Οι δύο ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν στη θεατρική παράσταση “Έγκλημα και Τιμωρία” σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη, μίλησαν για τον τρόπο που αλλάζει το θέατρο και τον ρόλο που έχει παίξει σε αυτό η νέα γενιά, που σαρώνει τα πάντα. Μίλησαν για την αλήθεια της πόλης, τους μετανάστες στην Ομόνοια, το ξύλο που ρίχνουν τα ΜΑΤ, το σημερινό κοινωνικοπολιτικό σύστημα που πεθαίνει, το χρώμα που έχει η αναρχία, εξηγώντας παράλληλα γιατί η επόμενη εξέγερση θα γίνει για τον προσωπικό μας χρόνο.
Για το Cartel
«H ομάδα του Cartel, έκλεισε δέκα χρόνια τον Μάρτιο. Δημιουργήθηκε το 2013, από την ανάγκη δύο ανθρώπων, του Βασίλη Μπισμπίκη και του Παναγιώτη Σούλη να εκφραστούν χωρίς αφεντικά πάνω από το κεφάλι τους. Έχει δημιουργηθεί μια κοινή καλλιτεχνική γλώσσα, που ξεκινά από τον Βασίλη, αλλά με έναν τρόπο μας κάνει όλους συνένοχους σε αυτό.
Τα τελευταία τρία χρόνια είναι πολύ όμορφο γιατί έχει μεγάλη απήχηση και στον κόσμο κυρίως από το «Άνθρωποι και Ποντίκια» και μετά. Αυτή είναι η επιτυχία, ότι το τρόπος μας δηλαδή μίλησε με πολύ ουσία στον κόσμο, τους έπιασε βαθιά. Κίνησε κάτι στους ανθρώπους αυτούς».
Στέλιος Τυριακίδης
Για το καλλιτεχνικό κίνημα
«Είδαμε πώς λειτούργησαν τα παιδιά των δραματικών σχολών. Αμεσοδημοκρατικά και με καταλήψεις. Ήταν πραγματικά πολύ δυνατό αυτό που συνέβη. Όπως έμεινε η πλατεία με τους αγανακτισμένους, με τα καλά και τα κακά της και αυτό θα μείνει. Αυτό είναι παρακαταθήκη για τους καλλιτέχνες σίγουρα μιας 20ετίας ακόμα».
Θοδωρής Σκυφτούλης
Για το κράτος και την αναρχία
«Μας έχουν περάσει 100% το αίσθημα της ατιμωρησίας. Το θέμα είναι αν πιστεύεις σε αυτό το σύστημα. Εάν όχι, δημιουργείς δικές σου κοινότητες, δικές σου ρωγμές στην καθημερινότητα, υπάρχουν και άλλοι τρόποι να ζήσεις. Πρέπει να είμαστε συνέχεια σε σύγκρουση με το κράτος, εμείς. Όχι το κράτος να σου γυρίζει όλο αυτό σε εσένα από φόβο. Να κάτσω σπίτι γιατί θα με δείρουν τα ΜΑΤ. Πρέπει εγώ να βγω στον δρόμο να το διεκδικήσω.Γιατί με χτυπάν τα ΜΑΤ φίλε;
Το κομμάτι του αναρχικού χώρου, έχει ένα πιο κοινωνικό πρόσημο, δεν είναι αυτό που ήταν τη δεκαετία του ‘90. Είναι πολύχρωμο, έχει φως πολύ η αναρχία».
Για τα Τέμπη
«Δεν ξέρω αν έχω ψυχραιμία πια. Μετά από αυτό που συνέβη στα Τέμπη, ποια ψυχραιμία; Πόσο ψύχραιμος μπορεί να είσαι απέναντι στον φασισμό; Βγαίνεις να διαμαρτυρηθείς επειδή σε σκοτώνουν και σε δέρνει το ίδιο κράτος ξανά…».
Στέλιος Τυριακίδης
Για τον χρόνο
«Το κακό σε αυτό που ζούμε, είναι που ζούμε με αυτούς τους βιαστικούς ρυθμούς. Μια μανία, μια κατάθλιψη στο ότι εγώ δεν πρέπει να ηρεμήσω, να δω τα πράγματα από απόσταση, να κάνω μια παύση σε αυτό, να τεμπελιάσω. Πιστεύω ότι η επόμενη εξέγερση θα είναι για τον χρόνο. Να έχουμε δικό μας χρόνο».
