Ο πρώτος γύρος των γαλλικών προεδρικών εκλογών δεν είχε εκπλήξεις. Μακρόν και Λεπέν πέρασαν στον δεύτερο γύρο ενταφιάζοντας παράλληλα τους Ρεπουμπλικάνους και τους Σοσιαλιστές.
Αθροιστικά τα δύο ιστορικά κόμματα συγκέντρωσαν το 6.6% των ψήφων και πλέον το μέλλον μοιάζει ζοφερό για την γαλλική κεντροαριστερά και κεντροδεξιά. Οι Σοσιαλιστές κερδίζοντας το 1.8% μάλλον κατάφεραν να ξεπεράσουν τα όρια της «πασοκοποίησης» ενώ το 4.8% της κεντροδεξιάς Βαλερί Πεκρές την στέλνει στην χρεοκοπία… Η ίδια μάλιστα ενημέρωσε τους λιγοστούς οπαδούς της, πως πλέον είναι «μέσα» 5 εκατομμύρια ευρώ και ζήτησε την αλληλεγγύη τους.
Τα «γιατί» των αποτελεσμάτων είναι μάλλον εύκολο να σκιαγραφηθούν: η οικονομική δυσπραγία, η μείωση των πραγματικών εισοδημάτων, η απομάκρυνση από τα αιτήματα της εργατικής, αγροτικής και μικροαστικής τάξης, η άκρατη φιλοαμερικανική πολιτική και η υποταγή στις επιταγές του Βερολίνου.
Εντούτοις, η άνοδος της ακροδεξιάς είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Η συγκυρία σε τίποτα δεν μοιάζει με το κλίμα των εκλογών του 2002 όπου ο τότε επικεφαλής της ακροδεξιάς Ζαν Μαρί Λεπέν συνετρίβη με 82-17. Σήμερα, η διαφορά ανάμεσα στον Μακρόν και την Μαρίν Λεπέν σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις στο καλύτερο σενάριο θα βρίσκεται στις 5 ποσοστιαίες μονάδες.
Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει πως πολλαπλές ιδεολογικές μεταμορφώσεις έχουν επέλθει στην γαλλική κοινωνία που κινείται πλέον χωρίς «κόμπλεξ» προς την άκρα δεξιά. Σίγουρα η ακροδεξιά που εκπροσωπεί η Λεπέν δεν νιώθει τόσο άνετα ώστε να εκφραστεί με τον τρόπο που εκφραζόταν ο πατέρας της το 2002, αλλά αυτό υποδηλώνει πως απλώς λείπει το πολιτικό κεφάλαιο όχι οι ιδέες.
Για την Λεπέν ο στόχος είναι η εγκαθίδρυση ενός μοντέλου διακυβέρνησης στα πρότυπα της προεδρίας των Τραμπ, Πούτιν, Ορμπάν. Ταυτόχρονα, στο όραμα της περιγράφεται ο μετασχηματισμός της Ε.Ε. σε συμμαχία κυρίαρχων κρατών ενόσω τονίζονται οι ξενοφοβικές και ρατσιστικές πολιτικές εναντίον ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.
Το ερώτημα είναι εάν στη βάση αυτών των προγραμματικών αιχμών θα στηριχθεί η ανάπτυξη και εδραίωση της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Μια ακροδεξιά που φαίνεται να καταφέρνει να συσπειρώσει ένα ευρύ ιδεολογικό φάσμα από τον νεοναζισμό, τον φασισμό, τον μοναρχισμό, την alt-right, τον συντηρητισμό κ.ά.
Το μαύρο αυτό μέτωπο έχει ως προμετωπίδα την αναίρεση της «παγκοσμιοποίησης» και των «επιγόνων» της όπως ο Σόρος, υποκρύπτοντας βέβαια πως ο εν λόγω κύριος είναι εβραϊκής καταγωγής. Συνεπώς οι κατήγοροι του απλώς παραμένουν συνειδητά αντισημίτες όχι αντικαπιταλιστές… Ταυτόχρονα, η αντίδραση στην ατομική ελευθερία και στον αυτοπροσδιορισμό τίθεται στο προσκήνιο, προτάσσοντας την εικόνα της «υγιούςχριστιανικής οικογένειας». Ενόσω η συνέχιση κάποιων αόριστων παραδόσεων αποτελεί επίδικο, το έθνος εξυψώνεται στα όρια του ιερού μαζί με τον στρατό ως προστάτη αυτού.
Είναι πασιφανές πως η άνοδος αυτών των μαύρων δυνάμεων είναι το αποτέλεσμα της ομογενοποίησης των θέσεων και των κυβερνητικών προγραμμάτων της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς. Καθώς όμως το Τέλος της Ιστορίας τελείωνε, άρχιζε η νέα εποχή των τεράτων, όπου οι Μακρόν της εποχής είναι το μικρότερο κακό και θα συσπειρώνουν εναντίον της ακροδεξιάς. Ωστόσο, για πόσο το μικρότερο κακό θα αντιστέκεται και θα νικάει το υπέρτατο κακό;
Είτε χάσει η Λεπέν είτε όχι η ευρωπαϊκή ακροδεξιά εμπνέεται από τις νίκες της εδώ και εκεί κατά του «κατεστημένου» και αργά ή γρήγορα θα σημειωθούν μεγαλύτερες νίκες, όσο η Αριστερά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
