«Ξεφεύγουν» πράγματα, από ιατρούς ταγμένους ολοψύχως στην υπηρεσία του συστήματος. Η επίγνωση ότι αυτό που ήδη συμβαίνει με την πανδημία δεν είναι τίποτε μπροστά στα επερχόμενα, ανοίγει στόματα κι οδηγεί σε προσπάθειες αποστασιοποίησης. Κατανοητό.
Το ξήλωμα του πουλόβερ ξεκίνησε από την υπουργό κα Γκάγκα που διαπίστωσε τα αυτονόητα. Ότι τα μηχανήματα δεν δουλεύουν από μόνα τους, ότι όταν δεν έχεις προσωπικό για τις ΜΕΘ τότε πολλοί θα μείνουν απ’ έξω κι ότι στην προσπάθεια να βρεθούν υγειονομικοί, θα πρέπει να εξαντληθεί κάθε τρόπος (πχ αναστολή των αναστολών). Κοινός νους είναι όλα αυτά! Χωρά όμως πλέον ο κοινός νους και το αυτονόητο, στο Μαξίμου της παραδοξολογίας;
Ακολούθησαν η κα Παγώνη του όψιμου συνδικαλιστικού ακτιβισμού και των αποκαλύψεων για νύχτες εφημεριών χωρίς διοίκηση, ο κ Βασιλακόπουλος για τις ψευδοΜΕΘ και την θηριώδη θνητότητα τους, ο κ Παπαευσταθίου του ΕΚΑΒ με τις λίστες διασωληνωμένων εκτός ΜΕΘ ή «διασωληνωμένων για τα μάτια του κόσμου» όπως τις λένε οι εντατικολόγοι κι όπως διαβεβαιώνει όλη η βιβλιογραφία Πιο πρόσφατα ο ίδιος ο κ Πλεύρης επιβεβαίωσε την διπλάσια του κανονικού θνητότητα στις ελληνικές ΜΕΘ, λόγω ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων.
Κύριε Μητσοτάκη, όποιος έχει τέτοιους φίλους, τι τους θέλει τους εχθρούς;
Η ρελάνς Εξαδακτύλου
Ο κ Βασιλακόπουλος κλήθηκε από τον κ. εισαγγελέα για εξηγήσεις ενώ οι υπόλοιποι ως υπαγόμενοι στα περί (μη) ευθύνης υπουργών ή στο ακαταδίωκτο της επιτροπής, διέλαθαν. Αυτό που είπε ωστόσο έχει προ πολλού τεκμηριωθεί κι από πολλές επώνυμες μαρτυρίες.
Εκ των τηλε-υγειονομικών της ΝΔ έλειπε από αυτό το κάδρο ο πρόεδρος του ΠΙΣ, ο κ Εξαδάκτυλος. Πέρσι τέτοιο καιρό παζάρευε στις οθόνες με τον κ. Κικίλια για την αποζημίωση των ιδιωτών αλλά φέτος έκανε κάτι ακόμη πιο ακραίο. Πάνω σε όλες τις προηγούμενες παραδοχές ήρθε να κάνει ρελάνς:
Είπε λοιπόν στον ΑΘΗΝΑ 9.84: «Υπάρχουν περιοχές της χώρας στις οποίες οι γιατροί καλούνται να επιλέξουν ποιος ασθενής θα μπει σε ΜΕΘ. Αυτό αποτελεί μια πραγματικότητα. Φανταστείτε, τι πρέπει να γίνει σε περίπτωση ανάγκης διασωλήνωσης ενός 60χρονου πλήρως εμβολιασμένου και ενός 45χρονου ανεμβολίαστου. Μπορείτε να διανοηθείτε τη δυσκολία του πράγματος Διότι αν μεν έχουμε να κάνουμε με έναν εκατοντάχρονο και ένα νέο 20 ετών, αντιλαμβανόμαστε πως δεν είναι και πολύ δύσκολη.»
Ξεπεράστηκαν τα στερεότυπα (αντέχει το ΕΣΥ, στο Βέλγιο είναι χειρότερα κλπ) κι η υγειονομική καταστροφή δεν κρύβεται, ωστόσο δεν αρκέστηκε στην παραδοχή των υπολοίπων παραγόντων για την πραγματοποιούμενη διαλογή ασθενών. Επισήμανε ότι το κριτήριο αυτής της διαλογής απομένει στην κρίση του μεμονωμένου ιατρού και πάντως δεν αποτελεί αντικείμενο διαυγών οδηγιών και πρωτοκόλλων εκ μέρους της ηγεσίας. Το σύστημα, σε συνθήκες καταστροφής αφήνεται στην αυτορρύθμιση…
Θεωρεί λοιπόν ότι πολλά πράγματα παίζονται στην τύχη κι εξαρτάται από το που θα πέσεις για το ποιο κριτήριο θα πρυτανεύσει Για να μην ζητηθούν δε ποτέ ρέστα, δεν απαιτεί διαύγεια και λογοδοσία, ούτε έλεγχο της αντικειμενικότητας και της ομοιοτυπίας, ούτε κατευθύνσεις και πρωτόκολλα Ζητά απλώς ακαταδίωκτο κι ατιμωρησία. Τόσος κυνισμός για αποφάσεις ζωής και θανάτου κι ο κ εισαγγελέας ασχολείται ακόμη με τις εξηγήσεις Βασιλακόπουλου;
Διαλογή με αδιαφανή κριτήρια = Ρουσφέτια με τον Χάρο
Τι είναι αυτή η διαλογή που την κάνει ο καθένας όπως λάχει; Η διαλογή αφορά στην κατανομή των σπανιζόντων πόρων κατά τρόπο που να θέτει τους χρήστες σε σειρά προτεραιότητας. Ως διαδικασία υφίσταται και στην ομαλή λειτουργία, ωστόσο τροποποιείται σημαντικά επί καταστροφής! Γιατί πλέον η διαλογή δεν αφορά απλώς τη σειρά αντιμετώπισης, αλλά και στο ποιοι θα αποκλειστούν.
Όταν έχει προστεθεί η καθοριστική παραδοχή ότι οι διαθέσιμοι πόροι δεν επαρκούν πλέον για όλους, τότε η προτεραιότητα του βαρύτερα πάσχοντος παύει να είναι αυτονόητη. Αυτό συμβαίνει σήμερα καλώς ή κακώς και ασχέτως των υφιστάμενων ηθικών αντιρρήσεων και των πολιτικών ευθυνών. Πότε κι από ποιον ενεργοποιείται η ανάγκη εφαρμογής «άλλης» διαλογής. Ποιος, πώς και πότε γύρισε τον διακόπτη; Υπάρχει προφανές θέμα διαύγειας χειρισμών και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνεται στα μουλωχτά.
Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το ποιος πρέπει να προηγείται επί καταστροφής. Αν όχι ο προσερχόμενος πρώτος (τύχη), τότε προηγείται άραγε ο βαρύτερα πάσχων (μεγαλύτερες ανάγκες) ή ο έχων καλύτερες πιθανότητες (μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα); Αντίστοιχα θα πρέπει να διατάσσονται και οι σπανίζοντες πόροι. Θα πρέπει όλα αυτά να προβλέπονται ρητά εκ των προτέρων. Η «τύχη» πάντως και η εμφανιζόμενη ως «αυτορρύθμιση» δεν είναι παρά η ταξική θέση του καθενός και τότε κατισχύει το δίκιο του ισχυροτέρου κι η λεγόμενη κατάσταση «πολέμου».
Χρειάζεται άραγε όλη αυτή η κεντρομόλος γραφειοκρατία ή μπορεί κανείς να εμπιστευτεί την εντιμότητα και την ειλικρίνεια του μεμονωμένου αποφασίζοντος; Ακόμη και αυτής δοθείσης, υπάρχουν προβλήματα ομοιοτυπίας. Μιλάμε για τη σύγκριση βαρύτητας και βιωσιμότητας μεταξύ ασθενών που βρίσκονται σε διαφορετικό νοσοκομείο, όχι ταυτόχρονα, με διαφορετικό προφίλ, σε διαφορετική φάση της νόσου και, το κυριότερο, με διαφορετικό θεράποντα. Ακόμη χειρότερα, οι τόσο κρίσιμες αποφάσεις συχνά λαμβάνονται όχι από τους πιο έμπειρους, αλλά από όσους έτυχε να βρεθούν μέσα στον χαμό μπροστά στο πρόβλημα.
Πολλοί νομίζουν ότι αυτό επιλύεται ηλικιακά. Αν το κριτήριο ήταν η ηλικία ή το προσδόκιμο επιβίωσης, θα μπορούσε να δηλωθεί ρητά, αλλά θα είχε ένα πρόβλημα. Θα έπρεπε να τηρείται χωρίς εξαιρέσεις και αυτό θα ελεγχόταν πολύ εύκολα. Από την άλλη, το αν είναι ο ασθενής εμβολιασμένος ή όχι δεν προβλέπεται πουθενά, τουλάχιστον θεωρητικώς.
Συμπέρασμα
Ας μην βιαστεί κανείς να υποθέσει ότι ο κ Πρόεδρος όλως αυθαιρέτως μιλά για ηλικιακά κριτήρια, με λίγο από εμβολιαστικό Status και πολύ από κοινωνικό status Η ερώτηση του εισαγγελέα πρέπει να είναι μια και απλή. Δείξτε μου τα πρωτόκολλα που εξασφαλίζουν μια κρίση όσο γίνεται πιο αντικειμενικά μετρήσιμη και κυρίως μη επιδεχόμενη αλλότριες παρεμβάσεις Γιατί σε ένα κράτος σαν το δικό μας η έλλειψη διαδικασιών αντικειμενικότητας, διαύγειας και λογοδοσίας δημιουργεί ερωτήματα μεροληψίας ακόμη και σε απλούστερες υποθέσεις Κι εδώ δεν μιλάμε για καμιά μετάθεση στο στρατό.