Κάθε φορά που ένας απλός πολίτης ακούει τον Μητσοτάκη να κομπορρημονεί για μια «επιτυχία» του νιώθει να ανεβαίνει το θρησκευτικό του συναίσθημα (στρέφει το πρόσωπο στον ουρανό και σταυροκοπιέται ακόμη κι αν δεν είναι πιστός χριστιανός), γιατί ο πρωθυπουργός θυμίζει τον Βρετανό σκιτσογράφο Ασλεϊ Μπρίλιαντ:
«Σας παρακαλώ, μη με ρωτάτε ποιο είναι το σκορ. Δεν είμαι καν βέβαιος ποιο είναι το παιχνίδι».
Κάθε φορά που ένας απλός πολίτης ακούει τον Μητσοτάκη να εξηγεί γιατί αυτές οι «επιτυχίες» (που καταστρέφουν τη ζωή και την περιουσία του) είναι ό,τι καλύτερο και ανθρωπίνως δυνατόν μπορούσε να γίνει, μιλώντας αλαζονικά για την εκπόνηση, προετοιμασία και εφαρμογή κάποιου «επιτελικού σχεδίου», νιώθει να του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι (στρέφει τις ανοιχτές παλάμες στην τηλεόραση και εμπλουτίζει το χύδην λεξιλόγιό του), γιατί ο πρωθυπουργός επιβεβαιώνει τον Αμερικανό πρωτοπυγμάχο Μάικ Τάισον:
«Ολοι έχουν κάποιο σχέδιο, μέχρι να φάνε την πρώτη μπουνιά στη μούρη».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι αυτό που λέμε κλασική περίπτωση ενός (ικανού ή ανίκανου, προοδευτικού ή συντηρητικού) πρωθυπουργού μιας αστικής δημοκρατίας, σε μια χώρα που βρίσκεται στη δεύτερη οικονομική ταχύτητα και με πολλά δομικά στοιχεία στη λειτουργία των θεσμών της.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι αυτό που λέμε κλασική περίπτωση πολιτικού που μπήκε από νέος στο κόμμα σε θέσεις ευθύνης, που αναρριχήθηκε στην κομματική ιεραρχία, που οι εσωκομματικές ισορροπίες τον ανέδειξαν στην αρχηγία και που ακολούθως οι πολιτικές συγκυρίες τον έφεραν στην πρωθυπουργία.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι καν πολιτικό ον, με την κλασική έννοια του όρου, αντίθετα είναι προορισμένος για εμπορικός διευθυντής μεγάλων πολυεθνικών ομίλων που έχουν συνασπιστεί συγκυριακά για να μοιράσουν μια συγκεκριμένη οικονομική πίτα, σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Καθόλου τυχαία τ’ αφεντικά του Κυριάκου κάνουν δουλειές με το δημόσιο, καθώς η πίτα ψήνεται σε κρατικό φούρνο, το αλεύρι και τα αλεστικά τα πληρώνουμε όλοι εμείς, ενώ ο Κυριάκος επιβλέπει τη μοιρασιά και τη φόρτωση. Οσο για τους φτωχοδιάβολους, όλο και λίγο σουσάμι θα παραπέσει.
Ετσι, ενώ η χώρα μετράει 14.000 νεκρούς από την πανδημία, το εμβολιαστικό πρόγραμμα καρκινοβατεί, η μετάλλαξη Δέλτα θερίζει και το ΕΣΥ είναι υπό κατάρρευση, ο Κυριάκος ανακοινώνει το κλείσιμο δημόσιων δομών (υπέρ των ιδιωτικών) και τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης για την υγεία (3,24 δισ. ευρώ) θα διατεθούν μέσω ΣΔΙΤ.
Ετσι, ενώ η χώρα μετράει περισσότερα από 1,3 εκατ. στρέμματα δάσους καμένα, χιλιάδες σπίτια και υποδομές κατεστραμμένες, ανυπολόγιστο ζωικό πλούτο αφανισμένο, ο πρωθυπουργός προαναγγέλλει την κατάργηση των δασαρχείων, αναθέτει την ανάπλαση σε ιδιώτες και δηλώνει ευθαρσώς: «Θα πρέπει να μας απασχολήσει συνολικά η ασφάλιση της ακίνητης περιουσίας έναντι των φυσικών καταστροφών».
Οταν ο Τσίπρας τον εγκαλεί για την καταστροφική διαχείριση, ο Μητσοτάκης αφήνει τα θέρετρα και πιάνει τα φέρετρα.
«Μόνο τρία πράγματα συμβαίνουν φυσιολογικά σε μια εταιρεία: καβγάδες, σύγχυση και χαμηλή απόδοση. Ολα τα άλλα απαιτούν ηγετική ικανότητα» (Πέτερ Ντρούκερ, Αυστριακός γκουρού του μάνατζμεντ).
