Χαμός έχει γίνει τα δύο τελευταία 24ωρα με την εκπομπή «Ακόμα δεν είδες τίποτα» ( MEGA) , αφού «φιλοξένησε» μετά από πολλά χρόνια σιωπής τον τραγουδιστή και περφόρμερ Γιώργο Μαρίνο. Τρόπος του λέγειν τον «φιλοξένησε», εφόσον η πολυδιαφημισμένη «δημοσιογραφική επιτυχία» του σταθμού ήταν το ότι απλά μετέδωσε λίγες στατικές φωτογραφίες του μαζί με τον Πάνο Κατσαρίδη, τον γνωστό θεατρικό παραγωγό που σε ρόλο ρεπόρτερ αυτή τη φορά κατάφερε να σπάσει το άβατο της ιδιωτικότητας του αγαπημένου καλλιτέχνη. Είδαμε ακόμη αποσπάσματα ενός ερασιτεχνικού βίντεο από τον εορτασμό της Τσικνοπέμπτης στο γηροκομείο, όπου ζει ο Μαρίνος, με μία γυναίκα να τον κρατάει απ’ τα χέρια και να τον «χορεύει», ενόσω ο ίδιος κουνούσε τα χείλη του στο ρυθμό του τραγουδιού «Ας ερχόσουν για λίγο». Το τηλεοπτικό κοινό διχάστηκε και, δεν το κρύβω, ανήκα κι εγώ σ’ αυτούς που περίμεναν πώς και πώς να δουν μία δήλωση έστω απ’ τα χείλη του Μαρίνου, ενός καλλιτέχνη που αναζητούσα από το 2015 για μία συνέντευξη. Το άλλο μισό τηλεοπτικό κοινό εξέφρασε – ορθότατα κατά τη γνώμη μου – τις ενστάσεις του και τις αντιρρήσεις του για τον «διασυρμό» εν είδει τηλεθεάσεως ενός ανθρώπου που φάνηκε ξεκάθαρα πως δεν είχε σώας τας φρένας ώστε να αποτρέψει την έκθεση του στα ΜΜΕ.

Γνώμη μου είναι πως η ευθύνη δεν βαρύνει τον Κατσαρίδη, στον οποίο θα λέγαμε ότι ανήκει η «δημοσιογραφική επιτυχία», ούτε καν τον τηλεοπτικό σταθμό που δέχτηκε να την μεταδώσει.

Η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά τον ή τους ανθρώπους που έχουν αναλάβει την «κηδεμονία» του Μαρίνου και αποφάσισαν να τον εκθέσουν για τους δικούς τους ευνόητους λόγους που δεν γνωρίζουμε ποιοι είναι.

Κι εδώ πάλι μπαίνει το επόμενο ερώτημα που είναι θεμελιώδες ειδικά όταν χειριζόμαστε ανθρώπους ανήμπορους να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Τι έλλειψη σεβασμού είναι αυτή απέναντι σ’ έναν 84χρονο ανοϊκό ασθενή που ζει τα τελευταία χρόνια σε γηροκομείο; Γιατί εμείς να υποστούμε στην κυριολεξία την αξιοθρήνητη εικόνα ενός καλλιτέχνη που κάποτε υπήρξε η «χαρά της ζωής» και σήμερα ίσως και να μη μπορεί να αρθρώσει λίγες στοιχειώδεις λέξεις;

Είναι σχεδόν σίγουρο πως αν ο Μαρίνος, «ο πιο διακριτικός και ιδιωτικός άνθρωπος που συνάντησα», όπως έγραψε και ο σκηνοθέτης Χρήστος Δήμας, κατάφερνε να έβλεπε το ρεπορτάζ πάνω σε μια αναλαμπή της κλονισμένης πνευματικής υγείας του, θα στενοχωριόταν αφάνταστα. Όπως, λοιπόν, στενοχωρήθηκαν και οι άνθρωποι που τον αγαπούν και αγωνιούσαν εδώ και χρόνια για την κατάσταση του. Προσωπικά, αν ήμουν ο παρουσιαστής της συγκεκριμένης εκπομπής, το πολύ – πολύ να ευχαριστούσα όλους τους εμπλεκόμενους για την προμήθεια του θέματος, αλλά δεν θα το μετέδιδα από σεβασμό και μόνο στην κατάσταση του. Το ότι ο Τσουρός επέλεξε να το μεταδώσει, κάνοντας τρελά νούμερα φυσικά, είναι κάτι που αναδεικνύει για μιαν ακόμη φορά τον ανθρωποφαγικό χαρακτήρα της τηλεόρασης και των εκπομπών αυτού του είδους.

Συμπέρασμα: Το ότι ο Γιώργος Μαρίνος έχει άνοια σε προχωρημένο στάδιο ήταν κάτι που το γνώριζα, όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοι. Το ότι ευτυχώς ζει με όλη τη φροντίδα σε ένα γηροκομείο επίσης δικαιολογημένα έδωσε λίγη χαρά σε όλους μας. Ήταν ανάγκη, όμως, να τον βλέπαμε κιόλας σαν σκιά του εαυτού του; Γιατί; Ένα «γιατί» που με αφορμή πάντα τις gossip εκπομπές δεν θα πάψει να μας απασχολεί.