Το γεγονός ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απολαμβάνουν το προνόμιο να εκφράζουν τη γνώμη τους για διάφορα θέματα πολιτικής είναι σε όλους γνωστό ότι αποτελεί προνόμιο, καταστατικά κατοχυρωμένο, όλων των μελών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Το γεγονός όμως ότι σε μία κρίσιμη περίοδο για τη χώρα, στο απόγειο της ελληνοτουρκικής διένεξης βγήκαν διάφοροι να εκφράσουν δημόσια τις εκ διαμέτρου αντίθετες από τον πρόεδρο του κόμματος θέσεις για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, αλλά και θέσεις που ευθέως αντιβαίνουν με τις πάγιες θέσεις της χώρας διαχρονικά, προσωπικά με ξεπερνάει.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ θριαμβολόγησαν για την εθνική επιτυχία της υπογραφής συμφωνίας με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών.
Οι 53 του ΣΥΡΙΖΑ βγήκαν να πουν ότι «η συμφωνία υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποτελέσει διαδρομή για εξελίξεις σε θετική κατεύθυνση», ότι αντί της αναβλητικότητας και των μαξιμαλιστικών απαιτήσεων να υιοθετήσει η κυβέρνηση μια πολιτική κινητικότητας και ρεαλισμού, μία σύγχρονη άσκηση εξωτερικής πολιτικής (η γνωστή ασάφεια της αριστερής ρητορείας όταν θες να μπουρδουκλώσεις πράγματα), με παράδειγμα τη συμφωνία των Πρεσπών (αλλοίμονο αν η συμφωνία των Πρεσπών έχει κάποια σχέση με την απειλητική προκλητικότητα της Τουρκίας) και τέλος ότι ανησυχούν για κάποιους φίλους αριστερούς που δανείζονται χλαμύδες, ακόντια και περικεφαλαίες από τη περίοδο των συλλαλητηρίων για το μακεδονικό, αν και είναι καλοπροαίρετοι… Τόνισαν ότι η κυβέρνηση πρέπει να απομακρυνθεί από το μαξιμαλιστικό σχέδιο για κοινή ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου, καθώς το Καστελόριζο δεν φαίνεται να διαθέτει τόση επήρεια, ικανή να διαμορφώσει συνθήκες γειτνίασης μεταξύ ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ.
Ο Αλέξης Τσίπρας επεσήμανε βασικά τη σταθερότητά του σε ότι ονομάζουμε «πατριωτική γραμμή» (προφανώς λέξη απαγορευμένη για ορισμένους στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά απολύτως κατανοητή από όλους τους Έλληνες πολίτες).
Στη συνέχεια επεσήμανε την αποτροπή του «Ορουτς Ρέϊς» από την ελληνική υφαλοκρηπίδα. Εκεί κάποιοι κυβερνητικοί θυμήθηκαν ότι δεν την έχουμε οριοθετήσει ακόμα, επομένως στην ελληνική και ταυτόχρονα διεκδικούμενη από τους Τούρκους υφαλοκρηπίδα δεν μπορούμε να ασκήσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Στη περίπτωση αυτή, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο τα γειτονικά κράτη οφείλουν να μην προκαλούν, παρεμποδίζοντας τη τελική οριοθέτηση. Άρα η Τουρκία παρανομεί κάνοντας βόλτες και ρίχνοντας καλώδια στη θάλασσα, απειλώντας ότι θα κάνει έρευνα και προσπαθώντας να δημιουργήσει τετελεσμένα κι ας μην έχει ακουμπήσει το βυθό, δημιουργώντας ουσιαστική έννομη παραβίαση.
Από την άλλη πλευρά ο Τσίπρας έχει να κάνει και με κάποια στελέχη της Προοδευτικής Συμμαχίας όπως ο κ. Βαλντέν, που ξαφνικά θυμήθηκε ότι όλα τα χρόνια υπήρξε στασιμότητα στα θέματα αυτά, γιατί εμμέναμε σε μαξιμαλιστικές εθνικές θέσεις, λέγοντας ότι η διαφορά μας με τη Τουρκία είναι μόνο η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας / ΑΟΖ ενώ θα έπρεπε να διαπραγματευτούμε με τη Τουρκία εφ’ όλης της ύλης, (δηλαδή γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, μειονοτικό θέμα στη Θράκη, αποστρατικοποίηση των νησιών και πάει λέγοντας, όλα αυτά δηλαδή που ζητάει η Τουρκία εδώ και δεκαετίες. Εδώ βρίσκει θέση η εφαρμογή: τρεις καθηγητές και πάει το κράτος…
Ο Αλέξης Τσίπρας αναγνωρίζει ότι το παράνομο Τουρκο- λυβικό σύμφωνο πρέπει να σπάσει και ένας τρόπος ήταν η τμηματική συμφωνία για την οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Όμως αυτό δεν σημαίνει την αποδοχή οποιασδήποτε συμφωνίας. Η οριοθέτηση με περιορισμένη την επήρεια του μεγαλύτερου νησιού της Ελλάδας, της Κρήτης και η οριοθέτηση της μισής Ρόδου δείχνει σαν να αποδεχόμαστε την αυθαίρετη θέση της Τουρκίας που κατέθεσε στον ΟΗΕ, δηλαδή ότι από τον 28ο μεσημβρινό και πέρα, δεν μπορεί να υπάρξει οριοθέτηση.
Στη συμφωνία λοιπόν με την Αίγυπτο η μη αποδοχή της πλήρους επήρειας Κρήτης και Ρόδου διαμορφώνει προηγούμενο που μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις ανατολικά του 28ου μεσημβρινού που διεκδικεί η Τουρκία. Αυτό λοιπόν επισημαίνει ο Αλέξης Τσίπρας, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για το πως θα το αποφύγουμε για τις επόμενες οριοθετήσεις. Να μην το πει? Πόση υπευθυνότητα θα είχε εάν τραγουδούσε κι αυτός «όλα καλά κι όλα ωραία»!
Επομένως το θέμα δεν είναι να χρυσώσουμε το χάπι μεταξύ μας , καθώς για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, «σημασία δεν έχει μόνο να καταλήξεις σε συμφωνία, αλλά σε τι συμφωνία καταλήγεις και σε ποιο πλαίσιο στρατηγικής εντάσσεται».
Στο συγκεκριμένο λοιπόν πλαίσιο ορθώς διαπιστώνει ο Αλέξης Τσίπρας ότι υπάρχει έλλειμμα εθνικής στρατηγικής, με κίνδυνο την απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Τρέχει και δεν φθάνει η κυβέρνηση να οριοθετήσει ΑΟΖ με την Αίγυπτο για να διεμβολίσει το παράνομο Τουρκο – λυβικό σύμφωνο και η ανάγκη την αναγκάζει σε εκπτώσεις και συμβιβασμούς. Μέχρι εδώ ας το δεχθούμε, όχι ότι δεν θα μπορούσε η κυβέρνηση να υπάρξει πιο διορατική, αλλά προφανώς έμεινε στο έργο «Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας».. Εντάσσεται όμως αυτή η συμφωνία σε κάποιο γενικότερο στρατηγικό πλαίσιο; Το επόμενο βήμα ποιο θα είναι, γιατί η οριοθέτηση με άλλες χώρες δεν αρκεί για να κάτσεις την Τουρκία στο τραπέζι διαλόγου, ώστε να οριοθετήσουμε τις θαλάσσιες ζώνες μεταξύ μας. Το ερώτημα τίθεται αμείλικτο: οι προηγούμενες συμφωνίες δεν θα γίνουν οδηγοί για τις επόμενες; Εάν ένα δικαιοδοτικό δικαστήριο αποφασίσει γι’ αυτό, εμείς πως ισχυροποιούμε και δεν αποδυναμώνουμε τα επιχειρήματά μας;
Κάποιοι «έξυπνοι» ομολογούν από τώρα ότι το Καστελόριζο πράγματι δεν έχει επήρεια ή έχει μηδαμινή και φαίνεται πολύ λογικό να εγκαταλείψουμε τη θέση για κοινή ΑΟΖ με τη Κύπρο. Ακόμη κι αν δεχθώ ότι θα μπορούσε να υπάρχει μία βάση σ’ αυτό ,είναι στάση αυτή για να κάτσεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων; Η μαξιμαλιστική Τουρκία ζητάει τόσα κι άλλα τόσα και ακόμα τόσα μαξιμαλιστικά παράλογα πράγματα για να έρθει να πάρει παραπάνω απ’ όσα της αρμόζουν. Εμείς ως λογικοί και ρεαλιστές, κύριοι με τα όλα μας καθόμαστε να συζητήσουμε, έχοντας ήδη αποδεχθεί ότι θα χάσουμε; Δεν μάθανε ποτέ ότι σε μία διαπραγμάτευση υπάρχει πάντα και το πόμολο της πόρτας; Δεν μάθαμε ποτέ ότι δεν απεμπολείς το μαξιμαλιστικό σου σχέδιο για να έρθεις όσο πιο κοντά μπορείs στα μαξιμαλιστικά «ίσα σου»;
Αγαπητοί μου φίλοι, το να μην βρίσκει ο ΣΥΡΙΖΑ μια κοινή θέση στα αυτονόητα με κάνει να νοιώθω ότι η πατριωτική χλαμύδα, που διακωμωδούν κάποιοι σύντροφοι θα μου ταίριαζε γάντι. Φίλοι μου λένε ότι μου πάει πολύ, γιατί είμαι ψιλή ενώ μέσα μου σιγοψιθυρίζω «Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς!
Η Ελένη Αυλωνίτου είναι πρώην βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ / μέλος ΚΕΑ ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία