Έχουνε περάσει 12 χρόνια από τον θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου και κάθε φορά σκέφτομαι πως ακόμα και ο τρόπος που έφυγε ήταν κινηματογραφικός.

Στις 24 Ιανουαρίου 2012, κατά τη διάρκεια γυρισμάτων της ταινίας «Η Άλλη Θάλασσα» τραυματίστηκε θανάσιμα από διερχόμενη μοτοσυκλέτα, στη Δραπετσώνα.

Λίγοι γνωρίζουν πως πριν κερδίσει το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την «Αναπαράσταση» εργαζόταν ως κριτικός κινηματογράφου μαζί με την Τώνια Μαρκετάκη και τον Βασίλη Ραφαηλίδη στην εφημερίδα «Δημοκρατικη Αλλαγή».

Δύο χρόνια πριν είχε γυρίσει τη μικρού μήκους ταινία «Εκπομπή».

Ομιχλώδη τοπία, μακρινά πλάνα, αφαιρετικός, το ποιητικό κινηματογραφικό σύμπαν του Αγγελόπουλου μιλάει για τα χαμένα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς. Της γενιάς που και ο ίδιος ανήκε.

Προσφυγιά, εξορία, ματαίωση αποτελούν επαναλαμβανόμενες έννοιες στο έργο του. Όλα συνηγορούν σε έναν καμβά που ξεκινά και ολοκληρώνεται στην αριστερά.

Ο Αγγελόπουλος και ο Φελίνι, ο Κουροσάβα, ο Μπέργκμαν, ο Αντονιόνι…

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος του Χρυσού Φοίνικα είχε κερδίσει με την αξία του τον σεβασμό όλων των σπουδαίων κινηματογραφιστών.

Παροιμιώδης έχει μείνει η συνάντηση του με τον Φεντερίκο Φελίνι στην προβολή «Το μετέωρο βήμα του πελαργού» (1991) όπου ο Ιταλός σκηνοθέτης του έσφιξε το χέρι λέγοντας του «Έλπιζα ότι θα ήσασταν λιγότερο νέος».

Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν θεωρούσε τον «Μελισσοκόμο» (1986) μια από τις 50 καλύτερες ταινίες που είχε δει «Είδα τον Μελισσοκόμο που άλλοτε θεωρούσα μια καλή ταινία. Τώρα, αντιλαμβάνομαι πως είναι ένα αριστούργημα. Είναι μια εμπειρία απίστευτα συγκλονιστική».

Ο Βιμ Βέντερς είχε δηλώσει για το «Βλέμμα του Οδυσσέα» (1995) πως πρέπει να διδάσκεται στις σχολές.

Ο Μικελάντζελο Αντονιόνι έκλαιγε σε μία από τις σκηνές της ταινίας το «Μετέωρο Βήμα του Πελαργού».

Ο Εμίρ Κουστουρίτσα τον χαρακτήρισε ως «Μεγάλη μορφή του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου», ενώ παραδέχτηκε ότι έχει επηρεαστεί από το έργο του.

Ο Ακίρα Κουροσάβα είχε πλέξει το εγκώμιο του αναφορικά με την ταινία «Μεγαλέξαντρος» επισημαίνοντας «Μέσα από το φακό του, ο Αγγελόπουλος κοιτάει τα πράγματα σιωπηλά. Είναι το βάρος αυτής της σιωπής και η ένταση του αμετακίνητου βλέμματος της κάμερας του Αγγελόπουλου, που κάνει τον Μεγαλέξανδρο τόσο δυνατό, που ο θεατής δεν μπορεί να αποδράσει από τη οθόνη. Αυτού του είδους η κινηματογράφηση, τόσο προσωπική και μοναδική στην ιδιαιτερότητά της, τείνει να επιστρέφει στις ρίζες του σινεμά. Αυτό ακριβώς είναι που δημιουργεί την εντύπωση της φρεσκάδας και της δύναμης. Όσο για μένα, παρακολουθώντας αυτό το φιλμ, ένιωσα βαθιά την απόλαυση του κινηματογράφου, με την πιο απόλυτη έννοια του όρου».

Ο Μανουέλ ντε Ολιβέιρα τον αποκαλούσε ποιητή.