Τζάκια και καμινάδες είναι τα μόνα πράγματα που στέκονται ακόμα στις καμένες εκτάσεις του Λος Άντζελες, όπως φαίνεται σε χιλιάδες φωτογραφίες και βίντεο που έχουν κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο. Από τα σπίτια που κάποτε ζεσταίνονταν από τα τζάκια τις νύχτες του χειμώνα (σε μια πόλη που δεν έχει βέβαια ποτέ κρύο κανονικό), δεν έχει απομείνει τίποτα άλλο μόνο στάχτη. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι πως όπως είναι γνωστό εδώ και αιώνες ίσως, πολλά σπίτια στις ΗΠΑ είναι φτιαγμένα από ξύλινες τάβλες. Οι τοίχοι τους, τα πατώματα, όλα από ξύλο.
Οι εικόνες αυτές μου έφεραν στο μυαλό, το μοναδικό βιβλίο που έγραψε ποτέ ο διάσημος μουσικός της φολκ, της κάντρι μουσικής, και του είδους που είναι γνωστό ως Αμερικάνα, ο θρυλικός Γούντι Γκάθρι. Το βιβλίο έχει μεταφραστεί στα ελληνικά υπό το τίτλο «Σπίτι από γη» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αίολος (αγγλικός τίτλος House of Earth) το οποίο είχε γραφτεί το 1947 (αλλά παρέμενε άγνωστο και αδημοσίευτο για δεκαετίες) λίγο μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και το οποίο περιγράφει με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο, την κατάσταση της αμερικανικής κοινωνίας κατά κύριο λόγο προπολεμικά, αλλά και περίπου εκείνη την περίοδο μέσα από την ιστορία ενός ζευγαριού εργατών γης του Τάικ και της Τέλα που ζουν σε ένα ξύλινο χαμόσπιτο. Το ζευγάρι εργάζεται στα χωράφια, συχνά πυκνά διορθώνει διάφορες ζημιές που έχει το ξύλινο σπίτι τους, κάνουν συνεχώς σεξ (με εξαιρετικά καυτές, οριακά πορνογραφικές περιγραφές από τον Γκάθρι οι οποίες το πιθανότερο οδήγησαν το βιβλίο στα αζήτητα των εκδοτικών για δεκαετίες) και παράλληλα προσπαθούν να χτίσουν την ζωή τους και να την βελτιώσουν. Βασικός παράγοντας για να γίνει αυτό, είναι το όνειρο του Τάικ να φτιάξει ένα σπίτι από λάσπη και πέτρες που να είναι ζεστό. Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου μαθαίνει από ένα φυλλάδιο πώς να φτιάχνει ένα σπίτι από… χώμα, από γη, όμως μετά όταν προσπαθεί να το κατασκευάσει βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα πλέγμα συμφερόντων γαιοκτημόνων, τραπεζιτών και Αρχών.
Ο Γούντι Γκάθρι έχει επίσης γράψει ένα (ακυκλοφόρητο από τον ίδιο) εξαιρετικό τραγούδι με τίτλο Old Man Trump (ελληνιστί «Ο Γεροτραμπ») που αναφέρεται στις ρατσιστικές πολιτικές που εφάρμοζε ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που κάποια στιγμή νοίκιαζε ο ίδιος ο τραγουδοποιός στο Γκρέιβσεντ του Μπρούκλιν, ο Φρεντ Τραμπ, ο πατέρας του σύντομα και πάλι προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ. Στους στίχους του αναφέρει: «Ελπίζω ότι ο γεροτραμπ ξέρει/ πόσο ρατσιστικό μίσος εμφύσησε/ στις κατσαρόλες με το αίμα των ανθρώπινων καρδιών/ όταν τράβηξε εκείνη την γραμμή του χρώματος/ Εδώ στο οικογενειακό πρότζεκτ του Μπιτς Χάβεν του».
Αυτά που περιγράφει ο Γκάθρι, είναι στην ουσία οι βάσεις πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε η σύγχρονη Αμερική και το Λος Άντζελες, είναι μια από τις πόλεις που ενσωματώνει όλες αυτές τις εκφάνσεις και πολλές άλλες πλευρές της ζωής και των πολιτικών που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται στις ΗΠΑ σε επίπεδο καθημερινότητας. Το Λος Άντζελες μετά τις ταραχές του 1992 (που ακολούθησαν τον θάνατο του αφροαμερικανού Ρόντνεϊ Κινγκ έπειτα από τον ξυλοδαρμό του από την αστυνομία σε τυχαίο έλεγχο), έφτιαξε νέο χωροταξικό σχέδιο με πυρήνα του τον διαχωρισμό πλούσιων και φτωχών, λευκών και μαύρων (ή άλλων κοινοτήτων), αλλά και τον έλεγχο του πληθυσμού και της καθημερινής ζωής από τον δημόσιο χώρο (όπως περιγράφεται στο βιβλίο του Μάικ Ντέιβις, Πέρα από το Μπλέιντ Ράνερ, που εκδόθηκε εκείνη την χρονιά, αλλά και τα υπόλοιπα βιβλία του Ντέιβις).
Η καταστροφή που ήρθε, δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής, όπως καμία φυσική καταστροφή δεν είναι αποτέλεσμα μόνο αυτού (το οποίο βέβαια είναι σύμφωνα με την σχετική βιβλιογραφία πάλι δημιούργημα της ανθρωπότητας). Είναι αποτέλεσμα του ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού ακόμα και σήμερα, δεν μπορεί να έχει ένα σπίτι από γη, ζεστό σε περιοχές που δεν κινδυνεύουν από φυσικές καταστροφές επειδή για το κέρδος χτίζονται και τα φαράγγια, και οι κατεβασιές των βουνών. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού, στις ΗΠΑ, αλλά και εκτός αυτών, αναγκάζεται εξαιτίας των πολιτικών του διαχωρισμού και των ανισοτήτων να μένει σε σπίτια ερείπια, είτε στις παρυφές των πόλεων, είτε στα μεγαθήρια των εργατικών ή των «πρότζεκτς», στα γκέτο που φτιάχνουν πάλι για χρήμα οι διάφοροι Φρεντ Τραμπ αυτού του κόσμου.
Το πρόβλημα γίνεται χειρότερο για αυτά τα κομμάτια του πληθυσμού, όταν η πολιτική ηγεσία και οι ασφαλιστικές τους αφήνουν ακάλυπτους σε περίπτωση καταστροφής ακριβώς επειδή το ρίσκο ασφάλισης στα συγκεκριμένα σημεία είναι τεράστιο και έτσι αυτοί πρέπει να πληρώνουν παραπάνω για ασφάλιση, την ώρα που στις γειτονιές των πλουσίων που πάλι κάηκαν στις φωτιές του Λος Άντζελες, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να είναι χαμηλά τα ασφάλιστρα.
Το ερώτημα που πλέον απασχολεί αρκετούς στην Καλιφόρνια και στο Λος Άντζελες είναι αν τα καμένα θα ξαναχτιστούν, αν η ζωή θα επιστρέψει. Σημαντικό μέρος των περιοχών που κάηκαν ήταν ήδη σε διαδικασία «εξευγενισμού» (gentrification), οπότε αν οι βασικές αρχές του Γκάθρι ισχύουν ακόμα, είναι βέβαιο πως σε αυτές σπίτια και κτίρια θα ξαναχτιστούν. Μάλλον όμως δεν θα πρόκειται για σπίτια από γη, εκτός βέβαια αν αυτά έχουν μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους για τους κατασκευαστές και τις ασφαλιστικές.
Αυτή η γη είναι δική σου. This land is your land.
Διαβάστε επίσης
Τροχαίο Χανιά: Άρση του απορρήτου των επικοινωνιών ζητά η οικογένεια του 22χρονου Παναγιώτη
Καιρός: «Μίνι Αλκυονίδες» το Σαββατοκύριακο – Πότε φτάνει στη χώρα το «σιβηρικό ψύχος»