Είναι ν’ απορείς όχι τόσο για την γενικευμένη διαφθορά στα χρόνια «του μεγάλου του ωραίου και του αληθινού», στα χρόνια που «έβλεπαν τις μίζες να περνούν», αλλά κυρίως για το γεγονός ότι τόσα τσακάλια της δημοσιογραφίας, τόσοι χρυσοπληρωμένοι Κλουζώ της γραφίδας με τόσα μέσα και χρήμα στη διάθεσή τους δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτε.
Είναι ν’ απορείς όχι τόσο για την γενικευμένη διαφθορά στα χρόνια «του μεγάλου του ωραίου και του αληθινού», στα χρόνια που «έβλεπαν τις μίζες να περνούν», αλλά κυρίως για το γεγονός ότι τόσα τσακάλια της δημοσιογραφίας, τόσοι χρυσοπληρωμένοι Κλουζώ της γραφίδας με τόσα μέσα και χρήμα στη διάθεσή τους δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτε.
Κάθε χρόνο τα ελλείμματα μεγάλωναν, το χρέος έπαιρνε την ανηφόρα, οι μίζες και τα πάμπερς άλλαζαν κώλους σαν τα πουκάμισα κι αυτοί το χαβά του, η ωραία Ελένη, τα πρωινάδικα, τα σώβρακα κι οι φανέλες, οι φωτισμένοι ηγέτες, τα τζάκια, οι εφοπλιστάδες, οι καναλάρχες, οι μεγαλοκατασκευαστές, οι κυρίες τους, οι γκόμενές τους, τα δέκα καλύτερα brands, η Ψαρού, η Αράχοβα, το life style, και της γυφτιάς μας το ανάθεμα…
Και δωσ’ του οι Louis Vuitton και οι Moet και τα events με καλογυμνασμένες κυρίες με δανεικό χρήμα και κυρίως διαπλοκή, πολύ διαπλοκή, της διαπλοκής το κάγκελο για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Κάθε μεγαλόσχημος και ο πολιτικός του, κάθε deal με το δημόσιο και τις τράπεζες κι ο καναλάρχης του, κι ο μεγαλοδημοσιογράφος του, κι η βίλα του, κι η πισίνα του, κι η Φιλιπινέζα του, και το ιδιωτικό του σχολείο και η αριστεία του, για να μη ξεχνιόμαστε κι όλας.
Κι η δημοσιογραφία που πρέπει να ελέγχει την εξουσία, που ήταν, αναρωτιέται κανείς;
Και τώρα που κατέρρευσαν όλα σαν χάρτινος πύργος τι κάνει η αποκαλυπτική δημοσιογραφία;
Τι σκατά έχει το Documento και κάθε Κυριακή αποκαλύπτει κι ένα σκάνδαλο; Το μαγικό ραβδάκι έχει; Που τα βρίσκει;
Εκεί που βρίσκονται είναι η απάντηση. Εκεί που βρισκόταν πάντα αρκεί να θέλεις να τα βρεις και να χεις τα «guts» να τα δημοσιεύσεις.
Μη γελιέστε. Τίποτε δεν άλλαξε με την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην ενημερωτική μας ζούγκλα. Συνεχίζουν ν’ αλωνίζουν οι μεγαλόσχημοι και τα παπαγαλάκια τους.
Όποιος έχασε την (τραπεζική) κουτάλα βαράει τα αντιΣΥΡΙΖικά νταούλια.
Όποιος βλέπει τον εαυτό του στις λίστες αναμονής της Εισαγγελίας αγοράζει εφημερίδα, κανάλι, site, ραδιόφωνο, το φορτώνει κόσμο κι «άντε πιάστε με».
Η χώρα κατέρρευσε, η οικονομία διαλύθηκε, κόσμος χάνεται το ΑΕΠ πήρε την κατηφόρα αλλά αυτοί εκεί, ακλόνητοι.
Το τελευταίο μετερίζι που θα πέσει θα είναι αυτό της ενημέρωσης.
Ο Ναπολέων Βοναπάρτης έλεγε πως «Το κανόνι σκότωσε το φεουδαρχισμό. Το μελάνι θα σκοτώσει τη σύγχρονη κοινωνία».
Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα τη σκότωσε ή αν θέλετε τη γονάτισε. Αλλά η σουπιά της διαπλοκής έχει κι άλλο μελάνι στη θαλάμη της.
Μεγαλύτερη όμως δύναμη από το δίφραγκο του αναγνώστη κι από το τηλεκοντρόλ του τηλεθεατή δεν υπάρχει. Κι αυτό είναι καλό να το θυμόμαστε μπας κι έρθει κι η Ανάσταση της ενημέρωσης. Ένα «success story» βρε παιδιά, έναν «ωδικό χάρτη» και για τη δημοσιογραφία…
