«Λαμπυριζούσης και σελαγιζούσης της σελήνης, παρά την λίμνην Δοϊράνη, εωράκαμεν τους ληστάς. Κράζων δε “σταθήτε ρε πούστηδες, γαμώ το σταυρό σας” και απαντησάντων “κλάστε μας τα αρχίδ@@” απέδρασαν». Πολύ γνωστή βέβαια η αναφορά του υπαστυνόμου Πετράκη το 1923 προς τον διοικητή τού Κιλκίς, ωστόσο ταιριάζει γάντι στο μεγάλο φιάσκο της αστυνομίας με την κάθοδο των Κροατών και τα επεισόδια στη Ν. Φιλαδέλφεια. Θα μπορούσε να είναι η τέλεια φαρσοκωμωδία ή μια ταινία των Monty Python αν δεν είχε μεσολαβήσει ο τραγικός θάνατος του Μιχάλη Κατσουρή.
Τέτοια διακριτική παρακολούθηση των ελληνικών αρχών σε ναζί είχε να συμβεί από τον Απρίλη του ’41, όταν οι Γερμανοί διέσχισαν απρόσκοπτα τη μισή χώρα και εισέβαλαν πανηγυρικά στην Αθήνα. Είχε προειδοποιήσει η ΟΥΕΦΑ, είχε δώσει μέχρι και τους αριθμούς πινακίδων το Μαυροβούνιο, αλλά η αστυνομία δεν μπήκε στον κόπο ούτε για έναν τυπικό έλεγχο. Τι παρακολουθούσε λοιπόν; Αν πλήρωσαν κανονικά τα διόδια ή αν σταμάτησαν στου Λεβέντη για σουβλάκια; Μήπως είχαν λάθος πληροφόρηση από την ΕΥΠ ότι πηγαίνουν στην παραλία της Κουρούτας για να θαυμάσουν τις λουδοβίκειες πολυθρόνες; Και η γελοιότητα συνεχίστηκε όταν ξηλώθηκαν οι διοικητές της Τροχαίας. Αποτελεί την απόλυτη εφαρμογή της θεωρίας του χάους αλά ελληνικά. Οταν μια πεταλούδα πετά στο Πεκίνο, καταρρέει το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Για παραίτηση ή αποπομπή του γενικού αρχηγού της αστυνομίας ή του Οικονόμου ούτε λόγος. Με καβάντζα το 40% η ευθιξία είναι περιττή πολυτέλεια και συνειδητή ιδεολογική επιλογή.
Γιατί οι μπάτσοι έδρασαν αστραπιαία για να απομακρύνουν την Ευδοκία από τα Τέμπη με τη σπασμένη ραχοκοκαλιά, ώστε να μην ενοχληθεί ο πρωθυπουργός κατά την επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη. Και αυτός ο τυχοδιωκτισμός του «πάμε και όπου βγει» είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους φούντωσε το κίνημα των πολιτών. Δεν εμπιστεύονται πλέον το «επιτελικό κράτος». Η κυβέρνηση στριμωγμένη από τη διαχείριση των πυρκαγιών αναγκάστηκε να υποκριθεί ότι τηρεί τη νομιμότητα. Γιατί όμως δεν έκανε ελέγχους επί τέσσερα χρόνια και άφηνε ασύδοτους τους επιχειρηματίες να καταπατούν τις ακτές σαν να ήταν τσιφλίκι τους; Γιατί είναι κατακερματισμένες οι αρμοδιότητες μεταξύ δήμων, ΤΑΙΠΕΔ και Κτηματικής Εταιρείας; Οι διατάξεις του νόμου είναι σαφείς για το ποσοστό του παραχωρούμενου χώρου, για την ένταση της μουσικής και του φωτισμού. Ορίζονται οι προδιαγραφές ακόμη και για τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες, που φυσικά δεν περιλαμβάνουν αραχνοΰφαντα τούλια, σκηνές για βεδουίνους και μικροαστικά σαλονάκια.
Απέναντι σ’ αυτούς τους ενεργούς πολίτες η κυβέρνηση έχει στο πλευρό της τα χυδαία σκίτσα του Παπανίκου, τις αστήρικτες απόψεις των Μουμτζήδων και των Ευθυμάκηδων. Δεν μπορεί ο κάθε πλεμπαίος να κάνει μπάνιο δίπλα σε παραθεριστές με σινιέ μαγιό και να ακυρώνει το ξεβλάχεμα του Κωστόπουλου. Δεν θα γίνουμε όλοι μπολσεβίκοι με ταπεράκια. Η μετονομασία σε «κίνημα της πετσέτας» είναι ενδεικτική της απαξίωσής του. Το «ριχτάρι Hermes» θα ήταν της τάξεώς τους. Λοιδορήθηκαν επίσης όσοι το στηρίζουν: αργόσχολοι συνταξιούχοι, ψεκασμένοι οικολόγοι και υπονομευτές του τουρισμού.
Αν έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε τη θάλασσα ταξική, βρισκόμαστε ήδη στη δολοφονία της πραγματικότητας, στο τέλειο έγκλημα του νεοφιλελευθερισμού κατά τον Μποντριγιάρ.
*H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης