«Σημασία δεν έχει ποιοι και τι ψηφίζουν, αλλά ποιοι μετράνε τις ψήφους» Ιωσήφ Στάλιν
Σε μια από τις πολλές γειτονιές του Βουκουρεστίου υπήρχε ένα νοσοκομείο που ξεχώριζε για την ιδιαίτερη ομορφιά του, χαρακτηριστικό δείγμα της Μπάουχαους και αρ ντεκό αρχιτεκτονικής που δεσπόζει στη Ρουμανία. Πριν το πρόγραμμα συστηματικοποίησης του Νικολάε Τσαουσέσκου το γκρεμίσει για να χτίσει στη θέση του ένα ακόμη κυβερνητικό κτίριο η μαρμάρινη επιγραφή που βρισκόταν τοποθετημένη στην πρόσοψη έγραφε: «Αυτός που θα κατεδαφίσει το κτίριο αυτό θα υποφέρει θάνατο φρικτό την Άγια Ημέρα που γεννάτε ο Ιησούς Χριστός».
Στις 25 Δεκεμβρίου 1989 το ζεύγος Τσαουσέσκου εκτελέστηκε στη Στρατιωτική Μονάδα UM 01417 στην πόλη Ταργκόβιστε με την ‘Ελενα Τσαουσέσκου να φωνάζει «σκύλοι» και τον Νικολάε Τσαουσέσκου να τραγουδάει ένα απόσπασμα από τον Ύμνο της Διεθνούς (The Internationale) που γράφτηκε από τον Ευγένιο Ποτιέ.
Διαβάστε επίσης: Κριτική θεάτρου: Είδαμε τον «Αόρατο επισκέπτη»
Στο τέταρτο έργο του ο συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός Κωνσταντίνος Μάρκελλος έφτασε μέχρι τη Ρουμανία για να συλλέξει πληροφορίες σχετικά για το καθεστώς του Νικολάε Τσαουσέσκου. Μαζί με τον εικονολήπτη Πέτρο Μακρή και την ηθοποιό Ελένη Στεργίου, ιδρυτικά μέλη των This Famous Tiny Circus theater group, ταξίδεψαν ως το Βουκουρέστι για να συναντήσουν την Ιρίνα Νίστορ.
Τη «φωνή» της Ρουμανίας που μεταγλώττισε παράνομα χιλιάδες b-movies την περίοδο της λογοκρισίας του Τσαουσέσκου. Μέσω εκείνης ήρθαν σε επαφή με ανθρώπους που ήθελαν να καταθέσουν τα όσα έζησαν εκείνη την εποχή. Μέσα από τις μαρτυρίες τους ήρθαν στην επιφάνεια η αγωνία και ο τρόμος του καθεστώτος που είχε μετατρέψει τη χώρα σε ένα απέραντο σφαγείο.
Βασανιστήρια και εκτελέσεις, στρατολόγηση παιδιών, παράνομες υιοθεσίες, σφετερισμός περιουσιών και πείνα. Μια χώρα όπου οι πολίτες δικαιούνταν ένα καρβέλι ψωμί την εβδομάδα ανά οικογένεια και δύο πορτοκάλια κάθε Χριστούγεννα, δώρο της Έλενας Τσαουσέσκου. Ακόμα οι μνήμες είναι νωπές και τα τραύματα απαρηγόρητα.
Η Κρατική Υπηρεσία Ασφαλείας της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ρουμανίας, που έμεινε στην ιστορία ως Securitate ανταγωνιζοταν σε αγριότητα τη Στάζι και την Kα Γκε Μπε. Πλέον οι φάκελοι έχουν ανοίξει και όποιος πολίτης επιθυμεί μπορεί με έναν αριθμό πρωτοκόλλου να πάρει στα χέρια του το παρελθόν του. Ελάχιστοι έχουν ζητήσει να μάθουν τί γράφουν αυτοί οι φάκελοι.
Διαβάστε επίσης: Κριτική θεάτρου: «Η Λυγερή»
Αυτό που τους τρομάζει είναι πως στις σελίδες τους μπορεί να ανακαλύψουν μυστικά που θα τους ξυπνήσουν επώδυνες μνήμες φέρνοντας τους αντιμέτωπους με σκελετούς και φαντάσματα καλά κρυμμένα. Όπως τα μυστικά και τις ενοχές που κρύβουν οι τρεις ήρωες στο έργο «Δύο πορτοκάλια για τα Χριστούγεννα» που παίζεται στο θέατρο Εν Αθήναις.
«Έχω δύο σφαίρες που κοιμούνται μέσα μου. Δεν μπορώ να προσδιορίσω πότε ακριβώς έπαψα να τις νοιώθω σαν ξένο σώμα»
Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος πιστός στο θέατρο documento παντρεύει τη μυθοπλασία με αληθινά γεγονότα καταθέτοντας ένα έργο διαμάντι που ξεχωρίζει για τον ρυθμό και την ανατρεπτική κλιμάκωσή του. Τρία πρόσωπα ξετυλίγουν το ιστορικό κουβάρι της δικτατορίας του Τσαουσέσκου όπως την έζησαν και την αφηγήθηκαν άνθρωποι που τη βίωσαν προσωπικά. Δύο από τους χαρακτήρες, η Αντρία και ο Βλαντ, πρόκειται για αληθινά πρόσωπα. Ο Λουτσιάν είναι φανταστικό αν και αυτό δύσκολα γίνεται αντιληπτό.
Εκεί φαίνεται και η μαεστρία του συγγραφέα που σταχυολογώντας το υλικό που έχει στα χέρια του κατορθώνει να δημιουργήσει έναν ήρωα ζυμωμένο από το μεδούλι των αληθινών χαρακτήρων. Μάλιστα είναι εκείνος που αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ του Βλαντ και της Αντρία και είναι ίσως και το πιο τραγικό πρόσωπο της ιστορίας. Ο άνθρωπος που ζει κουβαλώντας στις πλάτες του τις ενοχές του παρελθόντος παλεύοντας να ξεγελάσει το μέλλον του.
Διαβάστε επίσης: Κριτική θεάτρου: «Θείος Βάνιας»
Το πρώτο μέρος του έργου αφηγείται την ιστορία δίνοντας σημάδια που ενώνονται στο δεύτερο που είναι και πιο άρτιο τεχνικά. Οι μοίρες των τριών τους εκτός της σημειολογικής ανάγνωσης που αποκαλύπτουν το συλλογικό τραύμα ενός λαού, διαστρώνονται με τέτοιον τρόπο που θυμίζει αρχαία τραγωδία. Όχι μόνο στη δομή της αλλά και από την ανέλπιδη προσπάθεια των ανθρώπων να απαλλαγούν από το πεπρωμένο τους.
Ανέλπιδη όχι βάση μιας ηττημένης γενιάς που έχει παραδοθεί. Κάθε άλλο, αλλά μιας γενιάς που χρειάστηκε να κοιτάξει βαθιά μέσα της για να καταφέρει να προχωρήσει. Και αυτό είναι κάτι που η πένα του Κωνσταντίνου Μάρκελλου το αφουγκράζεται και το υποστηρίζει σκηνοθετικά.
Ο μονόλογος του Λουτσιάν, που ερμηνεύεται συγκλονιστικά από τον Γιώργο Παπαπαύλου, είναι ένα κείμενο που γεννήθηκε μέσα από τις αλήθειες και τα ψέματα της δραματικής τέχνης και αναμφίβολα θα τον συναντήσουμε ξανά στο μέλλον. Είναι από τις λίγες φορές που ηθοποιός σωματοποιεί τόσο έντονα τον λόγο χωρίς να τον προδίδει με υπερβολές.
Η Ελένη Στεργίου, στον ρόλο της Αντρία δονείται κυριολεκτικά πάνω στη σκηνή αναζητώντας τη δική της μοίρα. Αβίαστος καθαρός λόγος που αναδεικνύει όλες τις εντάσεις του έργου ξεδιπλώνοντας τις αρετές ενός συναισθηματικά φορτισμένου ρόλου.
Διαβάστε επίσης: Είδαμε την πρόβα της παράστασης «Η μέρα της φούστας»
Αφοπλιστικά ανθρώπινος ο Βλαντ του Ανδρέα Νάτσιου χαρίζει μια ποιότητα στο έργο που προσωπικά με συγκίνησε πολύ. Μπήκε τόσο πολύ στα παπούτσια του πραγματικού ήρωα που εύκολα μπορούμε να τον τοποθετήσουμε στη θέση του. Ένας υποκριτικός σπαραγμός που σου δημιουργεί μια ανεξήγητη οικειότητα.
Το έξυπνο σκηνικό της Αρετής Μουστάκα εκμεταλλεύεται κάθε σπιθαμή της σκηνής του θεάτρου όπου με την αρωγή του σχεδιασμού φώτων του Αργύρη Θεου καταφέρνουν να διαιρέσουν τον χώρο σε τρεις τόπους. Το σαλόνι ενός σπιτιού, έναν εξωτερικό χώρο και το γραφείο ενός εκδοτικού οίκου.
INFO
Κείμενο-Σκηνοθεσία: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ
Μουσική-Ηχητικός Σχεδιασμός: ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΥΣΙΚΟΣ
Σχεδιασμός Φωτισμών: ΑΡΓΥΡΗΣ ΘΕΟΣ
Σκηνικά-Κοστούμια: ΑΡΕΤΗ ΜΟΥΣΤΑΚΑ
Φωτογραφίες-Αφίσα: VALERIA ISAEVA
Βίντεο-Trailer: ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΚΡΗΣ
ΠΑΙΖΟΥΝ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΝΑΤΣΙΟΣ (Βλαντ)
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΠΑΥΛΟΥ (Λουτσιάν)
ΕΛΕΝΗ ΣΤΕΡΓΙΟΥ (Αντρία)
Στον ρόλο της Ιρίνα, ακούστηκε η φωνή της ΤΖΕΝΗΣ ΣΚΑΡΛΑΤΟΥ
Φιλική Συμμετοχή, στον ρόλο της Φοιτήτριας ΣΟΦΙΑ ΦΑΡΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
Θέατρο ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ
Παραστάσεις: Τετάρτη στις 20.00 & Πέμπτη στις 21.00
Διαβάστε επίσης:
O Μανώλης Μαυροματάκης στο Documento: «Η μεγαλύτερη λαίλαπα είναι η βία των μετρίων»
O Γιώργος Χρονάς στο Documento: «Εμένα με αγάπησαν οι λαϊκοί άνθρωποι»
Νέες ταινίες: Ο κύκλος της ζωής στο πρωτότυπο «Εδώ» του Ρόμπερτ Ζεμέκις
Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος στο Documento: «Δεν υπήρξα φαν του Καζαντζίδη»
Διαβάσαμε το βιβλίο «Μύθοι της γεωγραφίας» του Πολ Ρίτσαρντσον
