Οι δηλώσεις έρχονται από παντού, είτε πρόκειται για επίσηµα χείλη είτε για ανεπίσηµα, και είναι αρκετά σαφείς: η διαπραγµάτευση της Ελλάδας µε την Τουρκία για το Αιγαίο έχει ξεκινήσει. Στη διαπραγµάτευση αυτήν έχει σχεδόν ανακοινωθεί ότι θα τεθεί επί τάπητος (αν δεν έχει ήδη τεθεί) και το δικαίωµα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά µίλια.
Κάπου µεταξύ δραµατικών δηλώσεων περί ειρήνης (λες και βρισκόµαστε σε παραµονές ελληνοτουρκικού πολέµου) και επιφανειακής αφέλειας, κάθε εθνική «κόκκινη γραµµή» αναιρείται. Το ερώτηµα είναι «γιατί;». Και η απάντηση είναι σαφής: η αποστολή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία συνίσταται στο να εξυπηρετήσει µια σειρά από κρίσιµα συµφέροντα των ΗΠΑ µε κάθε κόστος για τον ελληνισµό: συµµετοχή στον πόλεµο κατά της Ρωσίας, συνενοχή στη γενοκτονία του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων, στρατηγικό βάθος στον πόλεµο κατά του Ιράν και διαρκής «εξευµενισµός» της Τουρκίας όχι απλώς µε ήρεµα νερά στο Αιγαίο αλλά µε µια µεγάλη µοιρασιά µεταξύ ελληνισµού και Τουρκίας η οποία θα κατοχυρώσει τον νέο, αναβαθµισµένο ρόλο της Τουρκίας στον Καύκασο και στη Μέση Ανατολή, ως εργαλείου πίεσης κατά της Ρωσίας και του Ιράν.
Αποδεικνύεται πλέον πέραν πάσης αµφιβολίας ότι ήδη από το καλοκαίρι του 2020, εν µέσω εντάσεων και «επακουµβήσεων», η κυβέρνηση Μητσοτάκη πρώτα µε το «άλλο Ελλάδα, άλλο Κύπρος», έπειτα µε την υποχώρηση της «κόκκινης γραµµής» από τα κυριαρχικά δικαιώµατα στην κυριαρχία και ακολούθως µε τα «γλωσσικά ολισθήµατα» του πρωθυπουργού περί «κύριας» και όχι «µόνης» διαφοράς ως προς τις θαλάσσιες ζώνες εγκατέλειψε όλη τη µεταπολιτευτική εθνική γραµµή για το Αιγαίο καθ’ υπαγόρευση της Ουάσινγκτον. Ετσι ήρθε η «διακήρυξη φιλίας» ούτως ώστε να «ξεπλυθεί» ο τουρκικός αναθεωρητισµός και κατόπιν φτάνουµε στη διαπραγµάτευση περί του δικαιώµατός µας να επεκτείνουµε τα χωρικά µας ύδατα. Επεται δε και συνέχεια.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ υπό διάλυση, το ΠΑΣΟΚ αποδυναµωµένο, τα κόµµατα στα δεξιά της Ν∆ ελεγχόµενα και την Αριστερά αλλοτριωµένη και περιθωριοποιηµένη, η εσωτερική πολιτική κατάσταση µοιάζει ιδανική προκειµένου ο Κυριάκος Μητσοτάκης να ολοκληρώσει την αποστολή του. Το σύστηµα εξουσίας άλλωστε έχει καταβάλει µια µακρόχρονη και πολυέξοδη προσπάθεια διαµόρφωσης ιδεολογικής ηγεµονίας υπέρ του εξοβελισµού των λεγοµένων παλαιότερα «εθνικών θεµάτων» στο περιθώριο της δηµόσιας συζήτησης όπως και υπέρ της ταύτισης της υπεράσπισης κάθε «κόκκινης γραµµής» µε το ξέσπασµα πολέµου. Η Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση, είναι διατεθειµένη να προβεί σε κάθε υποχώρηση εφόσον της ζητηθεί από τις ΗΠΑ.
Το αν θα υπάρξουν αντιδράσεις και τι είδους µέσα από τη Ν∆ µένει να φανεί. Η αντιπολίτευση προσώρας κοιµάται ύπνο βαθύ. Εν µέσω παγκόσµιου και µείζονος περιφερειακού πολέµου η κυβερνητική πολιτική εκθέτει τον ελληνισµό σε πολλαπλούς κινδύνους και ντροπές: ο ελληνισµός διαρκώς χάνει κυριαρχία προς τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τελικώς την Τουρκία, χωρίς καν να πέφτει τουφεκιά. Ο ενδοτισµός φέρνει και την ντροπή και τη σύγκρουση πιο κοντά. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάποια στιγµή θα φύγει, όµως ο ραγιαδισµός θα µείνει. Το ερώτηµα είναι µαζί µε τον Κυριάκο Μητσοτάκη τι θα έχει «φύγει» και από το Αιγαίο ως τότε.
