Κύριε Μάρδα,
Διάβασα το άρθρο σας για την αυτοκριτική του ΣΥΡΙΖΑ και σκέφτηκα ότι είναι κρίμα που κάποιες ουσιαστικές επισημάνσεις σας δεν υπάρχουν στο ενδιαφέρον κείμενο απολογισμού του κυβερνητικού έργου της Πολιτικής Γραμματείας.
Επισημάνσεις που αφορούν κυρίως τον εκσυγχρονισμό του αραχνιασμένου κράτους και την καθημερινότητα του πολίτη.
Παραθέτω ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα που θέσατε μαζί με τις απαντήσεις σας: «Αλλαξε η καθημερινότητα του πολίτη, όπως λόγου χάρη στις εφορίες και τις δημόσιες υπηρεσίες κατά την περίοδο 2015-2019; Μάλλον όχι. Μειώθηκε η γραφειοκρατία; Μειώθηκε η διαφθορά σε ανώτερο και μεσαίο υπηρεσιακό επίπεδο; Χτυπήθηκε η αυθαιρεσία μικροομάδων είτε στα πανεπιστήμια είτε αλλού;
Επίσης, περιορίστηκε δραστικά το παραεμπόριο στα βιομηχανικά προϊόντα και στον καπνό, πλην των καυσίμων; Για όλα τα παραπάνω έγιναν τουλάχιστον κάποιες σημαντικές κινήσεις που να δείχνουν τις προθέσεις;
Ακόμη, η τριτοκοσμική εικόνα που δείχνει η χώρα σε διάφορα μικρά θέματα (λαϊκές αγορές, καντίνες, ηχορρύπανση κ.λπ.) άλλαξε στα μάτια των πολιτών; Δυστυχώς, για
όλα τα προαναφερθέντα υπάρχει και εδώ ένα μεγάλο ΟΧΙ».
Κατόπιν αυτών για τα οποία έχετε απόλυτο δίκιο, εύλογη η απορία: είναι δυνατόν ένα κόμμα της Αριστεράς να μην έχει προτεραιότητα τέτοιου είδους ζητήματα; Τα υποτίμησε επειδή όντως η κυβέρνηση πάλευε με θεούς και δαίμονες (μνημονιακές απαιτήσεις, ενάντιο εσωτερικό μπλοκ κ.λπ.) ή θεώρησε ότι η λύση τους αφορά τον καθεστωτικό εκσυγχρονισμό και την επάρατη διαχείριση τα οποία διευκολύνουν τη βελτίωση της καπιταλιστικής συνθήκης;
Φοβάμαι πως λειτούργησαν και τα δύο. Κι άντε να δεχτούμε ότι είχε υπερισχύσει ο πρώτος παράγοντας (πραγμάτωση των μνημονιακών υποχρεώσεων υπό τα καταιγιστικά πυρά σύσσωμης της αντιπολίτευσης και των ΜΜΕ). Ομως πώς εξηγείται ότι και τώρα τα ζητήματα αυτά ελάχιστα απασχολούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που αρθρογραφούν για το συνέδριο και την προοπτική της επανάκαμψης;
Κλασικό παράδειγμα υποτίμησης το θέμα της ασφάλειας, αγαπητέ μου. Θέμα που αφορά κυρίως την πλειονότητα κι όχι τους λίγους των εκλεκτών προαστίων. Εχω αναφερθεί πολλές φορές σ’ αυτό και δεν υπάρχει λόγος να επανέλθω. Ομως μου προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι κανένας συριζαίος δεν ασχολείται με το ακραιφνώς λαϊκό αυτό ζήτημα. Εκτός από έναν. Τον Αλέξη Τσίπρα.
Το χειρότερο είναι ότι ορισμένοι το υποτιμούν με ένα αστείο επιχείρημα. Οτι ασφάλεια σημαίνει καλά μεροκάματα, ικανοποιητικές συντάξεις, αξιοπρεπής περίθαλψη κ.ά. Και ποιος λέει όχι, αγαπητοί μου; Αλλά τα κύματα της «άλλης» ανασφάλειας, που έχουν σημαντικές επιπτώσεις στο κάθε μέρα των λαϊκών στρωμάτων και λειτουργούν καταλυτικά σε επίπεδο εντυπώσεων, γιατί τα αγνοείτε;
Εσείς θέσατε κι άλλο ένα σημαντικό θέμα: κατά πόσο έπρεπε να δοθεί προτεραιότητα στην αντιμετώπιση της φτώχειας και όχι στις φορολογικές ελαφρύνσεις. Δύσκολη η απάντηση. Ομως νομίζω ότι ήταν μονόδρομος η πρώτη επιλογή. Γιατί ο κόσμος στέναζε. Μόνο που αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. Πρέπει να έχεις για να δώσεις. Οχι από τα αιματηρά πλεονάσματα αλλά από το παραγωγικό περίσσευμα.
Δυό παρατηρήσεις για το τέλος. Κατά γενική ομολογία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν λερώθηκε από μίζες και λαμογιές. Σπουδαίο κεκτημένο. Και, δεύτερον, χωρίς τον Τσίπρα ούτε κυβέρνηση θα έβλεπε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το 32,5% θα έπαιρνε. Το ξέχασαν αυτό οι συντάκτες του απολογισμού, αλλά δεν πειράζει. Το θυμάται η Ιστορία. Που ξέρει πολλά για τον ρόλο της προσωπικότητας στο πολιτικό γίγνεσθαι.