Κανίβαλοι. Αυτό είμαστε, ή μάλλον αυτό είναι μια μεγάλη ομάδα δημοσιογράφων.
Από χθες το βράδυ αυτή η φωτογραφία με την μάνα να σπαράζει δίπλα στο ανοιχτό φέρετρο του παιδιού της με στοιχειώνει. Κανίβαλοι, τυμβωρύχοι δημοσιογράφοι και “ινφλουένσερς” στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για μερικά κλικ – μάλλον μερικές χιλιάδες κλικ – γυρίζουν τη δημοσιογραφία πολλά χρόνια πίσω.
θα μπορούσα να καταλάβω να μια φωτογραφία του θύματος αμέσως μετά τους πυροβολισμούς. Αυτό είναι στοιχείο του ρεπορτάζ. Θα μπορούσα ίσως να δεχτώ, πάλι ως στοιχείο του ρεπορτάζ μια φωτογραφία στο νεκροτομείο. Και πάλι υπό προϋποθέσεις. Ο νεκρός μέσα στο φέρετρο, στο σπίτι του, στην αγρύπνια, με την μάνα του να τον βλέπει για τελευταία φορά είναι μια ιερή στιγμή που κανένας γονιός δεν μπορεί καν να διανοηθεί.
Τι εξυπηρετεί λοιπόν αυτή η φωτογραφία; Μα μόνο την αδηφάγα όρεξη μιας δράκας δημοσιογράφων να αφιονίσουν ένα κοινό που είναι έτοιμο να δει τα πάντα για να νομίζει ότι είναι είναι ενημερωμένο.
Μια ακόμη ντροπή της δημοσιογραφίας. Σίγουρα κάποιοι ανέβασαν τα κλικ, αύξησαν τους φόλοουερς, έκαναν το παιχνίδι τους.
Κι ευτυχώς σίγουρα κάποιοι άλλοι αντιδρούν. Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να αντιδρούμε και να μην τις “συνηθίζουμε”!
