Τα παίρνεις από το κατάστημα. Είσαι πολύ υπερήφανος και χαρούμενος για τη νέα σου αγορά. Ξέρεις ότι από αύριο θα τρέχεις με άλλο αέρα.
Τα καινούρια σου running παπούτσια είναι εκπληκτικά. Μυρίζουν υπέροχα. Τα κοιτάς και τα ξανακοιτάς και δεν βλέπεις κανένα ψεγάδι. Μένουν στο κουτί τους το πρώτο βράδι. Καμαρώνεις. Κάνεις και ένα post στο Instagram.
Που να ‘ξερες, όμως, τι σκέφτονται αυτά για σένα…
Αριστερό παπούτσι: Λοιπόν, τι νομίζεις;
Δεξί παπούτσι: Για τι;
ΑΠ: Ξέρεις μωρέ. Τα πόδια που είναι μέσα μας.
ΔΠ: Μακάρι να ήμουν ακόμα στο κουτί ή στο ράφι…
ΑΠ: Εμένα μου αρέσει.
ΔΠ: Δε νομίζω ότι θα λειτουργήσει. Θα πιέσω τα δάχτυλά του μέχρι να είναι όλα πάνω στο άλλο. Θα μοιάζει με μια γαλλική κοτσίδα.
ΑΠ: Έλα τώρα, κάνε μια προσπάθεια. Μην είσαι κακός…
ΔΠ: Είμαι. Θα προσπαθήσω να συμπιέσω τα δάχτυλά του. Και τον αχίλλειο… κορδέλες θα τον κάνω.
ΑΠ: Γιατί είσαι τόσο κακός; Δεν έχουμε πάει πουθενά ακόμη.
ΔΠ: Είναι ενοχλητικός.
ΑΠ: Γιατί είναι ενοχλητικός; Ήταν τόσο ευγενικός στο κατάστημα.
ΔΠ: Ήταν ανυπόφορος. «Ψάχνω κάτι που μπορώ να φορέσω για μαραθώνιο» Αυτό θα μπορούσε να ήταν χειρότερο μόνο αν είχε προσθέσει «το οποίο τρέχω για να υποστηρίξω μια φιλανθρωπική οργάνωση μπλα, μπλα, μπλα». Τους βαρέθηκα ρε σου λέω
ΑΠ: Υπερβολικός όπως πάντα…
ΔΠ: Ναι υπερβολικός. Δεν τον είδες τι έκανε;
ΑΠ: Τι πράγμα;
ΔΠ: Ωωωχ, ξέρεις τι πράγμα. Κόλλησε τη μύτη του πάνω μου: «Αχ… καινουργίλα». Λες και δεν είχε ξαναδεί.
ΑΠ: Εμένα μου άρεσε ο ενθουσιασμός του. Είδες τον τρόπο που μας κοίταζε στον καθρέφτη. Ανφάς, προφίλ. Μετά κούναγε τα δάχτυλά του. Νομίζω ότι είναι σοβαρός…
ΔΠ: Ντάξει καλά….
ΑΠ: Και δεν έκανε πελματοφράφημα. Μας εμπιστεύεται…
ΔΠ: Καλά θα του είχα στραμπουλίξει τον αστράγαλο πάνω στο διάδρομο αν τολμούσε.
ΑΠ: Πρέπει να παραδεχθείς ότι έχει καθαρά πόδια.
ΔΠ: Ναι αυτό είναι αλήθεια. Αλλά ξυρίζει τα δάχτυλά του ρε φίλε…
ΑΠ: Ας δούμε τη φωτεινή πλευρά. Σύντομα θα βγούμε έξω. Τρέξιμο! Πεζοδρόμια, άσφαλτος, ταχύτητες σε ταρτάν, χωματάκι. Θα είμαι το καλύτερο παπούτσι που είχε ποτέ. Θα επιστρέφω ενέργεια, θα τον βοηθάω στο ρυθμό και κυρίως θα είμαι μαλακό και άνετο.
ΔΠ: Εγώ θα τον σκοτώσω όταν με βγάλει. Και σένα μαζί γιατί μου τη δίνεις. Νερά, λάσπες, βρώμα. Ούτε που θα με καταλάβεις πως θα έρχομαι τόσο αθόρυβη που είναι η σόλα μου.
ΑΠ: Χαχαχα, όλο αστεία είσαι. Κατά βάθος είσαι τόσο soft…
ΔΠ: Όταν σε πνίξω με τα κορδόνια σου θα δεις.
ΑΠ: Αλήθεια τώρα; Τόσα νεύρα; Ξέρεις τι θα γινόταν αν δεν ερχόταν αυτός να μας πάρει; Στην καλύτερη περίπτωση θα γινόσουν γλάστρα και μια μέντα θα μεγάλωνε μέσα σου ή θα πήγαινες στην ανακύκλωση και μάλιστα όχι… ολόκληρος ή ακόμα χειρότερα θα είχες γίνει σπίτι για κάνα ποντίκι στη χωματερή.
ΔΠ: Ποιος τα λέει αυτά;
ΑΠ: Τα μποτάκια που είμασταν μαζί στην αποθήκη πριν μας βγάλουν στο ράφι. Για εκεί πήγαιναν…
ΔΠ: Ψέματα, μην έχεις εμπιστοσύνη σε τύπους με φλις επένδυση από μέσα.
ΑΠ: Κοίτα, θες δε θες θα συνεργαστούμε για καμια 800ρια χιλιόμετρα. Πάρτο αλλιώς.
ΔΠ: Τι αλλιώς να το πάρω. Έτσι, όπως, είναι αυτός ο τύπος θα τερματίζουμε με κάτι… μοντέλα που δεν τα ξέρει η μάνα τους.
ΑΠ: Αυτό μην το ξαναπείς. Δεν έχει σημασία η νίκη, αλλά η συμμετοχή.
ΔΠ: Ο συνδυασμός συμμετοχής και νίκης είναι καλύτερος.
ΑΠ: Με τίποτα δεν ισώνεις ρε φίλε. Τι άλλο να σου πω;
ΔΠ: Μην πεις τίποτα. Έτσι κι αλλιώς είσαι πιο ενοχλητικός από τον τύπο που έβαλε μέσα μου το πόδι του. Ωχ, ωχ. Όχιιιιι. Άσε με ρε. Θέλω να μείνω σπίτι σήμερα.
ΑΠ: Ναιιιιιιιιιι. Το πρώτο μας τρέξιμο. Φύγαμε!
ΔΠ: Πωωωω. Τι κάνει ρε ο τύπος. Τρέχει σαν θυμωμένος χορευτής φλαμένκο. Ούτε έξι μήνες δεν θα αντέξω. Αααχχχ. Πιο ήρεμα ρε μάστορα. Μακάρι να ήμουν παπούτσι γκολφ. Αυτά τα τυπάκια δεν κάνουν τίποτα!
ΑΠ: Κοίτα! Τρέχουμε. Κάνουμε ακριβώς αυτό που έχουμε φτιαχτεί να κάνουμε. Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό; Και ο διασκελισμός του είναι πολύ καλός!
ΔΠ: Μπαααα. Εγώ νομίζω ότι απλά θα βλέπουμε πάρα πολύ τον κ@λο του.
ΑΠ: Δε σε χαλάει. Σε βλέπω που χαμογελάς
ΔΠ: Που είδες το χαμόγελο. Δεν έχω στόμα.
ΑΠ: Έχεις, όμως, γλώσσα…
ΔΠ: Έχω και θα μιλάω για άλλα 800 χιλιόμετρα…
Πηγή: runnfun.gr
