΟΧΙ”».
Αναγνωρίζοντας ότι με την πολιτική Μητσοτάκη – Δένδια συνεχίζουμε «να εκτρέφουμε διακομματικά ένα αφελληνισμένο πελατειακό κράτος», διερωτάται η συντάκτρια: «Πώς φτάσαμε να θεωρούμε εκπλήρωση χρέους ενός πρωθυπουργού το να προετοιμάζει τους πολίτες του κράτους -διά της αδελφής ή των συμβούλων του- για ενδεχόμενο εθνικό ακρωτηριασμό μας και όταν επίκειται να συμβεί αυτός να περιορίζεται στα… εθιμοτυπικά του καθήκοντα (συσκέψεις, παρασυσκέψεις και τηλεφωνικές διαμαρτυρίες προς ΕΕ, ΝΑΤΟ και Διεθνείς Οργανισμούς), που δηλώνουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο την αμυντική ανεπάρκεια και αμηχανία μας;».
Από τη συμφωνία για την ΑΟΖ με την Αίγυπτο ως τις βόλτες του «Ούρουτς Ρέις» διαβλέπει τετελεσμένα που δύσκολα μπορούν να ανατραπούν και κατηγορεί την κυβέρνηση για «σημαίες παράδοσης καθ’ οδόν προς την κατηφόρα».
Ολόκληρο το άρθρο της Κρινιώς Καλογερίδου στο Antinews:
Ένα μετέωρο «Μολών Λαβέ» που δειλιάζουμε να υπερασπιστούμε…
Ψέμα στο ψέμα απ’ την ”πατριωτική” κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και τους ποικιλώνυμους αυλικούς της. Ψέμα και μεγαλοστομίες για δήθεν υπεράσπιση της πατρώας γης στο Αιγαίο και παραδειγματική τιμωρία στον επιβουλέα του, όταν παραβιάσει αυτός τις ”κόκκινες γραμμές” μας.
Ποιες κόκκινες, ποιες πράσινες, ποιες κίτρινες, που όλες έχουν παραβιαστεί και δείχνουν να ωχριούν απ’ τον φόβο. Γιατί το υπέρτατο συναίσθημα που κυριαρχεί αυτήν τη στιγμή στην κυβέρνηση είναι ο φόβος. Ο φόβος μην γίνει καμιά στραβή και βρεθούν ξαφνικά οι πατριώτες του γλυκού νερού στη θέση του Μεταξά που είπε το ”ΟΧΙ”.
Ο φόβος που κρύβει την ανασφάλεια και την έλλειψη ευψυχίας τους. Γι’ αυτό και ξορκίζουν το ”Μολών Λαβέ” προτάσσοντας αντ’ αυτού τα αριστεία ευδοκίμησής τους. Όμως το νόημα άραγε έχουν αυτά, όταν χρησιμοποιούνται ωφελιμιστικά κι όχι για το καλό της πατρίδας;
”Ο φόβος φυλάει τα έρμα”, έλεγε ο Αισχύλος στις ΕΥΜΕΝΙΔΕΣ του. Και μπροστά σε αυτόν υποκλίνονται σήμερα όλοι οι εκπρόσωποι της εκτελεστικής εξουσίας, που έχουν οριστεί ”να φυλάττουν τις Θερμοπύλες του Ελληνισμού” και να υπερασπίζονται τα όσια και τα ιερά του. Όλοι και πρώτοι απ’ όλους ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και ο πολιτικός προϊστάμενος του υπουργείου Εξωτερικών Νίκος Δένδιας.
Αμφότεροι, όπως αποδείχθηκε, περιορίζονται σε λεκτικές αντιστάσεις απέναντι στον επιβουλέα των εδαφών μας προς χάριν εντυπώσεων στο σανοφάγο κοινό των εφησυχασμένων Ελλήνων. Και σε κάθε δύσκολη στιγμή, όταν έρθει η ώρα της κρίσης για να αποδείξουν την αξιοσύνη τους και να κάνουν πράξη τα λεγόμενά τους, επιλέγουν την τακτική υποχώρηση δια της αδράνειας και της αφωνίας.
Αυτή η τακτική της υποταγής και της υποχώρησης είναι, κυρίες και κύριοι, η πολιτική της σύγχρονης Ελλάδας και το ”σύγχρονης” κρατάει χρόνια δυστυχώς. Όσα χρόνια, τουλάχιστον, χρειάστηκαν για να μετατραπεί ο περήφανος Έλληνας σε νεο-ραγιά κι ο υποτιμημένος γείτονας εξ Ανατολών σε θηριώδη περιφερειακή δύναμη με σιδερένια πυγμή και στρατηγική ”Γαλάζιας Πατρίδας”.
Αυτή είναι η πολιτική των Ιμίων, της κάστας των ”Ανανιστών”, που στηρίχτηκε στο ευφυολόγημα του Παγκάλειου θράσους ότι τη σημαία – στα δύσκολα – μπορεί και να την πάρει ο… αέρας. Μ’ αυτήν την πολιτική φτάσαμε ως εδώ και αυτήν συνεχίζουμε με απαρέγκλιτη πειθαρχία.
Έτσι είδαμε με πόνο ψυχής την Τουρκία – χωρίς να συναντά αντίσταση – να ”σπάει” για πρώτη φορά τον 25ο μεσημβρινό στο Αιγαίο και να καταπατά την εθνική μας κυριαρχία. Να ”γκριζάρει” ετσιθελικά το μισό Αιγαίο σαν τρίτος Αττίλας εισχωρώντας 55 μίλια εντός της υφαλοκρηπίδας μας με ρότα την… Κάρπαθο και εμάς θεατές της εθνικής ανεπάρκειάς μας.
Με τα δεδομένα αυτά αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν να εφαρμοστεί το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου για την προστασία της Κύπρου, όταν ΔΕΝ είμαστε ικανοί να υπερασπιστούμε τα ελλαδικά συμφέροντα;
Και πώς είναι δυνατόν να τα υπερασπιστούμε αυτά, όταν λείπει απ’ το πολιτικό προσωπικό μας και, προπαντός, απ’ τους κυβερνήτες μας η βούληση αντίστασης στον εχθρό, η σιδερένια αποφασιστικότητα προάσπισης των κεκτημένων και η εθνική στρατηγική που θα βάλει σε εφαρμογή ”τα νόμιμα, θεμιτά και νομιμοποιημένα” δικαιώματά μας για επέκταση στα 12νμ της ελληνικής Επικράτειας;
Πώς είναι δυνατόν να τα υπερασπιστούμε αυτά συνεχίζοντας να εκτρέφουμε διακομματικά ένα αφελληνισμένο πελατειακό κράτος, που απαντά στην εχθρική εισβολή με navtex και antinavtex ή εκκλήσεις βοήθειας τηλεφωνικές προς τους ”προστάτες” που δεν μας προστάτεψαν στο παρελθόν (τραγωδία Κύπρου) και ”ποιοῦν τήν νῆσσαν” και τώρα;
Πώς φτάσαμε να θεωρούμε εκπλήρωση χρέους ενός πρωθυπουργού το να προετοιμάζει τους πολίτες του κράτους – δια της αδελφής ή των συμβούλων του – για ενδεχόμενο εθνικό ακρωτηριασμό μας και όταν επίκειται να συμβεί αυτός να περιορίζεται στα… εθιμοτυπικά του καθήκοντα (συσκέψεις, παρασυσκέψεις και τηλεφωνικές διαμαρτυρίες προς ΕΕ, ΝΑΤΟ και Διεθνείς Οργανισμούς), που δηλώνουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο την αμυντική ανεπάρκεια και αμηχανία μας;
Πώς φτάσαμε να εμπιστευόμαστε σε θέσεις ηγητόρων αυτούς που αρνούνται το οφθαλμοφανές της εισβολής στην υφαλοκρηπίδα μας του ”Οruc Reis” ισχυριζόμενοι είτε ότι δεν συνιστά παραβίαση των θαλασσίων συνόρων η είσοδός του στα ελληνικά χωρικά ύδατα εφόσον δεν συνοδεύεται από πόντιση καλωδίων για υποθαλάσσιες έρευνες, είτε ότι μας είναι… αδιάφορη η εκεί παρουσία του, αφού δεν μπορεί να τις διενεργήσει λόγω του θορύβου που κάνουν οι προπέλες των πολεμικών σκαφών μας;
Τι νόημα έχει αν οι μονίμως καθεύδοντες πολιτικοί μας ταγοί ξυπνήσουν αλλόφρονες κάποια στιγμή καταγγέλλοντας υστερόχρονα διεθνώς την Τουρκία, για να πάρουν ως απάντηση το ”νίπτω τας χείρας μου” των Πιλάτων της διεθνούς κοινότητας, η οποία αποθράσυνε με την απενεργοποίησή της εντελώς την γείτονα χώρα;
Και την αποθράσυνε σε τέτοιο βαθμό που να την κάνει να προχωρά ακάθεκτη στο δεύτερο σκέλος του αεροναυτικού επιχειρησιακού σχεδιασμού της [ASFAO ως 31 Αυγούστου], με πυρά δοκιμών στο Κεντρικό Αιγαίο, για τα οποία ενημέρωσε σχετικά τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, το ΕUROCONTRΟL, το ICAO, το ΙΜΟ, και τις πρεσβείες των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ρωσίας και του Ην. Βασιλείου, προς… διασφάλιση των αεροναυτιλομένων.
Κι εμείς; Πώς αντιδράμε εμείς σε όλα αυτά; Αντιδράμε, δυστυχώς, όπως πάντα… Με μικροπολιτικές πρακτικές: κουμπαριές, ζεϊμπέκικα, κουλούρια Πολίτικα στην προκυμαία της Σμύρνης, ή μάσκες ”χειρουργικές” διαρκείας λόγω του covid 19, που φαίνεται να έχει βολέψει αρκετά την κυβέρνηση, αφού έγινε αφορμή να περιορίσει τις αντιστάσεις μας στην μυστικοπαθή και λιμνάζουσα Εξωτερική πολιτική της με εγκλεισμό διαρκείας στα σπίτια μας, που απομείωσε – λες – τα εθνικά αντανακλαστικά μας.
Αντιδράμε με κατευναστικές τακτικές, οι οποίες ισοδυναμούν με σημαίες παράδοσης καθ’ οδόν προς την κατηφόρα. Και δεν εννοώ την… ”κατηφόρα καμπύλης” A,B,C,D και E, φυσικά, στον χάρτη Α’ που κυκλοφόρησε μετά την Ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία.
Εννοώ την κατηφόρα του δρόμου που θα μας πάει στον πάτο της εθνικής μας συνείδησης, όπου έχει πεταχτεί προφανώς – παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα – το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, μαζί με την στρατηγική στήριξης της εγγυήτριας Ελλάδας στην πολύπαθη Κύπρο μας…
Όπερ σημαίνει ότι η εξοπλιστική μας αδυναμία σε συνδυασμό με το κενό κυριαρχίας που δημιούργησε η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, θα δώσει σινιάλο στην Τουρκία να καλύψει ανεμπόδιστα την ακάλυπτη θαλάσσια έκταση του συμπλέγματος της Μεγίστης / Καστελόριζου και εκείνην ανάμεσα στον 28ο και τον 32ο μεσημβρινό (με όλες τις θαλάσσιες τρύπες της που υποβόσκουν στα μεγάλα νησιά από Ρόδο μέχρι Κάσο, Κάρπαθο και Κρήτη), μέχρι να φτάσει στην Κύπρο και να εγείρει διεκδικήσεις στην ίδια και τις ενεργειακές ζώνες της.
Γι’ αυτό λέω πως – αν δεν φροντίσουμε να καλύψουμε με συμπληρωματική συμφωνία τις ακάλυπτες θαλάσσιες περιοχές μας, όπως υποσχέθηκε πιεζόμενος να κάνει ο κ. Δένδιας (που μας έχει συνηθίσει, ωστόσο, σε έπεα πτερόεντα του στυλ ”Δε θα δεχθούμε τετελεσμένα”) – αυτές θα γκριζοποιηθούν απ’ τον βουλιμικό γείτονα εξ Ανατολών και δια της πολιτικής των τετελεσμένων του θα περάσουν… ασκαρδαμυκτί (χωρίς να ανοιγοκλείσει βλέφαρο) στην τουρκική κυριαρχία.
Και άντε μετά απ’ αυτό να λευκάνουμε το γκριζάρισμα των νησιών και των οικείων υδάτων μας και να δημιουργήσουμε συνθήκες θαλάσσιου Έβρου απέναντι στην Τουρκία, αφήνοντας να πλανιέται μετέωρο το ”Μολών Λαβέ” που δειλιάζουμε να υπερασπιστούμε…