Θεατρική παράσταση: “Το Ημερολόγιο ενός Τρελού” του Νικολάι Γκόγκολ

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Πασσάς, Θέατρο Επί Κολωνώ|Κεντρική Σκηνή, Πρεμιέρα Σάββατο 22 Οκτωβρίου

Το ημερολόγιο ενός τρελού του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Πασσά ξανάρχεται στην κεντρική σκηνή του θεάτρου Επί Κολωνώ μετά την θερμή υποδοχή από κοινό και κριτικούς την περασμένη Άνοιξη.

Ο δημόσιος υπάλληλος Αξέντι Ιβάνοβιτς Προπίτσιν, διηγείται στιγμές από τη ζωή του, μέσα από ένα ιδιόρρυθμο ημερολόγιο. H εργασία, o έρωτας και η ανάγκη για κοινωνική ανέλιξη τον οδηγούν σε αδιέξοδα, συγκρούσεις, ματαιώσεις σε σημείο που χάνει τον έλεγχο, συγχέει την πραγματικότητα με την ψυχική του παραφορά και ανακηρύσσει τον εαυτό του βασιλιά.

Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης δίνει σάρκα και οστά στον ήρωα του έργου και βιώνει όλο το φάσμα και τις αποχρώσεις ενός ψυχωτικού ατόμου μέσα από μια περιπετειώδη αναβίωση ενός ιδιότυπου και πολυτάραχου ημερολογίου.

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Τι σημαίνει τρέλα; Μήπως είναι ένας μηχανισμός διαφυγής από μια αβάσταχτη πραγματικότητα; Πόσο ευδιάκριτα είναι τα όρια ανάμεσα στη λογική και τον παραλογισμό; Η συνεχής προσπάθεια ελέγχου και συγκρότησης μιας ανικανοποίητης ζωής μπορεί να οδηγήσει στη ψυχική εξουθένωση και τελικά στην τρέλα;

Όταν λέμε ότι αυτός είναι τρελός, εννοούμε κάποιον που σκέφτεται και λειτουργεί με κανόνες που ορίζει μια ιδιαίτερη περιοχή του θυμικού του και που δύσκολα μπορεί να συνδεθεί με τους γύρω του ή απλώς έναν άνθρωπο που έχει έναν διαφορετικό τρόπο θέασης του κόσμου;

Ο Αξέντι, μας παίρνει από το χέρι και μας οδηγεί στις πολυάριθμες και δαιδαλώδεις διαδρομές του μυαλού και της ψυχής του. Είναι ένας άνθρωπος που θέλει να ελευθερωθεί και να συνομιλήσει με τον εαυτό του για την ίδια του ζωή, τις επιθυμίες του, τις ανάγκες του, τις φοβίες του, τις ενοχές του, τις ματαιώσεις, τις απώλειες, τα πάθη του. Για γεγονότα που τον στιγμάτισαν. Γελάει, κλαίει, θυμώνει, φωνάζει, δονείται, ερωτεύεται, ησυχάζει, ονειρεύεται, διασκεδάζει, αγωνίζεται και αγωνιά, φοβάται, υποφέρει, συντρίβεται, ελπίζει και απελπίζεται.

Κι ενώ αρχικά φαίνεται να κινείται στον χώρο του ως «φυσιολογικός» μέσα από την κλιμακωτά οριακή συμπεριφορά του και τη χρήση του αυστηρά οριοθετημένου χώρου του, παραδίδεται στην ψυχική του νόσο.

Δίνει τη δική του παράσταση μέσα σε έναν σκηνικό χώρο που λειτουργεί ως καταφύγιο αλλά και βήμα για να εκφράσει τα εσώψυχά του. Με δράσεις που μπορεί να επαναλαμβάνονται αένεα και σαν να τις παρακολουθούμε μέσα από την κλειδαρότρυπα. Έχει δημιουργήσει ένα προσωπικό κελί και ανασύρει τις αναμνήσεις της εγκιβωτισμένης του ζωής μέχρι να φτάσει στην αντίπερα όχθη.

Πόσα κοινά στοιχεία έχουμε εμείς με τον Αξέντι; Τουλάχιστον ως προς την αφετηρία μιας ψύχωσης. Πόσοι έχουμε βιώσει κοινωνικό αδιέξοδο, αποκλεισμό, έναν έρωτα χωρίς ανταπόκριση;

Και τελικά πώς στεκόμαστε απέναντι σε ένα ψυχικά άρρωστο άτομο; Του δίνουμε μια αγκαλιά ή του γυρνάμε με ευκολία την πλάτη στιγματίζοντάς το;

Με όχημα ένα κλασικό έργο, ένα ιδιαίτερο σκηνικό (ιδέα της Σοφίας Καραγιάννη) και με έναν ηθοποιό πολυεργαλείο βουτάμε στα βαθιά της ψυχής του Αξέντι Ιβάνοβιτς Προπίτσιν.