Κάθε φορά που στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας ένα κόμμα εξουσίας επιχείρησε να αγγίξει το άγιο δισκοπότηρο της διαπλοκής και να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία της Δεξιάς και των παραφυάδων αυτής στο λεγόμενο βαθύ κράτος στη νομή της εξουσίας βγήκε από τα ντουλάπια ένα σκάνδαλο που είτε η Ιστορία το βάφτισε «βρόμικο ’89» είτε, όπως οι σημερινοί εμπνευστές του, «σκευωρία» Novartis.
Προφανώς και οι διαφορές υπάρχουν. Προφανώς και οι δύο υποθέσεις δεν είναι ίδιες. Ωστόσο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας με την αναφορά του στο «βρόμικο ’89» στη συνεδρίαση της ΚΕΑ (Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης) θέλησε να επισημάνει τις «εκλεκτικές» συγγένειες των δύο.
Ποιες είναι αυτές; Μα η έμμεση παραδοχή ότι μια οικογενειακή και οικονομική ελίτ κυβερνά τη χώρα. Και ότι όποιος το αμφισβητήσει, είτε το κάνει με το γράμμα του νόμου είτε με ανάδειξη νέων κέντρων εξουσίας (π.χ. μιντιακών), θα πληρώσει το τίμημα, θα μπει στο στόχαστρο. Οσο ψηλά κι αν βρίσκεται.
Οποιος τολμήσει να βγάλει τη γάτα Ιμαλαΐων έξω από την πόρτα, τώρα του Κυριάκου και πιο πριν του Κώστα Σημίτη, θα νιώσει τα επικοινωνιακά, πολιτικά και δικαστικά της νύχια.
Οι τρεις εξουσίες σε σάρκα μία. Υπάρχει όμως κι ένα κομμάτι εντός της Αριστεράς (συστημικό, λέω εγώ) που αποδέχεται αυτή την τάξη πραγμάτων, αρκεί κι εκείνη να του συμπεριφέρεται με ευγένεια, να το κρατά στο απυρόβλητο και να του αναγνωρίζει ηγετική θέση στον ιδεολογικό της χώρο.
Είναι το κομμάτι εκείνο που ασφυκτιά με τις αποκαλύψεις για τα σκάνδαλα τύπου Novartis, που ψελλίζει κάτι περί «πολιτικής ομαλότητας» και αποδέχεται ως φυσιολογική την εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία.
Που το χάιδεψε η γάτα κι από τότε θεωρεί ότι πρέπει να παριστάνει τον θεματοφύλακα του γουργουρίσματός της.
