Στην «Πολιτεία» του Πλάτωνα ένα από τα θέματα που εξετάζονται είναι η έννοια της δικαιοσύνης. Ο Κέφαλος που εκπροσωπεί τους εμπόρους ισχυρίζεται ότι δικαιοσύνη είναι η εντιμότητα στις συναλλαγές. Ο Πολέμαρχος υποστηρίζει ότι δικαιοσύνη είναι να αποδίδεις τα ίσα, καλό στον φίλο, κακό στον εχθρό. Ο ολιγαρχικός Θρασύμαχος (αντίστοιχο του σημερινού νεοφιλελεύθερου) θεωρεί ότι το συμφέρον του ισχυρού καθορίζει τι είναι δίκαιο. Τέλος, ο Γλαύκων, το φερέφωνο της αριστοκρατικής ηθικής, θεωρεί τη δικαιοσύνη μια υποκριτική κοινωνική σύμβαση που επιβάλλεται από τους πολλούς και αδύνατους για την αυτοπροστασία τους.
Είναι εμφανές ότι στην περίπτωση Λιγνάδη οι δικαστές, και ειδικά η πρόεδρος, συντάχθηκαν με την άποψη του Θρασύμαχου. Ο πρώην διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού και της υπουργού Πολιτισμού, υπήρξε προστατευόμενος της κυβέρνησης, των φημισμένων σχολείων και του μιντιακού συστήματος από τότε που ξέσπασαν οι καταγγελίες εις βάρος του. Ως γνήσιο τέκνο της πνευματικής και οικονομικής ελίτ, προσέτρεξαν όλοι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να τον υπερασπιστούν. Ακόμη και μετά την επαίσχυντη απόφαση, ο ΣΚΑΪ έβαλε τίτλο «αθώος για δύο βιασμούς, ελεύθερος με αναστολή» αποκρύπτοντας ότι καταδικάστηκε σε 12 χρόνια, ενώ τα ψέματα από τον συνήγορό του συνεχίζονται, λέγοντας ότι η ετυμηγορία του δικαστηρίου βασίστηκε σε νόμο του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί αν μείνει κάτι από αυτή την υπόθεση θα είναι η αγόρευσή του και οι τεχνικές της στρεψοδικίας που χρησιμοποίησε. Έμπλεξε μέσα στον μονόλογό του τη γιαγιά του, τον Θεό, τον Μπελογιάννη, τις φυλακές Αβέρωφ, τον Διάβολο και τον παντελώς άσχετο με την υπόθεση Κλέωνα Γρηγοριάδη. Εκτός από τις γνωστές ομοφοβικές απόψεις του με την «επική» ατάκα «επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι», κατέφυγε σε απειλές εντός και εκτός της αίθουσας προς εκφοβισμό των θυμάτων και των μαρτύρων. Η προσφιλής σε αυτόν δαιμονοποίηση του εχθρού προσωποποιήθηκε στον εισαγγελέα Σπυρόπουλο, σε ηθοποιούς και μέλη του ΣΕΗ και στις δημοσιογράφους Νάταλι Χατζηαντωνίου που σχεδίασε τη σκευωρία στο πολυτελές σπίτι της, μπροστά από το τζάκι της, και την Έλενα Ακρίτα. Το τέχνασμα Plain folks (είμαι ένας από εσάς) απευθυνόταν στους ενόρκους: «Είναι μεγαλείο να είσαι ένορκος, είστε ευλογημένοι». Εγκωμίασε φυσικά τους Αστερίξ του γαλατικού χωριού που αντιστάθηκαν στη συνωμοσία για να πληγεί η κυβέρνηση και η επένδυση στο Ελληνικό, και «καλά τα είπαν η Κούρκουλα και ο Παναγιωτάκης που δεν φοβούνται».
Αντίθετα, η πλευρά της πολιτικής αγωγής δεν ακολούθησε τον δρόμο της περφόρμανς, αλλά της παράθεσης στοιχείων και νομικών επιχειρημάτων. «Η νομολογία του Αρείου Πάγου είναι σαφής, υπάρχει βιασμός κι όταν το θύμα λόγω περιστάσεων θεώρησε μάταιη την αντίστασή του». Εν μέρει δικαιώθηκε διότι το στίγμα του παιδεραστή θα ακολουθεί τον Λιγνάδη, όποια κι αν είναι η τελική έκβαση. Η οργή του κόσμου δείχνει ότι η δικαιοσύνη δεν είναι νοητό κατασκεύασμα.
Αν πάντως κάποτε σκηνοθετήσει ξανά τους «Πέρσες», ας δώσει ιδιαίτερη προσοχή στα λόγια του Αισχύλου: «Η νίκη στεφανώνει εκείνους που ακολουθούν τη σύνεση ενώ ο μηχανισμός της δικαιοσύνης τιμωρεί όποιον με οδηγό την αλαζονεία ξεπερνάει τα όρια, προσβάλλοντας με την έπαρσή του θεούς και ανθρώπους».