Για το διάστηµα έως τις εκλογές ίσως θα έπρεπε να ακούµε προσεκτικά όσα λέει ο Γιώργος Καρατζαφέρης για να µεταφράζουµε τις διαθέσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο γέρων της ∆εξιάς και προικοδότης της κυβέρνησης της Ν∆ µε στελέχη του σχοινιού, του παλουκιού και κυρίως του τσεκουριού φαίνεται ότι ανέκαµψε όχι για να πολιτευτεί µε το κόµµα του Κυριάκου, όπως φηµολογείται, αλλά για να επιβεβαιώσει ποιος κυβερνάει αυτό το κόµµα. Ο Καρατζαφέρης έχει πάρει το ρετιρέ στη δεξιά πολυκατοικία κι έχει αφήσει στον Μητσοτάκη απλώς να στολίζει πολυτελώς την είσοδο µε βάση τις προσωπικές ορέξεις και τα αρχιτεκτονικά σχέδια της οικογένειας.
∆εν είναι βέβαιο ότι ο παλιός αρχηγός του ΛΑΟΣ έχει κάνει συµφωνία µε τον Μητσοτάκη. Ενδεχοµένως να βρέθηκε στο σωστό σηµείο τη σωστή στιγµή, µε αποτέλεσµα η πληθωρική παρουσία του όχι µόνο να µην περάσει απαρατήρητη αλλά να εκληφθεί και ως λύση. Ο Καρατζαφέρης σαν τα έµπειρα και γέρικα σκυλιά µπορεί να µαζέψει το κοπάδι µε τα κατάλληλα γαβγίσµατα. Κυρίως όµως µπορεί να φωνάξει χωρίς αναστολές αυτά που ο κύκλος του Κυριάκου ψιθυρίζει αλλά δεν θέλει να πει.
Η πρώτη δήλωση του Καρατζαφέρη που πιστοποίησε την επαναφορά του στην πολιτική αγέλη στην οποία επί χρόνια επιχειρούν να παίξουν τον ρόλο του τα δικά του κουτάβια ήταν αυτή που χαρακτήρισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως τον καλύτερο πρωθυπουργό.
Η δεύτερη δήλωσή του, όµως, έχει µεγαλύτερη βαρύτητα. Αφορούσε τον πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ, για τον οποίο είπε: «Ο Ανδρουλάκης ή θα γίνει αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Μητσοτάκη ή µετά τις εκλογές θα πάει σπίτι του». Πρόκειται για πρόβλεψη, για πολιτική εκτίµηση ή για µήνυµα; Βρήκε άραγε ξαφνικά άφθονο τηλεοπτικό χρόνο και είπε να τον γεµίσει µε µαντείες και υπερβολές ή µίλησε ως µπροστινός στην πολιτική offshore του Μητσοτάκη που µαζεύει κεφάλαια από ακροδεξιούς δανειστές και τακτοποιεί λογαριασµούς;
Η δήλωση θα µπορούσε να περάσει ως καρατζαφερισµός ή χρησµός αν δεν αφορούσε τον Ανδρουλάκη. Κι αυτό γιατί ο ίδιος ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ διατηρεί µια στάση που δίνει δεύτερες αναγνώσεις σε ό,τι λέγεται για το πρόσωπό του. ∆εν είναι τυχαίο ότι µήνες πριν από την είδηση της παρακολούθησής του ο Ανδρουλάκης µέσω επώνυµων ή ανώνυµων σχολίων εµφανιζόταν ως πιεζόµενος ή και εκβιαζόµενος. Την προηγούµενη βδοµάδα η εφηµερίδα «Εστία» µε πρόσβαση στον συντηρητικό χώρο και πληροφορίες από τη Ν∆ εµφάνιζε στέλεχος της αντιπολίτευσης να βρίσκεται προ διαδικασιών που θα κινηθούν στο Ευρωκοινοβούλιο εναντίον του. Οι πάντες αναγνώρισαν στο σχόλιο το πρόσωπο του Ανδρουλάκη. Ο ίδιος µάλιστα έσπευσε να κάνει αγανακτισµένος σχετικές διαψεύσεις.
Είναι πολύ πιθανό ο Ανδρουλάκης να αποτελεί στόχο βρόµικων επιθέσεων έχοντας πολλούς εχθρούς εντός και εκτός κόµµατος. Γιατί όµως ο Ανδρουλάκης είναι τόσο ευάλωτος και για τόσο µεγάλο χρονικό διάστηµα; Ποιο είναι το στοιχείο που τις εντείνει και τις αναπαράγει πάνω σε µια αόριστη βάση φηµολογίας γνωστής στα πολιτικά και δηµοσιογραφικά γραφεία;
Θεωρητικά τα πράγµατα θα έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετικά για το ΚΙΝΑΛ και τον πρόεδρό του. Ανέλαβε το κόµµα σε µια περίοδο που θα µπορούσε να χαράξει την πολιτική του για το µέλλον και µε σαφές πλεονέκτηµα τη δυνατότητά του να µη χρεωθεί τίποτε από το παλιό ΠΑΣΟΚ. Θα µπορούσε να είναι το νέο πρόσωπο που αναζητά νέες πολιτικές και διαµορφώνει τις νέες συνθήκες για µια αλλαγή.
Τι έκανε αρχικώς; ∆ιαµόρφωσε έναν πολιτικό µεγαλοϊδεατισµό µε δηλώσεις-ποµφόλυγες που το εµφάνιζαν ως δεύτερο κόµµα. Ταυτόχρονα έδειχνε ανήµπορος να διαχειριστεί τις συνιστώσες Μητσοτάκη στο κόµµα. Προσποιείτο µάλιστα ότι δεν υπάρχουν, µέχρι που το σκάνδαλο Καϊλή τον ανάγκασε βίαια να παραδεχτεί ότι η Εύα ήταν ο καταραµένος και νεοδηµοκρατικός όφις στο κόµµα του.
Η αποκάλυψη του σκανδάλου των υποκλοπών έβαλε τον Ανδρουλάκη στο προσκήνιο µε τον ρόλο του θύµατος. Και τι έκανε αφού διαµαρτυρήθηκε; Επραξε τα λιγότερα. ∆εν έκανε µήνυση στην ΕΥΠ, δεν σήκωσε το θέµα στο Ευρωκοινοβούλιο (παρότι, όπως αποκαλύψαµε, του είχε προταθεί), δεν έκανε ανοιχτή επίθεση στους θύτες του. Αντιθέτως, εφηύρε τη συνευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη τη διακυβέρνηση του Μητσοτάκη, ακόµη και στις υποκλοπές. Ο Ανδρουλάκης µοιάζει όλο και περισσότερο µε τον Τοτό στο γνωστό ανέκδοτο µε το φεγγάρι και το σκουλήκι, ο οποίος όσες φορές έγραφε έκθεση στο σχολείο συνέδεε τα ασύνδετα, δηλαδή το θέµα της κάθε έκθεσης, ακόµη κι αν αυτό ήταν για το φεγγάρι, µε το σκουλήκι, γιατί ήταν η µόνη έκθεση που είχε µάθει να γράφει. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ευθύνες του είναι η µόνη έκθεση που ο Ανδρουλάκης γνωρίζει να γράφει. Με το στανιό όλα έχουν έναν ΣΥΡΙΖΑ/Τσίπρα ως ευθύνη για ό,τι συµβαίνει και ας είναι ο Μητσοτάκης και η παρέα του που τον κρυφάκουγαν ακόµη και στην κρεβατοκάµαρά του.
Το διά ταύτα είναι ότι το ΚΙΝΑΛ µε ευθύνη του Ανδρουλάκη δεν έχει πολιτικό αφήγηµα, δεν διαµορφώνει πολιτική συµµαχιών, αλλά καταναλώνεται σε µια βολική (κυρίως για τον Μητσοτάκη) «αντιυπερδυναµική» φιλολογία που εµφανίζεται µε ίσες αποστάσεις µεταξύ Ν∆ και ΣΥΡΙΖΑ.
Οι ίσες αποστάσεις δεν αποτελούν εµπειρική τοποθέτηση για την ανίχνευση του πολιτικού κέντρου ίσως αλλά ενοχοποίηση αυτού που δεν φταίει. Ο Ανδρουλάκης (πολύ φοβάµαι συνειδητά) αντί να διαµορφώσει πολιτική, επιχειρεί να αναζωπυρώσει ένα αντιΣΥΡΙΖΑ µέτωπο. Το µόνο που καταφέρνει είναι να στοιχειοθετεί τους λόγους για τους οποίους κάποιος από το κόµµα του πρέπει να µεταγραφεί στη Ν∆.
Κάθε µέρα συµπεριφέρεται λες και δεν τον ενδιαφέρει η ήττα του Μητσοτάκη προκειµένου να διαµορφωθεί ένα δηµοκρατικό µέτωπο αποκατάστασης της δηµοκρατίας, αλλά το να µην κατηγορηθεί µόνο ο Μητσοτάκης. Παρέχει δηλαδή υπηρεσίες «αντικειµενικοποίησης» του προβλήµατος. ∆εν φταίνε ο Μητσοτάκης και οι επιλογές του, αλλά έτσι συµβαίνει αντικειµενικά στην πολιτική.
∆εν υπάρχουν τα στοιχεία εκείνα που επιτρέπουν σε ένα δηµοσιογράφο να πει µε ασφάλεια ότι ο Ανδρουλάκης µπορεί να είναι εκβιαζόµενος όντας παρακολουθούµενος από τον Μητσοτάκη. Συµπεριφέρεται ωστόσο µε τρόπο που δηλώνει οµηρία. Μπορεί η οµηρία αυτή να προέρχεται από την κοσµοαντίληψή του ή από το πολιτικό του έλλειµµα. Παραµένει όµως πρόβληµα για έναν πολιτικό χώρο που δηλώνει πιστός στις δηµοκρατικές αρχές και έχει ιστορία δεκαετιών που τον έχει συνδέσει µε αλλαγές στην ελληνική κοινωνία.
Θα µου επιτρέψετε µια προσωπική εµπειρία. Ο Νίκος Ανδρουλάκης από την ηµέρα της εκλογής του συµπεριφέρεται µε συγκεκριµένο µοτίβο απέναντι στα µέσα ενηµέρωσης. ∆εν έχει πάρει ποτέ θέση σε θέµατα διώξεων µέσων ενηµέρωσης από το καθεστώς Μητσοτάκη. Ορίζει τη συµπεριφορά του ως θεσµικού παράγοντα µε βάση τις πολιτικές συµπάθειες και αντιπάθειες σε µέσα ενηµέρωσης. Την περίοδο που ερευνούσαµε την παρακολούθησή του ζήτησα προσωπικά να του µιλήσω για να τον ενηµερώσω για µεθοδεύσεις που διέκρινα ότι υπήρχαν εναντίον του. Ο Ανδρουλάκης, αντιθεσµικά και υποτιµητικά, αρνήθηκε. Πρέπει να οµολογήσω ότι τέτοια συµπεριφορά δεν έχουµε αντιµετωπίσει ούτε από στελέχη της Ν∆, τα οποία τις περισσότερες φορές ανταποκρίνονται σε αυτό που παραδοσιακά κάνουν οι δηµοσιογράφοι µε τα πολιτικά πρόσωπα, δηλαδή επαφές.
Το πρόβληµα φυσικά δεν είναι προσωπικό αλλά πολιτικό. Ο Ν. Ανδρουλάκης συµπεριφέρεται µε τρόπο που δείχνει ότι προσπαθεί να κρατήσει το ΚΙΝΑΛ µακριά από πλατιές επαφές και προβληµατισµούς. Το θέµα είναι ότι το ίδιο θέλει και ο Μητσοτάκης.
