Ανεπαίσθητα, τόσο που είναι δύσκολο να προσδιοριστεί η αρχή της, μια καινούργια μόδα ζώνει επικίνδυνα το ελληνικό θέατρο. Ετσι, ενώ παλιότερα θεωρούνταν αυτονόητο δίπλα στο όνομα κάθε ηθοποιού να αναφέρεται και ο ρόλος που έπαιζε, τώρα στα δελτία Τύπου και στα προγράμματα πολλών παραστάσεων τα ονόματα των ηθοποιών παρατάσσονται χωρίς την ενδεδειγμένη αντιστοιχία με τον ρόλο που υποδύονται. Το θέατρο εντούτοις είναι ομαδικό άθλημα ατομικών επιδόσεων. Ο θίασος κρίνεται ασφαλώς στο σύνολό του, αλλά απαρτίζεται από μονάδες. Για να αποτιμηθεί το ξεχωριστό τάλαντο των νέων ιδιαίτερα και όχι υποχρεωτικά γνωστών ηθοποιών, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε τον ήρωα που ενσαρκώνει ο καθένας και επομένως την ειδική συμβολή του στη λειτουργία της παράστασης. Καμιά συλλογικότητα λοιπόν δεν είναι δίκαιο να ενταφιάζει την ατομικότητα, εκτός αν συνταχθούμε με το δόγμα της γκιλοτίνας που ορίζει πως όλα τα κεφάλια αποκομμένα από τους ρόλους τους είναι ίσα κι όμοια.