Τη στιγμή που οι Φρουροί της Επανάστασης στο Ιράν ζητούν να προσαχθούν όσοι διαδίδουν fake news και η κυβέρνηση της χώρας ρίχνει τα δίκτυα ώστε να μην μπορεί ο έξω κόσμος να μάθει για τους νεκρούς, ηλικιωμένες γυναίκες συνεχίζουν να ανεμίζουν και να καίνε τις μαντίλες τους δίπλα από τις νεότερες που κόβουν τα μαλλιά τους και τα πετούν, αντιδρώντας σε ένα καθεστώς που θέλει τους ανθρώπους μη ανθρώπους ώστε να μπορεί να χαίρεται ο θεός. Ο θυμός και η αγανάκτηση στο Ιράν σιγοβράζουν εδώ και δεκαετίες, από τότε που ονομάστηκε επανάσταση μια πολιτική συνθήκη που έφερε τη χώρα αιώνες πίσω. Οι γυναίκες όπως και η αλήθεια, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι τα πρώτα θύματα.
Το να είσαι γυναίκα στο Ιράν σήμαινε μέχρι τώρα μια ύπαρξη στα όρια της ανυπαρξίας. Μια φιγούρα που στον έξω κόσμο καλύπτεται από ένα βαρύ και σκοτεινό πέπλο, από φόβο μην το ποθήσει ο γείτονας και σταματήσει να ανήκει στον αφέντη του. Γυναίκα στο Ιράν μέχρι σήμερα ήταν η επόμενη περίπτωση που θα κάνει κάτι λάθος και θα προκαλέσει την εξουσία να τη σκοτώσει. Τις τελευταίες ώρες βλέπουμε πρωτόγνωρες εικόνες στα ΜΜΕ και τα social media και ελπίζουμε ότι πλέον το να είσαι γυναίκα στο Ιράν θα σημαίνει κάτι άλλο.
Όλη τη μέρα σήμερα σκέφτομαι τη Μαργιάν Σατραπί και το «Περσέπολις» (εκδόσεις Ηλίβατον, μτφρ. Γεωργία Τσάκωνα). Τον τρόπο που μίλησε για το πώς μπορείς να χάσεις όλα αυτά που πίστευες για αυτονόητα, για όσα έζησε στο Ιράν μετά την ανατροπή του σάχη και τα πρώτα χρόνια της ισλαμικής επανάστασης και του πολέμου μεταξύ της χώρας της και του Ιράκ. Πράγματα τα οποία ούτε και οι ίδιοι οι Ιρανοί δεν μπορούσαν να φανταστούν όταν ζούσαν μια άλλη κανονικότητα.
Ξαναδιαβάζουμε το «Περσέπολις» προσδοκώντας μια μέρα να έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε βιβλία για τη θέση των γυναικών στο Ισλάμ που να μην είναι γραμμένα από άντρες και λογοτεχνία από Ιρανές, κάτι που από σήμερα δεν φαντάζει πλέον εξωπραγματικό.
