Με αφορμή όσα κάνει ο ασύδοτος καουμπόι της Ουάσιγκτον για την Ουκρανία και όσα λέει για τον Ζελένσκι, ο ημέτερος Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε στο Bloomberg: «Προφανώς δεν μπορεί να υπάρξει λύση για την Ουκρανία χωρίς την εμπλοκή των Ουκρανών και καμία διευθέτηση για την ασφάλεια της Ευρώπης χωρίς την εμπλοκή και των Ευρωπαίων».
Σωστό ακούγεται. Αλλά τι ακριβώς μπορούν να κάνουν; Τόσο οι Ουκρανοί, που βρίσκονται στα πεδία του πολέμου με την πλάτη στον τοίχο – και με πρόεδρο κάποιον που δεν έχει και την καλύτερη φήμη στον πλανήτη.
Όσοι και οι Ευρωπαίοι. Με αδύναμες – ως διεφθαρμένες – πολιτικές ηγεσίες, που δεν συγκλίνουν ούτε καν στα στοιχειώδη και χωρίς καμία εκχώρηση από τα κράτη μέλη, αρμοδιοτήτων άμυνας και εξωτερικής πολιτικής στο κοινοτικό κέντρο.
Με την επικεφαλής την Κομισιόν χωρίς κύρος και μια τάχα «υπουργό Εξωτερικών», που πήρε τον ρόλο γιατί μισεί τον Πούτιν – και λέει για τον Τραμπ ότι «δεν θέλουμε να τσακωθούμε με τους φίλους μας». Ή εκπροσώπους χώρων – μελών που του ζητούν να τα έχει καλά με την Ευρώπη γιατί… «ελέγχει το βραβείο Νόμπελ».
Με αυτά τα δεδομένα, ας ελπίσουμε ότι η πρωθυπουργική παρέμβαση, δεν υπέκρυπτε αντίληψη του τύπου «θα με βρει μπροστά του ο Τραμπ».
Σε κάθε περίπτωση όμως, ο καθένας μπορεί να αξιολογήσει πόσο χρήσιμες μπορεί να είναι για τη χώρα αυτές οι «ηρωικές» τοποθετήσεις. Ειδικά αν ληφθεί υπόψη μια «λεπτομέρεια»: για την Ελλάδα υπάρχει κάτι πιο ζωτικό από την προοπτική της Ουκρανίας και του -προκηρυγμένου, από τους πρώην υποστηρικτές του – προέδρου της. Είναι η προοπτική των κυριαρχιών δικαιωμάτων της στο Αιγαίο.
Για να το διατυπώσουμε αλλιώς: τι θα συμβεί όταν ο Τραμπ πιάσει στο στόμα του τις ελληνοτουρκικές σχέσεις – ή «διαφορές», σύμφωνα με παλαιότερες διατυπώσεις του Πρωθυπουργού;
Υπάρχει άραγε σε κάποιο κυβερνητικό κέντρο εκτίμηση πότε θα συμβεί και τι ακριβώς θα ζητήσει ο τραμπουκίζων πλανητάρχης – άρα και πως θα πρέπει να το χειριστεί η ελληνική διπλωματία και η κυβέρνηση;
Ο Κώστας Καραμανλής – προκάτοχος του Κυριάκου Μητσοτάκη, στην ηγεσία της ΝΔ και τη διακυβέρνηση της χώρας, παλιότερος στο κουρμπέτι και μάλλον πιο διαβασμένος στην εξωτερική πολιτική – όταν μιλάει για τα ελληνοτουρκικά τονίζει το εξής:
-Η χώρα δέχεται πιέσεις «εταίρων και συμμάχων» για να «τα βρούμε με την Τουρκιά». Κάνει νιάου στα κεραμίδια ποιους εννοεί.
Τι ακριβώς σημαίνει αυτό, προκύπτει αν δούμε κάποιες απόψεις που διατυπώνονται σήμερα στο ευρύτερο κυβερνητικό στρατόπεδο – ακόμη και θαμώνων του μεγάρου Μάξιμου.
Πχ ότι «το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη», ότι υπάρχουν θέματα προς διευθέτηση και πέραν – της υφαλοκρηπίδας των νησιών και ότι δεν είναι άσχημη ιδέα η «συνδιαχείριση» των πόρων του αρχιπελάγους με την Τουρκία.
Πάντα με σταθερό κοινό παρονομαστή, τα «ήρεμα νερά». Άποψη που δεν είναι ακριβώς δημοφιλής στην άλλη πλευρά το Αιγαίου, εφόσον δεν υπηρετεί τις στρατηγικές επιδιώξεις της «γαλάζιας πατρίδας» του Ερντογάν.
Οι παροικούντες γνωρίζουν τι ακριβώς κινεί το ενδιαφέρον στην Ουάσιγκτον και στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ώστε να ζητούν το κλείσιμο της «ελληνοτουρκικής εκκρεμότητας» – με «αμοιβαίες υποχωρήσεις», στα θέματα που προκαλούν εντάσεις στο Αιγαίο, την Κύπρο και τη Θράκη.
Το μυστικό βρίσκεται στην αξίωση των μεγάλων εταιριών πετρελαιοειδών, για «ηρεμία διαρκείας». Ώστε να εγκαταστήσουν τρυπάνια στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο – ώστε να κριθεί οριστικά το ζήτημα των υδρογονανθράκων της περιοχής.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι η πρώτη που δείχνει διάθεση να βρει «ελληνικό ενδιαφέρον» σ αυτή τη συζήτηση και την κρατάει ανοιχτή. Με διαδοχικές συναντήσεις κορυφής – σε επίπεδο δυο ανδρών. Αλλά και με πρακτικές κατευνασμού της Άγκυρας. Παρ ότι δεν κρύβει τον επεκτατισμό της σε βάρος της Ελλάδας. Εμφανώς επιδιώκει «συμφωνία πακέτο» με την Αθήνα- συμπεριλαμβάνοντας μονομερείς αξιώσεις- σε βάρος ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων που μπορούν να εξελιχθούν σε βάρος κυριαρχίας.
Όσο και αν οι πολιτικοί παρατηρητές κρίνουν ότι «δεν θα υπάρξει ελληνική Βουλή να επικυρώσει μια συμφωνία με ελληνικές υποχωρήσεις», κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη συνέχεια. Από τη στιγμή που οι αμερικανική παρέμβαση θα υπερβεί τις διπλωματικές, οικονομικές και στρατιωτικές πιέσεις παρασκηνίου και θα εκδηλωθεί με τη μέθοδο Τραμπ.
Έτσι όπως έχει ήδη χρησιμοποιηθεί για την Ουκρανία, τη Γάζα, τη Γροιλανδία, τον Παναμά και τον Καναδά. Δηλαδή παίρνει ίδιος τις αποφάσεις και τις ανακοινώνει με απειλές συνεπειών, για όσους δεν τις ασπάζονται ασμένως. Ακόμη και αν είναι ισχυροί, όπως οι Γερμανοί.
Μέχρι στιγμής η μονή αναφορά του, από το γραφείο του στο Λευκό Οίκο , είναι ο θαυμασμός του για τον Ερντογάν: «Είναι έξυπνος τύπος, είναι φίλος μου, τον σέβομαι και με σέβεται κι αυτός»
Οι έμπειροι παρατηρητές διακρίνουν ότι μεταξύ τους έχει αρχίσει ήδη η «διπλωματία των προεδρικών γαμπρών», όπως σημείωσε εύστοχα με την αρθρογραφία του ο πεπειραμένος πρέσβης ε.τ. Ανδρέας Παπασταύρου. Ήτοι οι επιχειρηματικές διαπλοκές δυο ανθρώπων, που έχουν νυμφευθεί τις θυγατέρες του πλανητάρχη και του Σουλτάνου, αντιστοίχως.
Αυτό προοιωνίζεται ότι, αργά ή γρήγορα, θα πιάσει στο στόμα του και Αιγαίο και εστιάζοντας στα ελληνοτουρκικά, θα δώσει… εντολές. Με τις συνακόλουθες απειλές αν δεν γίνουν αποδέκτες από την Ελλάδα.
Η Τουρκιά θα τις έχει δη προσυπογράψει, γιατί θα τη συμφέρουν. Αν δεν τις έχει υπαγορεύσει κιόλας.
Πώς θα το εκλάβει ο ελληνικός λαός είναι εύκολο να το προβλέψει κάποιος. Αλλά τι πρόκειται να κάνει σ αυτή την περίπτωση η ελληνική κυβέρνηση; Ήδη γίνεται όλο και πιο αδύναμη στο εσωτερικό και έχει μείνει χωρίς «άκρες» στον πυρήνα της νέας αμερικανικής κυβέρνησης, καθώς είχε βάλει «όλα τα λεφτά» στην προηγουμένη.
Με παρελθόν του Μητσοτάκη του «πρόθυμου» και «δεδομένου» συμμάχου, θα είναι δύσκολο να αντισταθεί. Έχοντας εγκαταλείψει από χρόνια τη συγκρότηση εσωτερικού μετώπου και αναδεικνύοντας αβασάνιστα ως «εκπρόσωπο του έθνους», έναν πρόεδρο χωρίς εσωτερικό κύρος και χωρίς αίσθηση των γεωπολιτικών μεγεθών, ο ορίζοντας της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων θολώνει δραματικά.
Ο Πρωθυπουργός παραδείχνει αιθεροβάμων, λέγοντας για τον Τραμπ -που «έχει τον δικό του τρόπο να εκφράζεται»:- «Πιστεύω ότι κατ’ αρχήν πρέπει να συμφωνήσουμε σε ορισμένες θεμελιώδεις αρχές».
Στον ίδιο τον Τράμπ, ή στον Βανς, αναφέρεται όταν ισχυρίζεται, ελαφρά τη καρδία, ότι «αυτά που λέω «αντικατοπτρίζουν και την άποψη των Αμερικανών φίλων μας»;
Εκτός του ότι πλην του Ζελένσκι είχε ταυτιστεί και με τον Μπάιντεν, φίλους δεν βρίσκει αυτή την περίοδο στην Αμερική, δίνοντας μόνο 600.000 δολάρια. Για να αγοράσει τις υπηρεσίες ενός ψιλοάσχετου λομπίστα, που υπήρξε σύμβουλος των Δημοκρατικών και επιπλέον δουλεύει και με τους Αζέρους.
Με άλλα λόγια: ο Θεός να βάλει το χέρι του υπέρ της Ελλάδας στο Αιγαίο, προτού βάλει ο Τραμπ το δικό του…
Πηγή: ieidiseis.gr
Διαβάστε επίσης:
Με την πλάτη στον τοίχο η κυβέρνηση – Τρέμουν τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη και το δείχνουν
Επιμένει η Λατινοπούλου ότι συζήτηση στην Ευρωβουλή για τα Τέμπη είναι «σκύλευση» της Ελλάδας
