Στην τελική ευθεία του 2ου τελικού των πλέι-οφ της Α1, ο Παναθηναϊκός βρέθηκε αντιμέτωπος με το φάσμα της καταστροφής. Εάν έχανε ξανά από τον Ολυμπιακό, θα έπεφτε στον πάτο ενός πηγαδιού από τον οποίο δεν βγαίνει σχεδόν κανένας.
Στις 3,5 δεκαετίες από την καθιέρωση των πλέι-οφ στο ελληνικό μπάσκετ, το 0-2 έχει ανατραπεί μία και μοναδική φορά, από την (ανώτερη τότε) ΑΕΚ το 2002 απέναντι στο αουτσάιντερ Ολυμπιακό.
Ακόμα και στο ΝΒΑ, όπου η έννοια «έδρα» είναι εντελώς διαφορετική από αυτό που ζούμε εμείς, ήταν ελάχιστες οι ομάδες που επέστρεψαν ζωντανές από το αρχικό 0-2, όταν ακόμη υπήρχαν σειρές πέντε αγώνων.
Αυτό που θα ακολουθούσε πιθανή ήττα του Παναθηναϊκού από τον ελλιπή Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ μπορεί εύκολα να το φανταστεί όποιος παρακολούθησε την επικαιρότητα του μπάσκετ τις τελευταίες 5-6 εβδομάδες.
Η συσσωρευμένη ένταση, από την ευρωπαϊκή αποτυχία, το σήριαλ με το πούλμαν, τις φήμες για ξενύχτια των ξένων παικτών, τη διαρκή αμφισβήτησή τους από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη της ομάδας, αλλά και παράπλευρα επεισόδια, όπως η απόπειρα απαξίωσης του Ομπράντοβιτς, θα έκαναν το καπάκι της χύτρας να σκάσει.
Ένα εντός έδρας στραπάτσο από τον «αιώνιο» αντίπαλο, ο οποίος μάλιστα εμφανίστηκε στο ΟΑΚΑ αποδεκατισμένος (χωρίς Σπανούλη, Λοτζέσκι) θα παρουσίαζε αφτιασίδωτη την πραγματικότητα στα μάτια των ψύχραιμων, αλλά και των λιγότερο ψύχραιμων.
Δεν νομίζω ότι ήταν τυχαίο γεγονός η απουσία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου από το ΟΑΚΑ.
Ο Παναθηναϊκός μετέτρεψε το πείσμα των Ελλήνων παικτών του σε κινητήριο δύναμη και ισοφάρισε τη σειρά των τελικών σε 1-1. Τα παιχνίδια των πλέι-οφ είναι όπως τα σετ στο τένις: το καθένα έχει τη δική του «ζωή».
Παραμονές του τρίτου αγώνα, ο Παναθηναϊκός μοιάζει να βρίσκεται σε καλύτερο φεγγάρι από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό, αφού αγωνίζεται πλήρης, έχει περισσότερες δυνάμεις στο ρεζερβουάρ και ποντάρει στη δυναμική του 2ου αγώνα, όπου ήταν -παρά τις δυσκολίες- από την αρχή ως το τέλος αφεντικό.
Το πλεονέκτημα έδρας των «ερυθρολεύκων» και η παράδοση της προηγούμενης διετίας παραμένουν ισχυρότατο επιχείρημα για τον Ολυμπιακό, αλλά το διπλό που πέτυχε ο ΠαναθηναΪκός στην κανονική περίοδο και η παρ’ολίγον νίκη του στον πρώτο τελικό απομυθοποίησαν σε σημαντικό βαθμό τον μπαμπούλα του Φαλήρου.
Τα «αν» και τα «παραλίγο» της Πέμπτης ξεχάστηκαν μονομιάς και οι επόμενοι αγώνες έχουν τη δύναμη για να κλειδώσουν στο χρονοντούλαπο όλα τα ευτράπελα του Μαΐου στο «πράσινο» στρατόπεδο.
Ο 3ος τελικός, βράδυ Κυριακής στο ΣΕΦ, δεν είναι ακριβώς «ή ταν ή επί τας» για τους δύο μονομάχους, αλλά θα βάλει το νερό στο αυλάκι για τον νικητή και θα εκτροχιάσει σε κρίσιμο βαθμό τον ηττημένο.
Απομένει να δούμε τι έχει να πει για όλα αυτά ο ξενοδόχος με το νούμερο 7. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε το δεύτερο ματς, αλλά ο Βασίλης Σπανούλης ήταν κλινήρης με αμυγδαλίτιδα, ανήμπορος να επηρεάσει τις εξελίξεις.
Ο τρόπος με τον οποίο ολοκληρώθηκαν οι αντίστοιχοι τελικοί του 2016 θα στοιχειώνει τα όνειρα των παλαιών του συνοδοιπόρων για πολλά χρόνια.
