Οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι ευρέως διαδεδομένες σε όλο τον κόσμο και ειδικά στην Ευρώπη. Κυβέρνηση συνεργασίας έχουν στη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία κ.α. Ενδεικτικά μόνο αναφέρω ότι το 2020 δεκαπέντε ευρωπαϊκές χώρες είχαν σχηματίσει συνασπισμό, τέσσερις μόνο είχαν κυβέρνηση μειοψηφίας και πέντε είχαν μονοκομματική κυβέρνηση.
Συνεπώς το επιχείρημα της ακυβερνησίας που ακούμε από τους εδώ επικριτές των κυβερνήσεων αυτών καταρρίπτεται από τη διεθνή συγκυρία.
Απλώς στην Ελλάδα δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασιών. Αυτό θα μπορούσε να σταθεί ως επιχείρημα. Ειδικά σε μια χώρα που τα εκλογικά της συστήματα (πλην του προτελευταίου και ισχύοντος που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) προέβλεπαν μπόνους 30 με 50 εδρών (!) για το πρώτο κόμμα, που τουλάχιστον στα δικά μου μάτια φαντάζει (και είναι) καραμπινάτη αλλοίωση της ψήφου των πολιτών.
Τα γράφω όλα τα παραπάνω διότι είναι πολλοί εκείνοι που ισχυρίζονται ότι την ερχόμενη άνοιξη μπορεί να έχουμε εκλογές (οι οποίες θα γίνουν με απλή αναλογική), αλλά μια συζήτηση για τις προϋποθέσεις συνεργασίας μεταξύ των κομμάτων όχι απλώς δεν έχει ανοίξει αλλά μόνο ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί κάτι τέτοιο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα στο ΚΙΝΑΛ διεξάγονται οι εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου και ουδείς εκ των έξι υποψηφίων δεν «κατέβασε» μια πλατφόρμα συνεργασιών. Ακούσαμε με ποιους δεν συνεργάζονται, αλλά δεν ακούσαμε από κανέναν υπό ποιες προϋποθέσεις και με ποιες κόκκινες γραμμές θα συνεργάζονταν.
Πρόσφατα στο Euronews, σε σχετικό ρεπορτάζ Ελληνίδας συναδέλφου, η επικεφαλής του γραφείου των Βρυξελλών του Γερμανικού Οικονομικού Ινστιτούτου (German Economic Institute) Σάντρα Παρτιέ έλεγε ότι κυβέρνηση συνασπισμού δεν σημαίνει σίγουρα ότι μια χώρα είναι πιο ισχυρή, επειδή μερικές φορές οι αποφάσεις έρχονται αργά και είναι αντιφατικές, αλλά «τα πλεονεκτήματα μιας κυβέρνησης συνασπισμού είναι ότι αφορά περισσότερους ανθρώπους, περισσότερους ψηφοφόρους και περισσότερα συμφέροντα ήδη σε εθνικό επίπεδο. Οπότε μια ευρύτερη ομάδα ανθρώπων υπερασπίζεται τις πολιτικές αποφάσεις που λαμβάνονται». Σκεφτόμουν ότι στην κατάσταση που είναι αυτήν τη στιγμή η Ελλάδα και με τις αποφάσεις που χρειάζεται να παρθούν αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο.
