Ο Ιούλιος δεν αποτελεί καυτό μήνα μόνο λόγω του γεγονότος ότι είναι ο 7ος μήνας του χρόνου που σηματοδοτεί την καρδιά του καλοκαιριού, αλλά και διότι (εκεί στα μισά του, στις 15) έχουν συμβεί –στο παρελθόν– πολύ καυτά πολιτικά γεγονότα που καθόρισαν έκτοτε την ιστορική πορεία του τόπου με πολύ αρνητικό πρόσημο.
Στις 15 Ιουλίου του 1965 ο τότε βασιλιάς Κωνσταντίνος εξανάγκασε σε παραίτηση τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και την ίδια ημέρα όρκισε κυβέρνηση αποτελούμενη από στελέχη που αποστάτησαν από το κόμμα του, την Ενωση Κέντρου. Από την ημέρα εκείνη ξεκίνησε μια περίοδος που έμεινε στην Ιστορία ως Ιουλιανά ή Αποστασία και οδήγησε στη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967.
Την ίδια ημερομηνία, 15 Ιουλίου, εννέα χρόνια αργότερα, το 1974, στη Λευκωσία της Κύπρου, οι υποστηριζόμενοι από τη χούντα του Ιωαννίδη εθνικιστές κάνουν πραξικόπημα ανατρέποντας τον πρόεδρο Μακάριο και εγκαθιστώντας τον Νίκο Σαμψών ως πρόεδρο της Κύπρου, οδηγώντας πέντε μέρες μετά, την 20ή Ιουλίου 1974, στην τουρκική στρατιωτική εισβολή στην Κυπριακή Δημοκρατία, στην κατάληψη της βόρειας Κύπρου και τη διχοτόμηση του νησιού από τότε μέχρι σήμερα.
Μια τέτοια ημερομηνία την προηγούμενη εβδομάδα, στα μισά του Ιούλη, διάλεξε ο πρωθυπουργός για να παραχωρήσει συνέντευξη στον Σκάι (Κοσιώνη, Τσίμας), μετά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο Ερντογάν, όπου δήλωσε έτοιμος η Ελλάδα να δεχτεί την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την επίλυση του μείζονος προβλήματος στα ελληνοτουρκικά που είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.
Οπως δήλωσε, σε αυτό το ενδεχόμενο η Ελλάδα θα απολέσει μέρος των απαιτήσεών της αφού «συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης».
Στην επισήμανση μάλιστα της Σίας Κοσιώνη ότι «αυτό πιθανά, πάντως, περιλαμβάνει απομείωση της κυριαρχίας, έτσι όπως τη γνωρίζουμε σήμερα» ο πρωθυπουργός ήταν κυνικά σαφής: «Αυτό είναι μια σχετική έννοια, αλλά πρέπει να σας πω ότι οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί ενδεχομένως, ναι, να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης».
Ο άνθρωπος που θεωρούσε τη Συμφωνία των Πρεσπών επιζήμια για την πατρίδα και «εθνική προδοσία», που αντιδρούσε στην απόφαση (από τον ΣΥΡΙΖΑ) επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια στο Ιόνιο χωρίς την ταυτόχρονη επέκταση και στο Αιγαίο γιατί αποτελεί «εθνική μειοδοσία», που θεωρούσε τον Τσίπρα «μειωμένης εθνικής αντίστασης» επειδή δεν ψήφισε την προμήθεια των πρόσθετων εννέα γαλλικών Rafale (προσωπική απόφαση Μητσοτάκη), αυτός που κατήγγειλε ως πράκτορες της Τουρκίας τους υποψήφιους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στη Ροδόπη, σήμερα χαρακτηρίζει «σχετική έννοια» την «απομείωση κυριαρχίας».
«Τη γυρίζει την μπιφτέκα»…
