Η καλή µέρα φαίνεται από το πρωί· και η κακή επίσης. Οταν ο Αδωνης Γεωργιάδης έλεγε τάχα προβληµατισµένος: «∆εν καταλαβαίνω γιατί ο δήµος θεωρεί ότι έχει µεγαλύτερο συµφέρον να παραµείνει αυτό το πράµα εκεί, ένα παρθένο δάσος, από το να παίρνει 1 εκατοµµύριο ευρώ και να έρχονται για να µένουν σε ένα ξενοδοχείο, µου είναι παντελώς ακατανόητο».
Με αυτή την απολύτως αγοραία φράση προσπαθούσε άλλη µια φορά να µας εµπεδώσει αυτό που οι νεοφιλελέδες και όλοι όσοι ψωµίζονται από αυτό τον συρφετό θέλουν: ότι συµφέρον είναι αυτό που έχει ο «επενδυτής», όσα ενθυλακώνει ο «ηµέτερος», οι µίζες που κάνουν παιχνίδι, το πολιτικό χρήµα που µπορεί συχνά να µιλάµε γι’ αυτό αλλά σπάνια συνειδητοποιούµε απλά, πρακτικά πού κυκλοφορεί και πώς, πώς στήνονται πολιτικές καριέρες, πώς συγκροτείται και πώς αναπαράγεται ένα σύστηµα που χρόνια αποµυζά τη χώρα.
Συµφέρον γι’ αυτούς δεν είναι ποτέ το κοινό συµφέρον, πλούτος δεν είναι ποτέ ο κοινός µας πλούτος, τα δάση, τα βουνά και οι ραχούλες, τα νησιά, οι ακτές, τα βράχια και οι ξερολιθιές, οι ελιές και τα πουρνάρια. Με αυτά τα µυαλά πορεύονται και µε αυτά εκπονούν πολιτικές που θα αβγατίσουν το έχειν των εχόντων και θα µεγαλώσουν το «αχ» των αδυνάµων. Και κανένα πόνο και καµία έγνοια δεν έχουν για τη χώρα και τον κόσµο που θα κληρονοµήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια µας, γιατί αυτοί δεν σκέφτονται ποτέ µε τον πληθυντικό της αλληλεγγύης και το «εµείς» του πολίτη.
Αυτοί ενδιαφέρονται µόνο για το ιδιωτικό τους βιος, τα δικά τους κέρδη και τις δικές τους επιδοτήσεις και νοιάζονται µόνο για το πόσα από αυτά που έχουν θα κληροδοτήσουν στα δικά τους παιδιά, µε την κανονική και τη µεταφορική έννοια, την πολιτικάντικη, χωρίς ποτέ να δίνουν δεκάρα για τα δικά µας παιδιά, που πάντοτε είναι τα παιδιά των «άλλων» που πρέπει να µείνουν «απέξω» ολοκληρωτικά και διά παντός, εκτός κι αν αποφασίσουν να γίνουν «άνθρωποί τους», τσανακογλείφτες, υποτακτικοί και παρατρεχάµενοι.
Γι’ αυτό και ο πολιτικός προϊστάµενος του κάθε Αδωνη και του κάθε Βορίδη ή Σκέρτσου ή Γεραπετρίτη ή όπως τους λένε όλους αυτούς που το πάνε το γράµµα του νεοφιλελευθερισµού, που έχει σχέση µε την ελευθερία όση και ο φάντης µε το ρετσινόλαδο, ο κάθε Μητσοτάκης δηλαδή, εµφανίζεται στη Βουλή ενώ ο Εβρος καίγεται για 13η ηµέρα και το µόνο που έχει να πει είναι ότι πρέπει να διδαχθούµε από τα λάθη µας… όλοι, σαν όλοι µαζί να έχουµε την ευθύνη.
Και αυτό –µε τη βοήθεια των ΜΜΕ που γνωρίζουν καλά ότι όταν τρώνε δεν µιλάνε– το κάνει για να µας πει ξεδιάντροπα τέτοιες ώρες, µε τις στάχτες να καίνε, ότι «πρέπει να κάνουµε τα δάση µας πιο παραγωγικά». Γιατί όλα γι’ αυτούς θυσιάζονται στην «παραγωγικότητα», δηλαδή στο κέρδος, δηλαδή στο να µασάνε διαρκώς αυτοί και οι φίλοι τους. Και αυτό το «συνήθειο» πρέπει να τους το κόψουµε.
