Πολιτικοί καραγκιόζηδες στον ΛΑΟΣ υπήρξαν πολλοί. Ελάχιστοι όμως ήταν τόσο αντισημίτες, τόσο μισαλλόδοξοι, τόσο ρατσιστές, τόσο ολοκληρωτικών αντιλήψεων σαν το ακροδεξιό Τρίο Στούτζες της ρημαδοεπιτελικής κυβέρνησης Μητσοτάκη: σαν τον Βορίδη, τον Αδωνη και τον Πλεύρη.
Η συγγνώμη τους, κατόπιν της απαίτησης του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου της Ελλάδας, δεν ξεγελά κανέναν. Τη δουλειά τους θέλουν να κάνουν και δέχονται οτιδήποτε τους ζητηθεί για να μην ανακοπεί η πορεία τους προς την πολιτική νομιμοποίηση. Αλλωστε, όπως σοφά λέει ο λαός μας: «Απ’ όταν βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο».
Το θέμα είναι ότι οι συνοδοιπόροι τους δεν βλέπουν το πρόβλημα. Η «Καθημερινή», για παράδειγμα, βασικός πυλώνας της συντηρητικής παράταξης και της μητσοτακικής διακυβέρνησης, πριν από 14 χρόνια τους θεωρούσε «αγκάθια στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΛΑΟΣ», με «ακροδεξιά δράση και νεοφασιστικό παρελθόν και παρόν» και τώρα τους θεωρεί «κανονικά» πολιτικά στελέχη, από αυτά που είναι απαραίτητα για τη… θωράκιση της χώρας.
Δηλαδή σε μόλις 14 χρόνια, με την παρέμβαση του Σαμαρά καταρχάς και του Μητσοτάκη στη συνέχεια και την ανοχή (αλλά και τη στήριξη) του συστήματος της διαπλοκής, χωρίς να αλλάξουν το παραμικρό στις θέσεις τους, χωρίς καμιά ουσιαστική αυτοκριτική για το χτες, τα τρία ακροδεξιά αγκάθια θεωρούνται κανονικοί «πολιτικοί» και αρμοί του (δημοκρατικού!) πολιτεύματος.
Με άλλα λόγια, κύλησε ο ακροκεντρώος τέντζερης και βρήκε το ακροδεξιό του καπάκι. Γιατί εκεί είναι το ζήτημα: στη στρατηγικού χαρακτήρα συνάντηση των αρνητών του δημοκρατικού διαλόγου, είτε δηλώνουν «κεντρώοι» είτε «κεντροδεξιοί» είτε «συντηρητικοί».
Ο Πλεύρης λοιπόν και ο Γεωργιάδης και ο Βορίδης δεν είναι παρά η άλλη όψη της Κεραμέως και του Χατζηδάκη. Και ο κάθε Δοξιάδης που φαντασιώνεται ότι αυτός και οι φίλοι του «έβγαλαν» τον Μητσοτάκη δεν είναι παρά ένα γρανάζι στην κανονικοποίηση των ολοκληρωτικών αντιλήψεων.
