Οι Ευρωεκλογές κάθε φορά έχουν τη δική τους σημασία. Κάθε φορά διαφέρει ωστόσο. Άλλοι το αποκαλούν διακύβευμα των Ευρωεκλογών, όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το διακύβευμα έχει σημασία και για την Ευρώπη και για την ίδια μας τη χώρα.
Ακούμε πολλές φορές γύρω μας να λένε για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Αναρωτιέμαι όμως, είμαστε ακόμα στην άνοδο; Μήπως άνοδος ήταν το 2014; Το 2019; Τότε ναι, ανέβαιναν, αλλά μετά τον Όρμπαν, τον Σαλβίνι και τη Μελόνι, μήπως είναι λίγο αφελές να χρησιμοποιούμε τη λέξη «άνοδος» όταν βρίσκονται ήδη στην εξουσία;
Θα μου πείτε, σημασία δεν έχουν οι λέξεις. Κι όμως καμιά φορά στην πραγματικότητα πρέπει να δώσουμε τις λέξεις με χειρουργική ακρίβεια. Η ακροδεξιά είναι εδώ. Παρούσα. Δεν ανεβαίνει πια, είναι εδώ ανάμεσά μας, φλερτάρει με υψηλές θέσεις, με πολλές έδρες σε όλη την Ευρώπη.
‘Όμως όταν λέμε ακροδεξιά, αποδίδουμε επίσης σωστά τις λέξεις; Είναι ο Βελόπουλος, η Νίκη, ακροδεξιά κόμματα; Πριν 20 περίπου χρόνια, η Νέα Δημοκρατία και οι οπαδοί της αντιδρούσαν με τον ίδιο τρόπο που αντιδρούν σήμερα ο Βελόπουλος σε θρησκευτικά και ζητήματα δικαιωμάτων και ισότητας. Οργάνωναν συλλαλητήρια για τις ταυτότητες που δεν θα έγραφαν πια το Χ.Ο.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις διαμαρτυρίες γονέων όταν ο καλύτερος μαθητής στην τάξη και σημαιοφόρος θα ήταν από την Αλβανία, ή ακόμα και την περίπτωση του Κυμπουρόπουλου, τις διαμαρτυρίες για το ότι ένα ανάπηρο άτομο δεν γινόταν να σηκώσει τη σημαία στην παρέλαση.
Πάντα υπήρχαν αυτές οι φωνές. Όμως τότε ήταν σκέτο δεξιά. Οι υπουργοί και οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας που διαμαρτυρόντουσαν για αυτά τα πράγματα ανήκαν στη δεξιά, του Καραμανλή, του Σαμαρά κλπ. Για αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης μόλις ανέλαβε το 2015 πρόεδρος της ΝΔ, αποφάσισε αυτή τη λέξη να μην την ξαναχρησιμοποιήσει.
Την πέταξε και αφόρισε το παρελθόν προσπαθώντας να διώξει από πάνω του τα βάρη. «Η μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη» λένε, γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι η λέξη δεξιά, το παρελθόν που φέρει, οι ρητορικές που είχε σχεδόν από πάντα και μέχρι και την διακυβέρνηση Σαμαρά, είτε τις αποκαλέσεις ακροδεξιές, είτε δεξιές, δεν αλλάζει το αποτέλεσμα.
Η Νέα Δημοκρατία όντως μεταλλάχθηκε. Τον όρο δεξιά δεν μπορείς να της τον προσδώσεις πλήρως. Η δεξιά του Καραμανλή και του Σαμαρά δεν θα έφερναν ποτέ νομοσχέδιο για την ισότητα στο γάμο. Ο Μητσοτάκης ψαρεύει παντού, πέταξε τις ταμπέλες, πετάει πού και πού ένα κεντροδεξιά για να ψαρέψει σε πιο μεγάλο ηλικιακά ακροατήριο που ακόμα τοποθετείται με αυτόν τον τρόπο, αν και η ιστορία έδειξε ότι το «κέντρο» του Σημίτη και η δεξιά του Καραμανλή ήταν ένα τσιγάρο διαδρομή.
The rest is history, ο Μητσοτάκης διανύει τη δεύτερη του 4ετία, λαβωμένος μεν, αλλά κυρίαρχος (ακόμη) δε. Το 41% που ούτε οι ίδιοι δεν φανταζόντουσαν ήρθε και αποτελείωσε την όποια χαραμάδα ενσυναίσθησης είχαν, αν είχαν. Αλαζόνες, εγωιστές, και με θράσος περιφέρονται σε κανάλια θυμίζοντας κάτι από το 2012 «Δεν θα μου κλέψει τη δόξα η Τρόικα».
Στις Ευρωεκλογές πέραν του ότι πρέπει να ψηφίσουμε για τους ανθρώπους και τις προσωπικότητες που θα εκπροσωπούν τη χώρα μας και για αυτά που θα διεκδικούν για εμάς, θα πρέπει να δώσουμε και ένα ηχηρό μήνυμα στην αλαζονεία και την λευκή επιταγή που νομίζουν ότι πήραν με το 41%.
Πρέπει να τους δείξουμε ότι στη ζωή τα νούμερα αλλάζουν, οι ψαλίδες ανοίγουν αλλά και κλείνουν και ότι πάντα μα πάντα θα είναι υπόλογοι στους ψηφοφόρους, που στην κάλπη δεν κρίνονται αλλά κρίνουν.
