Αν η κοινωνία παραμείνει αμήχανη ή σιωπήσει, όταν δύο πιστολάδες ρίχνουν στο ψαχνό επειδή αυτός που είναι το θύμα υπήρξε πολλές φορές θύτης, τότε τινάζουμε τη Δημοκρατία και κάθε έννοια δικαίου στον αέρα.
Τα ξημερώματα της Δευτέρας, 27 Ιουλίου, δύο κουκουλοφόροι και κουμπουροφόροι, πυροβόλησαν τον Στέφανο Χίο για να τον σκοτώσουν. Μία σφαίρα πέρασε ξυστά από την καρωτίδα και μία πολύ κοντά στην καρδιά. Από το πρωί της Δευτέρας που έμαθα την είδηση, σκέφτομαι τι μπορεί να κρύβει αυτή η απόπειρα. Δε σας κρύβω, πως δε σκέφτομαι μόνο από ενδιαφέρον δημοσιογραφικής «εξιχνίασης», αλλά με έντονη ανησυχία για το τι εξελίσσεται. Και αυτό δεν αφορά τον Χίο, αφορά όλους μας.
Έχει λίγη σημασία πώς χαρακτηρίζει κάποιος τον Χίο, αν τον αντιλαμβάνεται ως δημοσιογράφο ή βαποράκι χυδαιότητας, αν στο πρόσωπό του βλέπει τον επικίνδυνο φασίστα ή κάποια διαταραγμένη λειτουργία. Σημασία έχει πως δύο πιστολάδες πυροβόλησαν τον Χίο για να τον σκοτώσουν, υλοποιώντας προφανώς κάποιο συμβόλαιο.
Σε ό,τι αφορά την προσωπική αξιολόγηση που κάνω για τον Χίο δε χρειάζονται πολλά. Μου έχει αφιερώσει καμιά εικοσαριά πρωτοσέλιδα και δεκάδες «ρεπορτάζ» στα οποία άλλοτε με αποκαλεί προδότη που πρέπει να με στήσουν στα οκτώ μέτρα όπως τον Μπελογιάννη και άλλοτε αφήνει κάθε είδους υπονοούμενα για το ποιος είμαι. Δεν γνωρίζω αν ο φασιστικός δημόσιος λόγος του Χίου είναι αποτέλεσμα της διαταραγμένης του δημοσιογραφίας ή έχει ιδεολογικούς ή άλλους χορηγούς. Γνωρίζω όμως πολύ καλά πως ο Χίος υπάρχει στο δημόσιο λόγο, γιατί δεν υπάρχει δημοσιογραφία. Έτσι κάθε απελπισμένος είναι έτοιμος να γαντζωθεί πάνω στις ύβρεις, τα ψέματα και τις κατηγορίες που εξαπολύει αντιλαμβανόμενος το Χίο ως αυτόν που λέει όσα πρέπει να λέγονται.
Μετά την απόπειρα εναντίον του Χίου, τα Μέσα Ενημέρωσης, σιώπησαν αφού μετέδωσαν λιτά και συνοπτικά την είδηση. Δηλαδή, ενώ υπάρχει η απόπειρα εναντίον ενός δημοσίου προσώπου, που από άποψη ελληνικής μιντιακής κουλτούρας είναι το τέλειο τηλεοπτικό αφήγημα, πέφτει σιωπή ασυρμάτου. Η ίδια η Αστυνομία που αρέσκεται σε διαρροές για τις «πετυχημένες έρευνές της», είναι φειδωλή σε ενημέρωση. Τι συμβαίνει λοιπόν;
Μία εξήγηση είναι πως για την κοινή γνώμη, η συμπεριφορά του Χίου, αργά ή γρήγορα θα τον έβαζε σε μπελάδες. Θα χρησιμοποιηθεί αυτή η διαπίστωση, για να δικαιολογήσουμε μια απόπειρα δολοφονίας; Θα γίνει η κοινή γνώμη ανεκτική σε τέτοιες ενέργειες, επειδή αυτός για τον οποίο μιλάμε είναι ενοχοποιημένος;
Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνη αντίληψη από αυτή. Αν η κοινωνία παραμείνει αμήχανη ή σιωπήσει, όταν δύο πιστολάδες ρίχνουν στο ψαχνό επειδή αυτός που είναι το θύμα υπήρξε πολλές φορές θύτης, τότε τινάζουμε τη Δημοκρατία και κάθε έννοια δικαίου στον αέρα. Αλλά δεν είναι μόνο θεωρητικοδημοκρατικό το θέμα. Από τη στιγμή που η κοινωνία, ο καθένας από εμάς, επιτρέψει να γίνονται δολοφονίες για όσους είναι ενοχοποιημένοι ή ένοχοι, τότε οι εντολείς των δολοφόνων θα έχουν ως μοναδικό πρακτικό θέμα, να ενοχοποιήσουν όσο χρειάζεται αυτόν που θέλουν να δολοφονήσουν.
Αν σήμερα σιωπήσουμε επειδή ο Χίος είναι αυτός που είναι, αν αποδεχθούμε πως το βεβαρημένο παρελθόν του είναι η εξήγηση και η δικαιολογία για την (παραλίγο) δολοφονία, τότε ανοίγει ο δρόμος για να δολοφονείται ο κάθε ανεπιθύμητος ή ενοχλητικός δημοσιογράφος. Απλώς το σύστημα θα έχει ως μοναδική διεκπεραιωτική υποχρέωση, να ενοχοποιήσει όσο πρέπει αυτόν που θα εξοντώσει και η κοινωνία θα είναι θεατής που θα αναμασά με κουτσομπουλίστικη επιπολαιότητα και τελικώς αποδοχή τις λεπτομέρειες του φριχτού εγκλήματος. Ο δρόμος είναι πολύ επικίνδυνος. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι δημοσιογράφοι και τα κόμματα που φοβούνται να πάρουν θέση μην κατηγορηθούν πως υπερασπίζουν έναν ακροδεξιό και εκφραστή της άθλιας δημοσιογραφίας όπως ο Χίος. Αύριο θα σκοτώσουν κάποιον άλλο, τον οποίο μέσα από την μιντιακή τους υπεροπλία θα έχουν αμαυρώσει γιατί θα έχουν εκπαιδεύσει την κοινή γνώμη πως είναι λογικό ή τέλος πάντων τα ήθελε ο κώλος του. Μπορούμε να αφήσουμε να παγιωθεί καθεστώς Κολομβίας; Ας το απαντήσει ο καθένας. Προσωπικά, αν και θύμα του Χίου, απαντώ με βεβαιότητα «όχι».
Ας πάμε όμως και σε άλλα ανησυχητικά που προκύπτουν. Μετά από σειρά δημοσιευμάτων αυτές τις μέρες, ο Στέφανος Χίος, φαίνεται να έχει καταθέσει στην Αστυνομία, πως γνωστός μεγαλοδικηγόρος, ο οποίος είναι και δικηγόρος της κυρίας Μαρέβας Μητσοτάκη, τον πλησίασε δύο μέρες πριν την απόπειρα και επιχείρησε να τον χρηματίσει για να σταματήσει να γράφει «για τη Φαμίλια και την κυρία». Όπως μάλιστα υποστηρίζει ο Χίος, η συνάντηση έχει βιντεοσκοπηθεί και αποδεικνύει τα λεγόμενά του.
Λέει αλήθεια ο Χίος; Μήπως είναι «η γνωστή πρακτική Χίου»; Όταν κάποιος επιζεί από μια απόπειρα δολοφονίας, θεωρώ πως μοναδικός σκοπός του, είναι να τιμωρηθούν όποιοι το έκαναν. Τώρα αν τα στοιχεία που εισφέρει έχουν ή όχι σχέση με την απόπειρα πρέπει να ερευνηθεί.
Επιχείρησε ο μεγαλοδικηγόρος να χρηματίσει τον Χίο; Χρησιμοποίησε μάλιστα γι αυτό το όνομα του πρωθυπουργού ή άλλου μεγαλόσχημου, όπως αφήνει να εννοηθεί ο Χίος; Έχουν εξεταστεί τα βίντεο που έχει; Έχουν εξεταστεί άλλα βίντεο από την διαφυγή των πιστολάδων; Γιατί τόσο σκοτάδι σε μια υπόθεση ανθρωποκτονίας από την Αστυνομία; Επί μέρες ο Χίος ανακατεύει παράγοντες του δημόσιου βίου σε αυτή την υπόθεση και όλοι σφυρίζουν αδιάφορα.
Πριν από δέκα χρόνια, πάλι επί Υπουργίας του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, δολοφονήθηκε ο δημοσιογράφος Σωκράτης Γκιόλιας. Και τότε, είχε επιστρατευτεί η φημολογία περί της αμφιλεγόμενης δημοσιογραφίας για να δικαιολογηθεί ένα έγκλημα. Πολύ γρήγορα αποκαλύφθηκε πως η Σέχτα , η οποία ανέλαβε την δολοφονία, ήταν μια ανύπαρκτη οργάνωση, ενώ προέκυψαν διάφορα στοιχεία για ολιγωρία της Αστυνομίας. Η Αντιτρομοκρατική δεν ερεύνησε ποτέ τις καταγγελίες της συζύγου και του αδελφού του Γκιόλια για όσα είχαν προηγηθεί της δολοφονίας.
Σήμερα το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί δεν είναι αν το χτύπημα στον Χίο είναι χτύπημα κατά της ελευθερίας του Τύπου. Ο Χίος είναι ένα θύμα πιστολέρο με εντολείς που δεν είναι τυχαίοι αγανακτισμένοι. Κατά την άποψή μου (και εύχομαι να διαψευστώ) η απόπειρα δολοφονίας του, είναι πρόβα παρακράτους. Πρέπει τα κόμματα να πάρουν θέση. Δεν παίρνουν θέση για την ποιότητα του Χίου αλλά για την ποιότητα της Δημοκρατίας.