Τα όσα συµβαίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στο ΚΙΝΑΛ µε πιο υπόκωφο τρόπο δεν συνιστούν τίποτε περισσότερο από το αποκορύφωµα µιας µακράς πολιτικής και ιδεολογικής πορείας παρακµής. Παρότι είναι πολύ βολικό να προσωποποιούνται οι ευθύνες, τα πρόσωπα αφενός διαδραµατίζουν κρίσιµο αλλά δευτερεύοντα ρόλο, αφετέρου τα επιλεγόµενα πρόσωπα συνήθως είναι λίγο πολύ αντίστοιχα του γενικότερου πολιτικού πλαισίου. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και µε τις ευρύτερες ηγετικές οµάδες γύρω τους.
Το κεντρικό ζήτηµα της κακοδαιµονίας του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ (πρώην ΠΑΣΟΚ) είναι κοινό και συνίσταται στην υποχώρηση από οποιαδήποτε εκδοχή ριζοσπαστικής Αριστεράς και σοσιαλισµού. Χωρίς έστω κριτική στην αµερικανοκρατία στην πατρίδα µας και διεθνώς, χωρίς πολιτική σύγκρουσης µε την ολιγαρχία και τα στρώµατα που κερδοσκοπούν χάρη σε αυτήν, χωρίς στρατηγική µε στόχο τον σοσιαλισµό και χωρίς µεταβατικό κυβερνητικό πρόγραµµα µε άξονες την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική απελευθέρωση, τα δύο κόµµατα αφυδατώθηκαν ιδεολογικώς και προσχώρησαν σε ηπιότερες ή σκληρότερες εκδοχές διαχείρισης της εξάρτησης και του νεοφιλελευθερισµού. Επαψαν να έχουν λόγο ύπαρξης και συνεπακόλουθα πρόδωσαν το κοινωνικό συµβόλαιο που είχαν συνάψει. Ο ελληνικός λαός τιµώρησε εγκαίρως και τα δύο κόµµατα για τα παραπάνω: το 2012 το ΠΑΣΟΚ και το 2019 τον ΣΥΡΙΖΑ. Το µεγάλο µέρος της βάσης τους τα εγκατέλειψε. Και τα δύο κόµµατα ωστόσο ήταν και παραµένουν αποφασισµένα να φορτώσουν την ευθύνη για την κακοδαιµονία τους σε οποιονδήποτε και σε οτιδήποτε πέρα από το προφανές. Το µεν ΚΙΝΑΛ αρνείται ακόµη και σήµερα να αναρωτηθεί τι έγινε και βρέθηκε από το 44% στο 12%, ο δε ΣΥΡΙΖΑ µπορεί να συζητήσει οτιδήποτε πέρα από το ότι επί Τσίπρα υπέγραψε τρίτο µνηµόνιο το οποίο ο λαός βίωσε ως εξίσου καταστροφικό µε τα προηγούµενα.
Κάθε φορά που ο Νίκος Ανδρουλάκης επαναλαµβάνει ότι το ΠΑΣΟΚ κράτησε τη χώρα στην ΕΕ µε τα µνηµόνια στέλνει το σήµα ότι είναι έτοιµος να επαναλάβει τα ίδια. Κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ (και η Νέα Αριστερά) οµνύει στο µεγαλείο του Αλέξη Τσίπρα και στα όσα έκανε η τότε κυβέρνηση το καλοκαίρι του 2015 ξύνει την πληγή αυτού που ο ίδιος ο λαός έκρινε ως προδοσία της ετυµηγορίας του, ακόµη κι αν τον Σεπτέµβριο του 2015 υπό καθεστώς αιφνιδιασµού και πίεσης έδωσε µια εκλογική νίκη.
Η άρνηση αναµέτρησης µε το παρελθόν οδηγεί σε αδυναµία αναµέτρησης µε το παρόν και το µέλλον. Τι λένε ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ για τον αναδυόµενο πολυκεντρισµό; Ποια είναι η πολιτική τους για άλλες ολοκληρώσεις όπως οι BRICS; Τι άποψη έχουν για το πολύ µεγάλο κεφάλαιο, τα κοινά, τον νέο δηµόσιο χώρο και τον έλεγχο των στρατηγικών επιχειρήσεων και υποδοµών; Τι σηµαίνουν δηµόσια παιδεία, δηµόσια υγεία, καθολική εργασία, ασφάλιση στο νέο περιβάλλον; Τι άποψη έχουν για τις νέες τεχνολογίες; Για όλα αυτά και για πολλά άλλα σε στρατηγικό επίπεδο δεν έχουν τίποτε διαφορετικό να υποστηρίξουν από τη Νέα ∆ηµοκρατία. Αυτή είναι η αιτία της παρακµής τους. Και όσο παρακµάζουν τόσο θα αναδεικνύουν πρόσωπα εµφανώς κατώτερα των περιστάσεων. Κυρίως δε θα χάνουν όλες τις κοινωνικές δυνάµεις που κάποτε στελέχωναν τα εν λόγω κόµµατα δίνοντάς τους την ηγεµονία.
