Η δημιουργία δύο νέων ρευμάτων ιδεών στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη εβδομάδα σήκωσε όπως είναι φυσικό πολλή σκόνη, ειδικά στα social media όπου εκ των πραγμάτων χτυπά η καρδιά του κόμματος λόγω της στάσης των λεγόμενων συστημικών ΜΜΕ απέναντί του.
Ο περισσότερος κόσμος διαμαρτυρήθηκε για τη χρονική στιγμή που συνέβη με την κοινωνία σε lockdown και με το κόμμα να προσπαθεί να βρει τον βηματισμό του μετά το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα, με πολλούς να γκρινιάζουν ότι ασκεί πλημμελώς τον αντιπολιτευτικό του ρόλο. Μέχρι εδώ είναι όσα φαίνονται, γιατί υπάρχουν κι εκείνα που δεν φαίνονται. Για παράδειγμα, το ρήγμα στους προεδρικούς προήλθε επειδή όσοι το επιχείρησαν δεν ήθελαν (έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται) να τους εκφράζει η αψάδα του Πολάκη ή ο «συγκεντρωτισμός» του Χρήστου Σπίρτζη και ο «αρχηγισμός» του Νίκου Παππά. Εδώ προφανώς η απάντηση είναι ότι σε πολυσυλλεκτικά μεγάλα κόμματα, με προοπτική εξουσίας, η φροϋδικού τύπου αναλύσεις περνούν εκ των πραγμάτων σε δεύτερη μοίρα. Με απλά ελληνικά, καθένας μπορεί να έχει όποια γνώμη θέλει για τον διπλανό του, αλλά ο πολιτικός στόχος είναι εκείνος που προέχει.
Η δε σύμπραξη των 53 με μερικά από τα βασικά και παλαιότερα στελέχη του κόμματος ήταν η επικύρωση ενός γάμου που τα δαχτυλίδια είχαν φορεθεί πολλούς μήνες πριν. Εδώ όμως τα πράγματα σοβαρεύουν διότι οι ίδιοι θέτουν μια σειρά από καθαρά ιδεολογικού χαρακτήρα θέματα (τα φροϋδικού τύπου τα μεταφέρουν κατ’ ιδίαν στον πρόεδρο). Ο χώρος δεν επαρκεί για την ανάλυσή τους αλλά (γνώμη μου) στρέφονται ευθέως κατά της ειλημμένης απόφασης του κόμματος και του προέδρου του για άνοιγμα στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που το ψήφισαν. Και η ζύμωση γύρω από το φλέγον αυτό ζήτημα θα είναι σίγουρα πολύ ενδιαφέρουσα το προσεχές τετράμηνο.
